Deze week begin ik weer met een dansje. Nou ja, het zal heel wat inspanning gekost hebben om deze meiskes uit Greiz zo mooi de “Tarantella” te laten dansen. Wie danst er mee?
Handig
Het was me al diverse keren overkomen. Dan stond ik in de winkel en wist ik niet meer wat ik nou precies moest hebben. Diepvrieszakken, maar welke maat? Een lamp, maar wat voor een? En pasten die pedaalemmer-zakken nou wel of niet in de afvalbak?
Ik heb er tegenwoordig een trucje voor. Ik maak met mijn telefoon thuis een foto van de verpakking. Zodat ik gemakkelijk kan zien wat ik nou ook weer wilde. Als het nodig is, kan je zelfs een aantekening erbij maken.
Want vaak is een product niet meer in die uitvoering te krijgen, maar ligt er wel een alternatief.
Ja, zo’n telefoon kan best handig zijn.
Deel dit op:
Toen en nu
Ik kwam toevallig in de Van Brakelstraat, waar lange tijd mijn tante en oom woonden. Vaak geweest als kind, aan de hand van mijn moeder. Toen ik in de buurt werkte, ging even gauw in mijn lunchpauze op bezoek. Later kwamen we op bezoek met onze kinderen en damden ze met oom, die ze stoere verhalen vertelde uit zijn tijd als sleepbootkapitein. Wat later bakte hij dan gauw suikervlinders voor ze en was er altijd nog wel een cafetariahapje in zijn “kombuis” voor Leo en mij.
Er is veel veranderd. Huizen zijn gesloopt, winkels verdwenen. De kroeg waar Noorse zeelieden met elkaar overhoop lagen, is al lang gesloten. Geen Spaans restaurantje meer. Het is nu een rustig ogende straat.
Aan één kant zijn oude woningen gesloopt en nieuwe huizen gekomen. De kant waar tante woonde wordt nu helemaal gestript en gerenoveerd. Ik zag nog wat oude tegelwanden, maar de grote trap was al weg. Tja, zo gaat dat. Tijden veranderen.
Maar ik kon het niet laten een oude foto op te zoeken in het Stadsarchief en een nieuwe van af (bijna) dezelfde plek te maken. Geen fraaie foto, want ik stond wel een beetje in de weg. 😉
Deel dit op:
Vol verwachting
Hoe leuk ik een moestuin ook vind, het is helemaal niks voor mij. Ik ben het type “makkelijke tuinierster”. Dus groeit er hier en daar nog wel eens iets wilds buiten de paden. En dat kan natuurlijk niet bij nette rijtjes bonen, sla of bloemkool.
Maar zo nu en dan lukt het me wel om iets van groente te laten opgroeien. Dus zaaide ik eind mei courgette in grote potten. In elke pot kwamen drie zaadjes, die allemaal opkwamen. Dat is te veel, dus verwijderde ik er een aantal en nu staan er hier drie courgetteplanten te groeien. Het zijn nu nog maar inie-mini’s, maar het groeit als eh… courgette.
Als de voortekenen niet bedriegen, wordt het deze zomer courgettesoep, courgette met rijst, met pasta, in blokjes, in plakjes, gegrild of gekookt.
En nou ben ik een beetje ongeduldig, want ik wil wel eens weten hoe of dat smaakt. Maar courgette zullen we vaak eten, reken maar!
Deel dit op:
Het is er nog
Het gesprek ging over eten en ineens wilde iemand weten of “Smac” nog wel bestaat.
Onze kinderen vonden het lekker en ik gebruikte het vroeger om macaroni te maken. Het ging ook steevast mee op vakantie.
Omdat ik er altijd blokjes van sneed, noemden de kinderen het “vierkant vlees”. Wilde ik de jongens aan iets nieuws laten wennen, mengde ik dan ook “vierkant vlees” door een gerecht. Aten ze er in ieder geval een beetje van.
Bij de grootsuper zag ik vorige week dat je het nog steeds kunt kopen. Maar toch legde ik geen blikje in mijn wagentje. Onze smaak is veranderd. Het past gewoon niet meer in ons eetpatroon.
Deel dit op:
Gelukkig maar
Van diverse kanten kreeg ik foto’s onder ogen van de rietorchis. Een aantal jaren geleden vrij zeldzaam in Nederland, maar op dit moment weer volop aan het bloeien en op diverse plaatsen.
Zelf maakte ik deze foto vrij dicht bij huis, maar ook in Reeuwijk, Ilpendam nog andere plekken in ons land komt deze orchideeënsoort voor. Niet telkens dezelfde soort, maar goed zo vaak vind je geen orchideeën.
Toen wij laatst in de Rhoonse Grienden liepen, hoorden van één van de daar aan het zijnde hoveniers dat er daar ook orchis groeiden, maar weer een heel andere soort.
Weliswaar hebben wij ze niet ontdekt, maar heel erg goed zochten we ook niet. Daarvoor was het te warm en ze kunnen maar beter wat verscholen staan. Lijkt me veel veiliger…. 😉
Deel dit op:
Toch maar niet…
Toen ik deze plant zag, dacht ik “wat leuk, dat lijken allemaal hartjes”. Maar toen keek ik nog eens goed, en zag ik de venijnige stekels. Dus toch maar niet cadeau doen met Valentijnsdag.
Ik had natuurlijk meteen moeten weten dat het een cactus was, want de plant (nou ja, bijna een boom) staat in de cactus-kas van het Trompenburg Arboretum.
Alle planten die daar staan zijn cactussen of succulenten. Ik vind ze niet allemaal even mooi, wel vaak heel intrigerend. Maar de meesten ogen niet echt vriendelijk.
Ze worden al vele jaren zeer goed verzorgd, dat is wel duidelijk.
En zo zie je er weer een heel andere kant van de natuur.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Dromen kan altijd, dus waarom op deze maandagmorgen niet even wegdromen naar verre stranden, met de Beach Boys in “Kokomo”…?
Deel dit op:
Boek en verhaal
Enige tijd geleden las ik op mijn e-reader De Bourgondiërs van Bart van Loo.
Ik hou van zulke geschiedenisverhalen. En al is het natuurlijk vooral veel wapengekletter, veldslagen, oorlogen en verraad, er was ook veel moois te lezen. Over grote spelen, enorme banketten, bruiloften, cultuur en de geschiedenis van steden als Gent, Brugge. Al met al heerlijk om te lezen.
Maar vorige week ontdekte ik dat Bart van Loo ook diverse podcasts over De Bourgondiërs heeft gemaakt. Acht delen maar liefst, van ruim 1,5 uur elk.
En hij leest het boek niet voor, maar vertelt. Maakt kleine zijsprongetjes of adviseert eens verder te zoeken. En dat is zeer sappig en onderhoudend. Je ziet de maliënkolders voor je, de poedelnaakt edelen die door de Turken in de pan worden gehakt. Tussendoor klinkt muziek uit die tijd. Voor ons onbekend, maar als tijdsbeeld heel waardevol en vaak heel mooi.
Dus wie zich wil verdiepen in de historie kan voorlopig vooruit. De podcasts zijn te downloaden op Spotify en via klara.be.
Of hou het in gedachten, want op koude winteravonden, op de bank onder een dekentje, is dit een goed alternatief voor TV kijken.
Deel dit op:
Souvenirs
Brengen jullie souvenirs mee van de reizen of tochtjes die je maakt? Ik wil meestal wel iets hebben wat me herinnert aan de reis die we maakten of de plekken die we bezochten.
Geen poppetjes of namaak Eiffeltorens. Nee, meestal zijn het souvenirs die ook weer snel verdwijnen. In onze magen wel te verstaan. Thuis nog even nagenieten van wat er daar te koop en te proeven was.
Natuurlijk kun je hier ook Beerenburg, buitenlandse drank of knoflookworst kopen. Maar juist de plaatselijke specialiteit, net dat andere merk of fabrikant maakt het tot iets speciaals.
Van ons laatste tripje bracht ik kaas mee. Boeren Friese nagelkaas. En geloof me, die is beslist veel lekkerder dan die de grootsuper verkoopt. Maar ja, dat is snel opgegeten. Misschien reden om nog eens terug te gaan?
