Veranderd?

Bron: Google foto’s

Gek om een foto te zien van rond 1920, de Binnenweg in Rotterdam. Je zou denken dat alles heel erg veranderd was. Dat de huizen van toen gesloopt zouden zijn en er nieuwe moderne gebouwen neergezet waren.

Bron: Google foto’s

Maar gelukkig, niet alles verandert. Zelfs in Rotterdam blijft nog wel eens wat overeind staan 😉

Dit stukje stad is qua bebouwing niet erg veel veranderd. Een beetje verbouwd is er wel. De voortuinen zijn deels opgeslokt door het trottoir. En de sfeer lijkt me nu heel anders.

Nostalgie

Een hele CD met oude foto’s van Rotterdam bracht een vriend voor ons mee. Hij had ze weer via via gekregen. Van straten en pleinen in een stad zie wij niet meer gekend hebben, of soms nog heel vaag herkennen.
Van straten met nauwelijks auto’s, met vele herinneringen aan wat al weer een lange tijd geleden is.
Zoals deze. Het is de straat waar ik woonde totdat ik het ouderlijk huis verliet. Ons huis staat er niet op, maar wel de kruidenier/waterstoker van de Hefbrug, de poort naar het gymlokaal en de melkwinkel verder op de hoek.
De foto stamt uit 1956. Ik deed mijn ogen dicht en was weer 8 jaar oud, met een grote witte strik in mijn haar en een rood portemonneetje in mijn hand. Boodschappen doen voor mama. Even maar, toen zat ik weer in de realiteit. Toch leuk, zo’n dagdroom.

Oude foto’s

We zijn nog lang niet klaar met het uitzoeken van onze oude foto’s. Het is dan ook een enorme klus. Het lukt ons niet om er elke dag wat aan te doen, maar zo langzamerhand komt er toch een beetje schot in.
Wel moeten we ons inhouden om niet telkens weer terug te gaan in de tijd. Al ontkom je er niet altijd aan. Toen ik deze foto van mezelf zag, voelde ik meteen weer het prikken van de bekleding van onze eetkamerstoelen. Ze waren al oud en soms stak er een veer een beetje door het trijp. Als ik er lang op zat, begon ik na enige tijd altijd te wiebelen. Tot grote ergernis van mijn moeder.
Achter mij staat een mand met boodschappen. Dat hielp me om de foto goed te dateren. Want die mand was het cadeau van mijn ouders aan mijn zus, die net in ondertrouw was gegaan. Er zaten allerlei nuttige dingen in, zoals meel, suiker, een set stofdoeken, boenwas, afwasmiddel en borstels voor het schuieren van de meubels. Dat hoorde bij een goede huisvrouw.  Krijgen bruidjes van nu ook nog zoiets?

Nostalgie

Het moest toch eens gebeuren: oude foto’s opruimen. Dus togen manlief en ik naar de zolder om te zien wat zich daar allemaal in de loop van de tijd had opgestapeld. En dat was veel. Dozen vol met foto’s van allerlei gebeurtenissen. Met mensen die al lang niet meer bestaan. Met albums die we al lang vergeten waren.
Dat opruimen heeft iets dubbels. Want wat moeten we met al die foto’s? Echt alles bewaren heeft geen zin, maar rücksichtslos weggooien kunnen we ook niet. Dus werden de albums opengeslagen en kwamen de herinneringen weer boven drijven.
 

Aan goeie en slechte tijden, aan bezoekjes bij mensen die manlief niet gekend heeft, aan bruiloften en partijen waar ik niet bij was. Oh kijk, dat is ….. en daar zit …..
We hebben inmiddels een snood plan. We gaan ze nu echt uitzoeken en beperken ons tot maar 2 of 3 foto’s per jaar. Die gaan we scannen en dan een fotoboek van maken. Zodat de herinneringen niet verloren zullen gaan.
Deze foto komt er zeker in. Het kleine meisje met de strik ben ikzelf, samen met mijn zus. Al lang, lang geleden.