Zomaar een foto van een doorkijkje in Rotterdam.
Lopend over de Meent naar de Coolsingel, met aan de rechterzijde het gebouw van Dudok.
We kijken richting Het Steiger en op de achtergrond vormen wolkenkrabbers de horizon.
Een stukje stad met een eigen sfeer. Ik werkte er in de buurt en kwam er vaak langs. Nu was het weer een hernieuwde kennismaking.
Mooi op een bepaalde manier, al kan ik niet uitleggen wat er nou zo mooi of bijzonder aan is.
Ach, gewoon even kijken naar mijn stad.
In het begin van internet werd ons verteld dat het simpel en eenvoudig zou worden. Alles digitaal, het leek zo mooi.
Inmiddels zijn we al weer een paar decennia verder en is het hele internet gedoe soms verre van gemakkelijk geworden. Ja, jong en oud draait zijn hand niet meer om voor een e-mail. We betalen met zo’n bankpas of misschien zelfs met je telefoon. Maar sommige dingen worden steeds gecompliceerder.
Leo kreeg laatst drie e-mails tegelijk van het Oogziekenhuis. Maar snel lezen waarover het ging, ho maar! De berichten waren beveiligd, er moest een code worden aangevraagd die per e-mail werd toegestuurd. En uiteindelijk bleek het te gaan om één afspraak in 3 delen. Een meting, een scan en een gesprek met de oogarts. Alles op 1 dag en binnen 20 minuten gepland.
Dat had dus best in één bericht en zonder beveiliging gekund. Want “privacy” is toch een beetje overdreven. Aan de balie word je gevraagd naar je geboortedatum en naam, voor iedereen hoorbaar. En wat dan nog?
Nee, we maken het nu moeilijk of ingewikkeld. Eenvoudig is gewoon te simpel.
Een boek over de plaats van de vrouw in de samenleving.
De vrouw was eerst de spil van het huishouden, dat in de eerste vijftig jaren van de vorige eeuw een zeer bewerkelijk instituut was. Haar recht was het aanrecht.
Na de tweede wereldoorlog werd het leven drastisch anders. Er kwamen meer machines, meer welvaart, maar ook meer onvrede bij de vrouwen.
Waarom werkten zij lange en harde dagen zonder eigen loon? Waarom mochten zij niet beslissen over belangrijke zaken, stonden vrouwen als het ware op een tweede plan?
Suzanna Jansen schrijft over de dingen waar haar moeder tegen aan liep, de onvrede, de dagelijkse sleur van poetsen, boenen, wassen. Het leven in een tredmolen. Daar hoefde ja je hersenen niet bij te gebruiken, maar het stompte ook af.
Ik herkende veel dingen uit mijn eigen jeugd. Mijn moeder had graag verder geleerd, maar moest in een dienstje (1919).
Dat ging niet gebeuren voor haar dochters. Mijn zus en ik mochten verder leren, want het was belangrijk dat je onafhankelijk bent. Je eigen geld verdienen was belangrijk.
Een boek met een prettige wisseling van dagelijkse verhalen, gebeurtenissen, maar ook goed gedocumenteerd en teruggrijpend op zaken die in de maatschappij en in de politiek aan de orde kwamen.
Na het lezen heb ik me wel afgevraagd of vrouwen nu beter af zijn. Ja, meisjes en jongens hebben gelijke kansen. Maar wie nu een gezin wil stichten, loopt toch ook tegen allerlei lastige zaken aan. Het is geen keus meer om te werken, maar min of meer een plicht financieel mee te helpen. Met alle stress van dien.
Vandaag opent de week met Michael Bublé, die live zingt op Madison Square Garden: Everything
Hebben jullie nog wat restanten van kerstkoekjes en snoepjes op tafel staan? Hier resteert nog een schamel overschot.
Ik zou natuurlijk nieuwe koekjes kunnen bakken, maar nadat ik een filmpje van Yuyu Sugar Art gezien had, zonk de moed me in de schoenen.
Nou ja, zij bakt wellicht koekjes als kunstvorm en niet om op te eten. Want wie durft er nou zijn tanden in zulke fraaie creaties te zetten?
Het zijn niet alleen platte koekjes, maar ook hele bouwwerken. Ik heb al diverse filmpjes bekeken en op mij werken ze uitermate rustgevend.
Voor onze verjaardag kregen Leo en ik van onze kinderen een verrassingsdiner aangeboden op de Euromast. De datum mochten we zelf bepalen, wat we voorgeschoteld zouden krijgen was nog onbekend.
Op een avond in december namen we een taxi naar de Euromast en lieten ons verwennen. Te voren konden we aangeven wat we wel of niet lusten, wilden of mochten eten. We hadden geen beperkingen, dus kon de kok zijn gang gaan en zich uitleven.
De gerechten waren elke gang weer een plaatje en smaakten voortreffelijk. Vanaf de amuse tot en met de koffie met een digestief, het smaakte ons allemaal prima.
Maar zo’n diner is natuurlijk niet alleen het eten, ook de ambiance maakt een groot deel uit. We hadden een tafeltje aan het raam en dat bood een grandioos uitzicht op Rotterdam by night.
Hèhè, eindelijk, eindelijk klaar, deze puzzel. Begonnen in maart 2022 en deze week dan toch de finish gehaald.
Ik heb natuurlijk niet al die tijd aan de puzzel gewerkt. Maandenlang lag het begin er, maar schot kwam er niet in. Lies had me al gewaarschuwd, dus zat ze me niet achter de broek 😉
Was ook een lastig plaatje, met veel op elkaar lijkende kleuren, grillige stukjes en een rand die maar niet compleet wilde zijn.
Maar de aanhouder wint. Deze week mag ie nog blijven liggen.
Daarna begin ik aan een kleinere, van 500 stukjes. Want ik blijf dat puzzelen toch lekker ontspannend vinden.
Thuis dekken we altijd wel de tafel, maar een beetje op een houtje touwtje manier. Behalve met kerst, dan doen we het “op chic”.
Dat lijkt in de verste verte niet op de manier waarop deze tafel is gedekt. Deze rijke tafel stond klaar om de bezoekers te ontvangen tot en met 23 december in het museum Bisdom van Vliet te Haastrecht.
Het huis is een pareltje en de collectie, die mevrouw Pauline Bisdom van Vliet bijeen wist te verzamelen, is een bezoek meer dan waard. Meubels, turfkisten, kachels, porselein, stoelen, tafels, tapijten, alles is er nog te bezichtigen. Het huis ademt de sfeer van de bewoonster, die in 1923 overleed.
Vele vrijwilligers geven uitleg over wat er allemaal staat. Je kunt er vrij rondlopen en kamer voor kamer bekijken. Bij droog weer is het ook heerlijk wandelen in de fraai onderhouden tuin.
Er is parkeergelegenheid in de nabijheid van het museum en een bezoekje aan Haastrecht en omgeving is meer dan de moeite waard.
Wij waren er nog kort voor dat het museum weer voor enkele weken gesloten werd. Maar vanaf zaterdag 4 februari 2023 is het op zaterdagen en zondagen geopend van 11.00 tot 17.00 uur. Vanaf april is het museum ook doordeweeks weer geopend. Binnenkort kom ik hierop dus nog een keer terug.
Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.
En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.
Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.
En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.
We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Dit jaar wil ik wat extra aandacht besteden aan Nederlandse artiesten of liedjes in onze eigen taal. Vandaag trap ik af met Frank Boeijen in De Tabakswinkel
