Geen klagen

Laatst was ik met wat administratie bezig, toen ik ook meteen maar eens naging hoeveel ik vorig jaar nou aan ziektekosten had betaald. Zoals elke Nederlander betaal ik natuurlijk maandelijks mijn premie. Eerlijk gezegd, dat is geen kattenpis, maar een flink bedrag. En ook het eigen risico gaat vrijwel elk jaar voor een deel op. Er zijn altijd wel medicijnen die betaald moeten worden, steunzolen die niet vergoed worden of wat dan ook.
Vorig jaar was ik voor het eind van januari natuurlijk al door dat eigen risico heen. Ga maar na, twee weken ziekenhuis, twee keer ambulancevervoer, operatie, revalidatie. De rekeningen daarvoor tikten lekker aan. Maar uiteindelijk kwam ik tot de slotsom dat ik “slechts” het eigen risico had moeten betalen. Alle kosten, bij elkaar gelijk aan een luxe auto, werden gedekt door de verzekering.
Nou zijn er mensen, die dan zeggen dat je het inmiddels zelf betaald hebt, met al die hoge premie. Ja, dat klopt, maar dan had ik al 14 jaar die premie opzij moeten leggen. En dan nog was ik er niet mee uitgekomen, want in 2008 is er ook een behoorlijk bedrag voor mijn ziektekosten uitgegeven.
Het is natuurlijk een zinloze berekening, maar al die klagers mogen zich best eens realiseren, dat het in Nederland helemaal niet zo slecht geregeld is. Dat het soms misschien wel beter kán, maar dat het in andere landen beslist vaak veel slechter is.

Bewaren

Begin de week met muziek

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek. Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan. Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.

Vandaag heb ik gekozen voor I’am sorry, een nummer van Brenda Lee

Ergernis

“Zeg, je wilde toch naar Leeuwarden?” “Ja, zullen we dat doen? Met welke trein? Niet zo vroeg en kijk even of je moet overstappen”. “We kunnen om 10 over 9, maar dan moet je wel in Zwolle overstappen, of om 10 over half 10, die gaat rechtstreeks”.  “Die nemen we dan!”
Als we instappen is het een beetje druk, maar we vinden een plekje en installeren ons. Oh, het is een stilte-coupé. Nou ja, we knikken naar elkaar en kunnen na 45 jaar ook woordeloos communiceren 😉
In Gouda stopt de trein, we horen wat gezoem uit de luidsprekers, maar dat is zo zacht en dus onverstaanbaar. Stilte-coupé, nietwaar?
Na een half uurtje zijn we in Utrecht. De trein staat al een aantal minuten stil. Dan klinkt ineens uit de speaker, luid en duidelijk, dat de trein op een ander spoor is aangekomen. Wie verder wil naar Amersfoort, Zwolle of Leeuwarden moet er hier uit en naar spoor 9b. We blijken op spoor 21 te staan, moeten dus via de grote hal naar een heel ander spoor. Dat wordt nog haasten, want die trein gaat over 2 minuten. Het echtpaar dat naast ons zat, zet er, net als wij, de pas in en puffend komen we nog net op tijd in de goeie trein aan. En ook zij hebben behoorlijk de smoor in. “Had dat nou niet een beetje eerder gekund, nu moesten we ons rot lopen”, zegt de vrouw. Ik beaam het en laat mijn ongenoegen ook blijken. Want de NS leert het, geloof ik, nooit. Dat de trein naar een ander spoor gerangeerd wordt, weten machinist en conducteur toch al veel eerder. En dat hadden ze toch op z’n minst eerder kunnen omroepen, uitleggen en zich voor het ongemak excuseren. Maar nee hoor, niks niemendal. In de trein die vertrekt wordt wel omgeroepen dat we exact op tijd vertrokken zijn. En kijk, dat hoef ik niet te weten. Daar ga ik gewoon van uit! Zo hoort het ook!

Begin de week met muziek

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek. Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan. Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.

Vandaag heb ik gekozen voor een liedje uit de eerste film van Elvis Presley die ik zag:

 

 

 

Koningsmaal

Zou het in anderen landen ook zo gaan? Zou je daar ook zo maar uitgenodigd kunnen worden om bij de koning te komen eten? Wat zullen al die mensen zich bijzonder gevoeld hebben en wat zal het een indruk op ze gemaakt hebben. Ja, dat gebeurt maar één keer in je leven. En we mochten allemaal even om een hoekje kijken. Ja natuurlijk, ik keek ook. Veel te nieuwsgierig… Maar ik bedacht dat nu ook alle familieleden thuis even konden zien hoe Truus en Theo, Liesje en Lodewijk en nog al die anderen daar binnen kwamen en aan aan het diner schoven. Mooi dat het kon, lief dat het mocht.

Ik keek op m’n tablet en maakte gauw een screenshot, dus niet de allerbeste fotokwaliteit.

Begin de week met muziek

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek. Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan. Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.

Vandaag heb ik gekozen voor Cliff Richard en het vrolijke Summer Holiday:

Gratis

Samen met vriendin Carla liep ik afgelopen vrijdag in Rotterdam door de Witte de Withstraat. Vroeger een beetje shabby en hummelige straat, nu een hip stadsgebied. Cafés en restaurantjes rijgen zich aan een en het kan er soms reuze druk zijn met pratende en borrelende bezoekers. Maar de drukte die we nu vanaf de overkant zagen, was toch wel uitzonderlijk. “Het lijkt wel of het daar gratis wordt uitgedeeld”, zeiden we tegen elkaar. En dat was ook zo. De “Frietboutique” opende haar deuren en gaf gratis zakjes friet weg. Wij hadden echter geen zin om aan te sluiten in de lange rij en gingen elders dineren. Dus we weten niet hoe ze smaken…

Bewaren

Toevallig…

Schreef ik deze week over de enorme foto van Jayne Mansfield aan een school in Spangen, blijkt die foto ineens te zijn verdwenen. Zomaar, weg, foetsie…. Nou is het formaat van die poster niet iets om even onder je arm mee te nemen en het was dan ook een raadsel hoe zoiets kon verdwijnen. Paniek in Rotterdam….
Maar gelukkig, het raadsel is inmiddels opgelost. De lijst zat los en dreigde bij storm naar beneden te komen. En ja, dat is gevaarlijk en dus had iemand gevraagd de foto er af te halen. Lees maar in dit artikel. Maar nou vraag ik me toch af: hoe komt het dat men dat nu pas ontdekte? Het is al een paar maanden geleden gebeurd…

Zou mijn blog nou zo bekend / beroemd / berucht zijn….? Ach welnee, dat is natuurlijk gewoon puur toeval… 😉

Begin de week met muziek

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek. Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan. Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.

Vandaag heb ik gekozen voor Elton John, die You Song speelt en zingt: