Atlas

In 2010 verwierf de Koninklijke Bibliotheek een prachtige atlas van Frederick de Wit verworven. Er zijn nog maar enkele exemplaren van dit boekwerk in de wereld. Toch is het mogelijk het boek te kopen, omdat het vorig jaar in facsimile is uitgegeven. Het is net of je bij de mensen in de middeleeuwse steden kunt binnenkijken. Een beetje Google Earth avant la lettre dus.

klik op de foto voor meer info

Binnenkijken is ook het thema van deze week bij Stuureenfoto.

Hufterig

Ben ik de enige die vind dat de wereld steeds hufteriger wordt? Het lijkt wel of er steeds minder beleefdheid kan worden opgebracht.

Laatst ging met de tram naar de stad. Toen ik instapte was het nog tamelijk leeg. Dus konden een aantal kleine kinderen (ik schat zo rond de vier jaar) zitten. Maar toen de tram voller liep en er ook oudere mensen instapten, maakten de kinderen geen aanstalten om op te staan. En de moeders bleven rustig doorkletsen. Eén kind stond regelmatig met haar schoentjes op de bank. Ook daar werd niets van gezegd.

Later die dag zag ik dat een man en een vrouw, beiden met een wandelwagen met kind, de metro wilden instappen. De chauffeur van de metro moet dat vanuit zijn cabine kunnen zien. Maar hij sloot gewoon de deuren, waardoor de tweede wandelwagen nog net naar binnen kon worden geduwd, waarna de man zelf bijna klem tussen de deur zat.

Verbeeld ik me dat nou, dat er vroeger meer rekening met elkaar werd gehouden?

Nog even kerst

Afgelopen week waren we in de grote Bieb in Rotterdam, waar een tentoonstelling was van Poolse kerststallen. Stallen is eigenlijk niet de juiste naam voor de kunstwerken die er stonden. Deze “szopki” zijn meer fantasiekerken met daarin een kerststal en worden nog steeds gemaakt, met name in Krakow.
De tentoonstelling is nog tot 6 januari te zien. Beetje kort dag helaas!

Hiroshige

Al vele jaren bewonder ik de prachtige houtsnedes van de Japanse kunstenaar Utagawa Hiroshige (1798-1858). Hij maakte ukiyo-e (Japanse houtsnede-druk) prints. Het bekendst is hij geworden door zijn landschapsafbeeldingen. Zijn roem vergaarde hij in de periode 1831-1834 met de publicatie van de 53 halteplaatsen van de Tōkaidō, een serie van 55 prenten met de halteplaatsen en het begin- en eindpunt van de Tōkaidō, de belangrijkste weg tussen Edo (nu Tokyo) en Kyoto. (bron Wikipedia)
Dit jaar laat ik elke week een afbeelding uit die reeks zien. Dit is de eerste:

Nihonbashi

De originelen van deze prenten zijn natuurlijk al lang niet meer te koop en al zouden ze dat zijn, dan is mijn spaarboekje helaas niet toereikend. Maar vorig jaar ontdekte ik een boekje met mini-afbeeldingen van zijn houtsnede die de Tokaidoweg in Japan illustreren. Al vallen veel details weg, de afbeeldingen vind ik nog steeds heel bijzonder.

Waar mogelijk probeer ik een foto van het moderne Japan te vinden, ongeveer daar waar Hiroshige zijn prent maakte. En zo ziet Nihonbashi er nu uit:

 

 

Luchtschepen

Eigenlijk weet ik biet of het erg leuk is om met mij door een stad te lopen. Zeker niet als ik mijn fototoestel bij me heb (of mijn telefoon, die ook foto’s maakt). Want ik ben altijd op zoek naar leuke plaatjes, bijzondere dingen, gekke momenten. Echtgenoot weet dat al, die loopt langzaam maar stug door.

Laatst liepen we in de buurt van Hotel New York en ineens zag ik het: het luchtschip. Daar moest dus een foto van gemaakt worden en dan is het nog een hele toer om zoiets netjes en duidelijk te fotograferen. Ook in Londen zag ik zo’n luchtschip, op het dak van het Liberty warenhuis. En ik heb er ook nog wel meer gezien, maar niet meer kunnen vastleggen.

Grappig zo’n zeilschip dat hoog in de lucht de windrichting aangeeft.

   

Stilte

Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik niet meer precies weet waar in Krakow ik deze foto maakte. Was het de synagoge? In ieder geval een oud Joods gebouw. Wat ik nog wel weet, is dat wij  de enige bezoekers waren. De ruimte was groot en vrij leeg en de teksten op de muren waren hier en daar vervaagd.  En het was er stil, doodstil.

Stilte is deze week ook het thema bij Stuureenfoto.

 

Beelden

Al eerder schreef ik over de kunstwerken die Frank Meisler maakte in Berlijn, Wenen en Hoek van Holland.
Heel herkenbare beelden van kinderne, die door hun ouders werden weggezonden, zodat ze niet ten prooi zouden vallen aan de gruwelen van het Nazi-regime. Het betekende meestal een afscheid voor altijd, want de ouderen gingen ook op transport. Maar dan richting dood zoals later bleek.De kinderen werden opgevangen in Groot Brittannië. Daarom staat er ook in Londen een beeldengroep, bij het Liverpool Street Station, waar de meeste kinderen aankwamen.

En vanzelfsprekend wilde ik ook deze groep zien, toen ik in Londen was.