Op weg naar het Centraal Museum in Utrecht zag ik deze fraaie stokroos.
Op sommige plaatsen zaaien die zich jaarlijks meer en meer uit. Ik vind ze prachtig! En ze geven een straat een bijzondere sfeer.
Elk jaar bedenk ik me dat ik zaad moet oogsten en telkens ben ik dan toch weer te laat of vergeet ik het gewoon. Nou ja, kopen zal ook wel kunnen… dus nog maar weer eens een goed voornemen.
En geduld, want het is een tweejarig, dus eerst een jaar alleen maar blad en dan het jaar daarop hopelijk zo’n fraai stammetje met bloemen.
Category Archives: reizen
Roltrap
Normaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
Het ergert me mateloos en daarom schreef ik deze brief aan de directie van de RET:
Betreft: Roltrappen Metrostation Dijkzigt
Geachte dames en heren,
Doorgaans ben ik zeer te spreken over het openbaar vervoer in Rotterdam. Maar nu heb ik toch een ernstige klacht. Gedurende enige tijd moet ik dagelijks naar de afdeling Radiotherapie van het Erasmus MC. Vanuit Rotterdam-Ommoord, waar ik woon, is dat met de metro geen probleem.
Maar aangekomen op metrostation Dijkzigt begint de ellende. Je moet behoorlijk hoge trappen op. Op dit station is vrijwel de gehele dag heen en weer geloop. Geen wonder met de ca. 1.000 leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium en de vele studenten van de Rotterdamse Hogeschool, waarvan een deel gebruik maakt van dit station. Voor die groep werd vorig jaar een speciale uitgang gecreëerd. Die uitgang gebruikte ik de eerste keer en ik kwam van een koude kermis thuis. Oneindig veel trappen, voor jongeren geen probleem, maar voor ouderen een regelrechte ramp.
Veel patiënten, hun begeleiders, bezoekers en personeel van het Erasmus MC maken gebruik van station Dijkzigt. Het metrostation heeft weliswaar roltrappen, maar die gaan zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven. Daar sta je dan, gespannen, een tijdje te wachten, denkt “nu kan het” en dan komt er weer iemand die roltrap af. Weer wachten en dat kan een aantal keren achter elkaar gebeuren, hopeloos!
Konden er in dit station, dat direct gelegen is bij het grootste ziekenhuis van Nederland, nou geen aparte roltrappen gemaakt worden? Is er slechts aandacht geweest voor jonge en kwieke mensen en komen de ruim 500.000 patiënten van het EMC, die vaak kwetsbaar en moeilijk ter been zijn, er bekaaid af?
Inmiddels gebruik ik de lift. Maar er is slechts één lift per perron met een capaciteit van 8 personen. Die lift is trouwens een beetje aftands, traag en vaak behoorlijk smerig. Ik vind dat de RET hier steken heeft laten vallen. Of praat ik voor mijn beurt en staat er binnenkort een verbetering/uitbreiding van dit station op het programma?
Uw reactie zie met belangstelling tegemoet,
Een kopie van deze brief stuur ik aan Gemeentewerken Rotterdam, de Ondernemingsraad van het Erasmus MC, de redactie van het AD en ik wijd er een stuk aan op mijn blog www.knutzels.nl.
Hoogachtend,
Deel dit op:
Boek
In het Barbizon Logement voor Vrouwen in New York woonden nogal wat beroemdheden. Maar daarover is al zoveel geschreven dat Rose daar haar energie niet aan wil geven. Het gebouw waar ze woont is al lang geen vrouwenlogement meer, maar werd verbouwd tot luxe en dure appartementen. Eén verdieping slechts is nog altijd verhuurd aan een aantal oudere vrouwen, waarvan de meesten er sinds de jaren 50 wonen. Ze hebben met de jonge en flitsende nieuwe generatie niet veel op en houden zich afzijdig. Maar dan hoort Rose een verhaal, dat haar raakt. En lijkt te passen in de verhalen die haar werkgever zoekt en wil publiceren.
Door een reeks van akelige gebeurtenissen raakt ze verwikkeld in een enerverende geschiedenis. Maar kan ze daar over nog wel schrijven en willen de bewoonsters wel meewerken?
Door flashbacks kom je steeds meer te weten over de mysterieuze Darby, haar vroegere mede-bewoonsters, de intriges, de roddels, de manier van leven in het New York van de jaren 50. Niet de filmsterren en modellen spelen de hoofdrollen, maar de doorsnee meisjes, die moeten bikkelen om zich staande te houden.
Een onderhoudend boek, met die een blik gunt op de prille emancipatie die leidde tot de zelfstandige vrouwen van nu.
Het boek is fictie, maar het Barbizon Hotel is echt. Het bestaat nog steeds en is inmiddels een stedebouwkundig monument.
Deel dit op:
Typisch Engels
De winkel van Jac. van Zanten op de Karel Doormanstraat in Rotterdam herinner ik me nog wel. Een delicatessenzaak met voornamelijk Engelse zaken. Thee, jam, cider, Engelse kaas en leuke snuisterijen. Jammer, maar die zaak zul je er niet meer vinden. Het winkelaanbod is totaal veranderd, de huren stegen en het klantenbestand dunde uit.
Toch is de winkel niet totaal verloren gegaan, want in een wat industrieel aandoend pand aan de Hoofdweg in Nieuwerkerk aan de IJssel hebben Jac. van Zanten en zijn vrouw een nieuwe start gemaakt. Van buiten zou je niet zeggen dat er binnenin zo’n leuk en ja, weer typisch Engels, winkeltje is gevestigd, al kun je er ook voor Franse lekkernijen terecht. Wij komen er graag om te zoeken naar die leuke en lekkere dingen. Al is het alleen maar voor die heerlijke English marmelade. En ik kan me nu al verheugen om er straks te gaan snuffelen voor wat kerstcadeau-ideetjes.
En je kunt alles on line bestellen. Maar ja, dan mis je natuurlijk wel dat leuke sfeertje!
Deel dit op:
Lampje
Toen vorige week Leo een glazen lampje aan diggelen liet vallen, kwam onmiddellijk de herinnering aan zijn vakantie in Monschau naar boven.
Hij was nog maar twaalf en met vader en moeder op vakantie. Pa regelde een hotelletje in Monschau. De eigenaar had het niet zo op Hollanders, maar vooruit, deze familie leek wel aardig en beschaafd. Leo kreeg zelfs een eigen eigen kamer. Alles ging goed tot op de laatste dag, toen hij het nachtkastlampje om stootte. Het viel in stukken op de grond. Hij durfde het niet te vertellen en besloot de scherven uit het raam in de snelstromende rivier te gooien. Het was tenslotte toch de laatste dag en ze zouden hier nooit weerkomen. Dan hoefde hij dat lampje niet te betalen.
Bron: Google foto’s
Helaas, ze waren nog maar net op weg toen pa ineens heel nodig naar de wc moest. “Dan ga ik wel even terug naar het hotel…”, besloot hij. En ja, daar wachtte hem de eigenaar, die hem toebeet dat ook dit gezin bestond uit “verdammter Holländer”. Pa kreeg het verhaal over het verdwenen lampje te horen. Waar was dat dan wel? Uit het raam gesmeten! Pa mocht nog wel naar het toilet, gelukkig. En vergoedde natuurlijk de geleden schade. Daarna liep hij briesend naar buiten en las Leo de les. Dat eerlijkheid boven alles ging en dat zijn naam te grabbel was gegooid. Schoonpapa was niet snel kwaad, maar als ie het was, bleef dan maar uit zijn buurt. Hij hield niet op met tieren en die arme Leo voelde zich steeds ellendiger op de achterbank. De sfeer in de auto was en bleef om te snijden, al een lifter bracht gelukkig wel wat afleiding. Nee, Leo zal die vakantie echt nooit meer vergeten. 😉 😉 😉
Deel dit op:
Rotzooi
Ruim 750.000 mensen bezochten afgelopen zaterdag de Japan Tag in Düsseldorf. En al die mensen wilden natuurlijk ook wat drinken. En eten, want kijken naar al die uitgedoste mensen maakt ook hongerig. Dus de afvalbakken waren overvol. Het was onmogelijk ze allemaal regelmatig schoon te maken, al werden ze vaak afgestruind door schimmige figuren op zoek naar lege flessen en blikjes. Dat is niet gek, want in Duitsland wordt daar statiegeld op geheven. En dus ligt het geld langs de weg, voor wie het zien wil en bereid is om het te verzamelen.
Toen wij tegen twaalven van het vuurwerk terugkwamen bij het Hauptbahnhof zag ik deze afvalbak. Eén van de vele die er stonden en ook overvol waren.
Zelfs rotzooi kan een leuke foto opleveren….
Deel dit op:
Natuur in de stad
Op de meest rare plaatsen schiet plotseling een plant uit de grond. Je vraagt je af hoe die daar nou kan komen.
Waar komt dat kleine zaadje Vingerhoedskruid nou vandaan en hoe kan dat daar, in dat kleine spleetje, dan tot ontkieming komen, ja zelfs gaan bloeien? Fascinerend…
Zou je het op die plek met opzet willen planten lijkt het me geen lang leven beschoren. Nog concurrentie ook van een gewone paardenbloem. Maar dapper groeit het door en geeft die lantaarnpaal een lief kleurig accentje.
Deel dit op:
Kijken
Afgelopen weekend waren we in Düsseldorf, waar een grote Japanse dag gevierd werd. We gingen er naar toe om weer eens Japanse sferen op te snuiven, maar dat kwam toch een beetje anders uit. Er waren natuurlijk heel vele Japanse standjes waar je van alles kon bekijken, folders mee kon nemen of kon proeven. Maar het overgrote deel van de bezoekers kwam eigenlijk voor de deelnemers aan het Cos Play. Voornamelijk jonge mensen, maar toch ook nog wel wat oudere types die gekleed gaan als een figuur uit een film of cartoon. Ook in Düsseldorf was het dit weekend bloedheet en je zou verwachten dat iedereen er luchtigjes bij liep. Vergeet het, er waren meisjes en jongens in fleece pakken, verkleed als Pokémon of een ander figuur. Ik kreeg meteen medelijden, maar ja, ze hadden het toch zelf bedacht en uitgekozen. We hebben ons vergaapt aan al die figuren, sommigen prachtig en heel schattig, andere afschrikwekkend. Maar meestal toch wel heel vriendelijk en graag bereid om te poseren.
Deel dit op:
Gezellig
Fransen zijn over het algemeen niet zo geneigd je bij hen thuis uit te nodigen. Ze gaan liever gezellig wat eten of drinken in een café. En als de zon schijnt, is het in Parijs een gekrioel van honderden mensen die in een park met elkaar afspreken en gezellig in het gras gaan picknicken. Of het zich gemakkelijk maken op één van de vele banken die overal staan. Deze dames speelden een spelletje. Niks anders dan ik zelf ook vaak doe op dinsdagmiddag. Zij hadden de schaduw van een boom gezocht en gebruikten een dienblad om op te spelen. Ik maakte een praatje en mocht een foto maken. En natuurlijk wenste ik hen beiden evenveel geluk bij het spel 😉
Deel dit op:
Stapelen
Al wandelend in Parijs kom je leuke winkeltjes tegen. Met bijzondere etalages, of zo als hier met een leuke collectie. Die blikken zijn allemaal een beetje nostalgisch, ik herkende er zo een paar van vroeger.
Maar de manier van stapelen maakt zoiets juist bijzonder. En nou maar hopen dat de eerstvolgende bezoekster niet juist die ene, die lichtblauwe, helemaal onderin, onder die rooie, ja, dié wil hebben…. 😉
