Och heden, wat kan een mens toch veel te doen hebben. Nou ja, denken veel te doen te hebben, want als pensionado zouden we natuurlijk geen tijdgebrek mogen claimen. Maar toch, twee drukke dagen met excursies van de Wereldhavendagen, wat klusjes in huis, boodschappen, plannen voor een komend weekend en na al die uitstapjes eens even lekker uitslapen… Tja dan schiet het bloggen er even bij in. Geen ramp, denk ik dan maar. Binnenkort maak ik wel blogjes over wat we zoal deze dagen gedaan en gezien hebben. Nu zullen jullie het nog even met een foto-impressie moeten doen 😉
Category Archives: reizen
Sprookjes
Gaat bij jullie je fantasie ook wel eens op de loop? Bij mij wel… ik kan heerlijk wegdromen bij een leuk huis of een gekke situatie. Dat heeft dan niets meer met de werkelijkheid te maken, maar alles met sprookjes, gedachten spinsels en dromen.
Neem nou dit huis. Dat roept bij mij meteen een kaboutersfeer op. Het staat gewoon aan de weg, niet weg gestopt in het bos. Maar met gemak droom ik er een heel donker woud bij, waar trollen leven, elfjes zachtjes zweven van paddenstoel naar zonnebloem. Er kruipt een haas vanachter de struiken en ergens in de verte hoor ik een akelig lachje. Een beetje vilein en een stem die kraakt “wacht maar eens af, hihihi….”
Al die gedachten duren maar een paar minuten, want dan is de foto gemaakt en loop ik door. Maar thuis zie ik die foto weer en denk ik…..
Ach, kom ik wijd er eens een blogje aan 😉 😉 😉
Tentoonstelling
Wieneke schreef er al meerdere keren over. Ze was weg van de tentoonstelling “Iran, bakermat van de beschaving” in het Drents Museum in Assen. Ook wij waren zeer onder de indruk van wat we daar te zien kregen.
De eerste aanblik van de tentoonstelling was meteen al “wow, dat is prachtig!” Je waant je in een Perzische bazaar. De vitrines zijn allemaal van vier zijden te benaderen, zodat je niemand in de weg loopt en alles goed kunt bekijken. Dat is heel fijn als het druk is. Bekers en kannen van vele, vele eeuwen oud, maar zo mooi en verfijnd. Ook in een modern interieur zullen ze niet misstaan.
Wat waren de Perzen al ontwikkeld toen wij nog in berenvellen liepen. Misschien lijkt het nu een wat achtergebleven land, met achterhaalde ideeën. Maar ze hadden een hoogstaande cultuur, waarvan prachtige voorbeelden te zien zijn. Schitterende schalen, borden, juwelen en dat allemaal zo mooi tentoongesteld. De tentoonstelling is vrij compact, maar je kunt op je gemak alles van dichtbij bekijken.
Op diverse plaatsen kon je ook filmpjes bekijken van Iraniërs die in Nederland wonen en werken en met liefde over hun land en cultuur vertelden. Een zeer boeiende tentoonstelling!
Kopje thee….?
In een museumvitrine zag ik laatst dit kopje staan. Een beetje vreemd geval, vond ik. Een kopje met een kopje er in. Maar dat onderste kopje, daar kon dan weer geen vloeistof in, want dat was opengewerkt. De gids wist wel waarom. Want dit is een “trembleuse”, een kopje dat vroeger vaak werd meegenomen op reizen. Het onderste opengewerkte deel zit vast aan het schoteltje en daar past het kopje in. Dan viel je kopje niet van het schoteltje als de koets over een hobbel reed. Slim toch….?
Dat zou nu voor een heleboel mensen ook best handig zijn. Dus welke fabrikant bedenkt hier een moderne variant van?
Wereldse genoegens
In de krant las ik dat het niet meer voldoende is om speciale restaurants in de wereld te noemen. Het gaat nu om de totaal ervaring. Dus niet alleen wà t, maar ook wáár je het hebt gegeten. En dan is Lonely Planet er als de kippen bij om dat in een boek vast te leggen. Gelukkig hoefde ik het boek niet te kopen, want de krant publiceerde een lijstje van de 20 beste ervaringen. En kijk, dan blijkt maar weer dat Leo en ik altijd al trendsetters waren. Want van de 20 “places to be” hebben wij er al 9 gehad.
We aten jaren geleden Pho langs de Hau-rivier in Vietnam; Pekingeend in Peking, China; Mosselen met frieten in Brussel, België; Lamstajine in Marrakech, Marokko; Kaas in Frankrijk; Pastéis de nata in Lissabon, Portugal; Dim sum in Hongkong; Pizza Margherita in Naples , Italië (het was eigenlijk Florence, maar niet pietepeuteren hè?) en Sushi in Tokio, Japan.
Jammer, maar plannen om de lijst compleet te maken hebben we niet. Komen dus ook nooit tot een vermelding in de Lonely Planet. Maar goed, hier staat het dan toch maar zwart op wit op mijn eigen blog, met *** 😉 😉 😉

Lokkend
Of het echt veel lekkerder is, weet ik niet. Ik zag dit soort pasta in een grote AH-supermarkt. Het lijkt me echt heel Italiaans.
Zo’n grote familie, in het weekend om de tafel bij Mamma… Allemaal luid vertellend wat ze de afgelopen week hebben gedaan of hebben beleefd. Met kinderen die op de achtergrond spelen, vrolijke muziek, een lange tafel in de tuin, in de zon natuurlijk. Grote glazen koele wijn….
En dan als iedereen weer naar huis toe is, de rommel, de vuile borden, vlekken op het tafelkleed. Mamma die in een grote afwasbak met schuimend sop de afwas doet. Pappa in zijn stoel, een beetje beschonken dagdromend. Kortom een heel verhaal, en dat allemaal op een pak pasta…..
Aan boord…!
Al maanden geleden had Leo geregeld dat wij onze trouwdag aan boord van het
ss Rotterdam zouden doorbrengen. Het schip ligt al jaren niet meer voor de Holland Amerika Lijn, maar ligt aan de kade bij Katendrecht en heeft na een wat stroeve start inmiddels de status van Rotterdams icoon. Het fungeert als hotel en restaurant en is een grote publiekstrekker.
Daar kwamen we dan met onze koffer, checkten in en kregen en mooie ruime hut die was voorzien van alle gemakken.
Daarna kregen we een audio-rondleiding over het schip, waarbij we mochten rondkijken op de brug, in de kaartenkamer en de diverse verblijven van de bemanning mochten zien. In de kamer van de radio-telegrafist kon Leo testen of een landmacht telegrafist ook op zee zijn Morse-kennis kan gebruiken. Wat gelukkig wel zo was!
Daarna was het tijd om in de Captain’s Lounge een borreltje voor het diner te nemen, waarna we in het Lido restaurant dineerden. Na een afzakkertje in de bar was het tijd om de kooi op te zoeken. Geen hangmat voor ons, maar een kingsize bed, dat heerlijk sliep. En zo kwamen we de volgende morgen verkwikt aan het uitgebreide ontbijt.
En ja, aan alles komt een eind en dus liepen we na het uitchecken de loopplank weer af om naar ons eigen huis terug te keren.
Trouwdag
Eigenlijk vierden we onze 45-jarige bruiloft al afgelopen zaterdag. Met de jongens en schoonzus en zwager maakten we een rondvaart door de Rotterdamse haven en was er een high tea op het ss Rotterdam. Ik verwonderde me dat jongste zoon zo’n grote rugzak bij zich had. Maar daar bleek hij een cadeau in mee te sjouwen. We kregen van de kinderen drie flesjes Texelse likeur met toepaselijke namen: Geluk, Gezondheid en For nou en naggerers. En daarbij een bon die goed is voor een hotelverblijf op Texel, zodat wij dit mooie eiland beter leren kennen. Ook schoonzus en zwager vinden dat we maar weer eens een keertje er uit moeten en gaven een diner- en bioscoopbon. Die gaan we binnenkort maar eens gezellig verzilveren.

Hoe dan…?
Koop je iets wat je toch niet zo bevalt, dan ga je terug naar de winkel. Soms is het balen, krijg je een tegoedbon. Maar vaak genoeg krijg je geld terug.
Maar hoe doet deze kapper het dan…? Toch maar eerst goed nadenken voordat je jouw lange haar laat afknippen. Belofte maakt schuld, maar kan ie het ook waar maken…?
Dorstig
Laatst in Utrecht zag ik dit uithangbord. Het was één van de vele zonnige en warme dagen van deze zomer en een biertje had me zeker gesmaakt. Maar het tijdstip dat ik er langs kwam was toch meer voor koffie en ik had nog meer te doen, dus liep ik voorbij. Grappige naam voor een herberg. Ik kon er best een foto van nemen, bedacht ik me nog net op tijd.
En toen ik dat gedaan had, zag ik ook de naam van het straatje langs het gebouw.
En ja, dan ligt zo’n naam toch voor de hand, nietwaar. Hart of hert lijkt erg op elkaar. Herten zullen wel geen bier drinken, maar mannen met dorst zijn gemakkelijk te vinden. Vrouwen trouwens ook, want ik vind een biertje op zijn tijd echt heerlijk.
