Het is dat ik altijd het jaar en de bestemming van de reis vermeld, anders had ik me toch afgevraagd “waar was dat nou?”
Maar ik maakte deze foto in 2009 tijdens een reis naar Cornwall, samen met vriendin Irene.
En nu ik het zo bekijk, kan het eigenlijk niet anders dan in de UK geweest zijn. Open haarden kun je daar in heel veel huizen nog vinden. Maar zo’n gezellig knappend haardvuur moet wel aangestoken worden.
Dat schijnt nog een hele kunst te zijn, maar met deze aanmaakhoutjes moet het toch wel lukken?
Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, een stad met altijd opgestroopte mouwen.
Dat wat er vorig jaar was, kan nu totaal veranderd zijn.
De Rijnhaven lag vroeger vol met binnenvaartschepen. Als je er met de metro boven reed, kon je ze zien.
Na een aantal jaren was de Rijnhaven leeg. Geen aak te zien, een wat verlaten en depressief stukje stad. Wel lag er een paviljoen, bestaande uit wat futuristisch uitziende bollen.
Er dreven wat bomen in grote tonnen. Die zijn allemaal al weer verdwenen.
In de C-crisis hadden we in die buurt niks te zoeken. Maar na ruim anderhalf jaar was er wel wat veranderd. Er lag inmiddels een drijvend kantoor, er waren vakantiehuisjes, die op het water dreven.
Vorige week kwamen we er weer en kijk, er lag ineens een soort van pleintje voor het drijvend kantoor. Een openbaar stukje groen, want bereikbaar met loopplanken.
Leo had gelezen over de film Lunana, die in Buthan speelt. Dat land heeft al lang een mystieke aantrekkingskracht op me. Dus waren we er snel uit, die film willen we zien.
En daar hebben we geen spijt van gehad. Wat een prachtige opnames en wat een mooi gegeven.
Ungyen studeert tegen wil en dank voor onderwijzer. Hij zou liever zanger worden, maar de regering van Buthan heeft beslist dat hij minstens nog een jaar in overheidsdienst moet blijven. En dan wordt hij gesommeerd naar Lunana te gaan. Een nederzetting met nog geen 50 inwoners en ergens aan het eind van de wereld.
Geen trein of busverbinding, geen stroom, nauwelijks voorzieningen. Om er te komen moet je zes dagen lopen. De tocht te voet erheen put hem uit. Wat moet hij er? En als hij er eenmaal is, wil hij zo snel mogelijk terug.
Maar hij heeft er niet op gerekend dat de kinderen van het dorp heel andere gedachten hebben. Ze zijn leergierig en hebben zich verheugd op zijn komst. Langzamerhand beziet bij het dorp met andere ogen, krijgt hij meer en meer begrip voor de levenswijze van de dorpelingen….
Het CO2 verbruik moet omlaag, wordt gezegd. Hoe? Dat is geloof ik nogal lastig, want wijzelf ademen allemaal een flinke hoeveelheid CO2 uit, planten en dieren ook. En ademen willen we nog wel even blijven doen, nietwaar?
Fabrieken en boeren produceren een heleboel CO2 en ook het verkeer doet een flinke duit in het zakje.
Hoe kunnen we die CO2-uitstoot verminderen? Door minder te produceren en ook minder te consumeren. Dus moeten we veel meer hergebruiken. Je oude spullen niet bij het afval neerzetten, maar verkopen. Dat zou nog eens zoden aan de dijk zetten. Althans, dat is wat hier gesuggereerd wordt.
Maar als die meneer die dit verkoopt, meteen weer naar de winkel rent om een nieuwe, moderner, grotere bank met tafel te kopen……? Dan zijn we naar mijn mening toch nog verder van huis?
Ik wil niet alle maatregelen of suggesties in twijfel trekken, maar zouden we niet gewoon -net als vroeger- veel en veel langer met onze spullen kunnen doen?
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Twee keer waren we in Boedapest en beide keren hebben we enorm veel gewandeld de stad.
Op het oog verschilde de stad niet veel van andere steden, al zijn sommige gebouwen beslist al erg oud en soms behoorlijk vuil. Maar er werd ook veel gerestaureerd.
Wat ons toen ook opviel, waren de vele reclames. Soms niet te lezen of te herleiden. Maar over deze reclame hoefden we niet te piekeren. Daar zat vast een eigenaar die roots in Nederland had en er Nederlands bier schonk.
Al waren de gerechten nou niet helemaal Hollands. Maar vooruit, kniesoor die daar op let.
Niet altijd moet ik lachen om de strip van Zusje in de Margriet. Maar deze week stelde de strip mijn lachspieren in werking. De verzuchting van Zusjes papa dat er zoveel tijd verloren gaat door de computer.
We zullen allemaal weleens driftig hebben zitten trommelen of binnensmonds niet al te net commentaar gegeven hebben als het weer zo lang duurt. Opstarten, downloaden, dan heb ik soms maar heel weinig geduld.
En toch… even bedenken hoe vlug alles ook wel weer gaat. Dat wat ik nu zit te typen en morgen op mijn blog staat, wordt meteen gelezen, in Nederland, Frankrijk, Italië. Hoe anders was dat in de postkoetstijd…;-)
Kom, we moeten gewoon mee in de maalstroom van de moderne tijd…..
Heel ijdel ben ik niet meer. Vroeger gebruikte ik vrijwel elke dag make-up. Maar allergieën hebben dat bijna onmogelijk gemaakt. Mijn ogen gaan tranen van mascara, mijn lippen worden schilferig van lippenstift. Ik ben gezegend met een frisse huid en heb gelukkig nog niet veel rimpels. Dus ga ik “geheel natuurlijk” door het leven en dat kan er mee door voor deze 73-jarige.
Over mijn figuur valt veel te zeggen, maar niet dat het slank is. Ik behoor tot de stevige tantes van deze wereld. Hoewel ik geen enkel bezwaar zou hebben wanneer ik door een wonder 10 tot 20 kilo zou afvallen, doe ik er geen moeite voor. Ik eet matig, snoep vrijwel niet, maar de kilo’s smelten er maar niet af.
Mijn kleding is over het algemeen redelijk functioneel. Er hangen heel wat broeken in mijn kast, maar ook wat jurkjes. Maar die kleding moet wel makkelijk zitten. En als ik ga wandelen, trek ik natuurlijk stevige wandelschoenen aan. Die lopen dan ook het lekkerst.
Bron: Google foto’s
Maar ja, bij een jurkje of een “nette” broek wil ik voor de verandering toch wel wat charmantere en minder stevige schoenen aantrekken. Zo ook afgelopen dinsdag. We gingen naar de film en daarna een hapje eten. Dus kwamen de zomerse sandaaltjes uit de kast.
Het had veel erger kunnen zijn. Een geschaafde knie, een gekneusde hand en een beschadigde armband. Dat was de schade, kon ik na enige tellen vaststellen. Niks gebroken of ontzet.
Toen ik er eens op ging letten, zag ik dat vrijwel alle vrouwen en meisjes tegenwoordig op stevige sneakers lopen. Ook voor mij dus hoogtijd om ijdelheid voortaan op te offeren aan stevigheid en loopgemak.
Emie blogde er over en op meerdere blogs had ik al iets gelezen over de tentoonstellingen die georganiseerd worden met werken van Jeanne Bieruma Oosting. Ik had al wel over haar gehoord, maar kende het werk niet. En dat was jammer, want ze maakte vele en mooie schilderijen, tekeningen, grafiek.
Wij bezochten de kleine maar fijne tentoonstelling in het museum in Maassluis. Schilderijen van uitzichten van haar raam met frisse en zachte kleuren en een sfeer van huiselijkheid, knus en gezellig. Geen opschik, geen tierelantijnen. Gewoon momenten van “klein geluk”, zoals we bij de uitleg lazen. Maar juist dat klein geluk is vrijwel altijd om ons heen. Je moet het wel herkennen en er van genieten.
Ook waren er tekeningen te zien. Soms klein, in een boekje van kevers en andere insecten, eikenblaadjes. Alles heel gedetailleerd en zuiver.
Jeanne tekende ook de omgeving waar ze in verkeerde. En doordat ze nogal veel reisde in haar leven, waren er scenes uit Nederland, maar ook uit Moskou of Marokko, trefzeker op papier gezet.
Leo en ik vonden het een heerlijke tentoonstelling. Nu bekijken we of we de andere tentoonstellingen o.a in Zutphen, Heerenveen of Fochteloo kunnen bezoeken. Het is intussen wel weer tijd voor een treinreisje…!
