Op Instagram vond ik deze foto.
Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.
Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.
Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.
Was het maar zo eenvoudig…
Vorige week bestelde ik iets via internet. Geen breekbaar artikel, zo’n 30 x 30 centimeter en passend in een doos. Nee, het pakket zou niet door de brievenbus kunnen, dus werd het bezorgd door PostNL.
De doos die voor de deur werd gezet was bedidend groter dan dat 30 x 30 pakket. Maar misschien heeft dat te maken met de standaardmatten die door PostNL gevraagd worden.
Ik maakte de doos open en was verbaasd toen ik zag hoe de ruimte was opgevuld. Met een lap dik en mooi wit papier van minstens 1,5 x 2,5 meter. Dat papier was niet meer te gebruiken, want grondig verkreukeld. Wat een verspilling van materiaal.
Een tijd lang kreeg je als opvulling een soort plastic kussentjes. Maar ja, plastic mag niet meer. Dit nog wel. Het is de gekte van onze maatschappij.
We hebben papier en doos in de papier kliko gegooid en ons geweten gesust met de gedachte dat het weer opnieuw gebruikt zal worden. Maar toch….. echt lekker zit het me niet.
Na even zoeken in een nat Harderwijk kwamen we aan bij het Marius van Dokkum museum.
Marius van Dokkum is de enige nog levende schilder met een eigen museum. En daar is niet alleen heel veel werk van hem tentoongesteld, maar kun je als je geluk hebt, hem ook aan het werk zien. Velen zullen zijn schilderijen wel kennen, want er zijn al langer diverse kaarten van te koop.
Wij moesten het doen met een film, maar ook die gaf een mooi beeld van de kunstenaar. Hij haalt zijn ideeën uit het dagelijks leven, maar ook uit zijn vrijwilligerswerk waar mensen graag voor hem poseren. Hij legt dan in snelle houtskool of conté streken hun portret vast. En misschien later zien zij zichzelf terug in een heel andere situatie. Altijd geschilderd met veel humor, met een knipoog naar de dagelijkse werkelijkheid.
Natuurlijk was er ook vroeg werk te zien. Schilderijen met fijntjes en nauwkeurig geschilderde onderwerpen, die een beetje deden denken aan Jopie Huisman of Henk Helmantel. Maar zijn faam begon pas nadat er kaarten van zijn humoristische werken te koop waren.
Ook in dit museum, dat is gevestigd in een oud gebouw van de Universiteit, was het weer veel klimmen. Maar er is een lift, dus dat was onze eigen beslissing. Het was zeer de moeite waard.
Legpuzzels leggen is sinds de C-tijd een geliefde bezigheid. Maar de wandelvriendinnen Jeanne en Marianne deden dat al veel langer. En dan hebben ze ook nog een favoriet puzzelgenre, namelijk de puzzels van Jan van Haasteren.
Geen wonder dat ze graag naar Harderwijk wilden om daar de tentoonstelling van deze puzzeltekenaar in het Stadsmuseum te zien. Dus gingen vier wandelvriendinnen afgelopen zaterdag al vroeg op pad, want Harderwijk is best een tijdje treinen.
In het Stadsmuseum dronken we eerst een lekker kopje koffie en daarna liepen we naar de bovenste verdieping om de tentoonstelling te zien.
Leuk om te kijken naar al die tekeningen met honderden mensen in allerlei komische of tragi-komische situaties. Natuurlijk herkenden de doorgewinterde puzzelaars meteen om welke puzzel het ging.
Maar ook wie niet zo bekend is met het werk van Jan van Haasteren kan er toch veel plezier beleven. Niet alleen puzzels, maar ook andere tekeningen en vroeger werk van zijn hand was te bekijken. Natuurlijk kon je ook puzzels leggen en kopen.
Nog even een kijkje in de andere zalen van het museum, met geschiedenis van Harderwijk en omstreken en toen was het tijd voor de lunch en een bezoek aan nog een museum. Want de tentoonstelling van Jan van Haasteren is eigenlijk een cadeautje van zijn vriend Marius van Dokkum, ook een schilder/tekenaar.
Maar zijn museum en zijn werk komt morgen aan de beurt.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Bouke, onze Nederlandse Elvis, bezing zijn meisje Julie.
Deze week las ik over hoe belangrijk het is om in de herfst je tuin niet al te netjes te maken.
Je terras en het tuinpad schoonvegen is geen bezwaar, maar daarna zou je de blaadjes in de aarde moeten vegen of blazen. Daar kunnen ze dan verteren en compost worden.
Nee, dat is niet slecht of vies. Het zorgt voor meer diversiteit in de grond.
Maar dat is het niet alleen, het afgevallen blad vormt zo een laagje dat de grond beschermt, voedsel is voor insecten en wormen en er kunnen ook nog allerlei schimmels in groeien.
En juist die schimmels zijn weer van belang voor het ontwikkelen van nieuwe medicijnen.
De antibiotica van nu werkt niet meer optimaal, omdat veel ziektekiemen er resistent voor zijn geworden. Dus moeten er nieuwe medicijnen worden ontwikkeld en die schimmels kunnen daar voor zorgen. Dus niet te snel en niet te schoon is het devies…!
Of nou vroeger alles beter was, is natuurlijk de vraag. Nou nee, hoor! Er was een hele hoop narigheid, armoede en vooral heel veel en hard werken.
Neem zou zoiets als boodschappen doen. De winkels waren weliswaar veel dichter bij huis, maar mijn moeder heeft heel wat afgesjouwd. Tassen met boodschappen, soms naar een winkel verder op omdat het daar misschien wel iets voordeliger was. En dan had ze een boodschappentas bij zich, waarin alle spullen werden gestopt.
Maar de mensen waren niet zo slordig als nu. Nu halen ze een karretje bij de supermarkt, stouwen het vol en rijden het dan naar hun huis.
Tot zover kan ik dat wel een beetje begrijpen.Zo is het veel gemakkelijker. Maar als dat karretje leeg is, breng het dan weer terug.
Nee hoor, ze laten het zo maar staan bij de ingang van de flat. Niet één, maar meerdere karretjes van diverse supermarkten.
Straks slopen kinderen zo’n karretje of komt het in de sloot terecht. Ach ja, ik kan me er aan ergeren. Maar het is vergeefse moeite.
Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.
Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.
Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.
Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.
Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.
De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.
In de kookwinkel in de Rotterdamse Markthal zag ik een mooie set pannen. Nou heb ik al jaren een set pannen natuurlijk, maar deze waren wel een beetje bijzonder.
Leo was de kookboeken aan het bekijken, dus liep ik naar hem toe en zei hem dat ik nieuwe pannen nodig had. Verbaasd keek hij op. Nieuwe pannen, waarom?
Een beetje kribbig vertelde ik dat dit wel heel bijzondere pannen waren en dat ik beslist niet meer zonder kon koken. Hij liep met me mee, maar snapte niet zo gauw waarom ik nou precies dié pannen wilde.
Totdat hij beter keek en het kwartje bij hem viel. Want zeg nou zelf, koken in pannen die Leo heten…..
Nee, ik heb ze niet gekocht, het was maar een grapje. Ik kook nog wel uit mijn vertrouwde pannenset. Dat smaakt ook gewoon lekker, vindt Leo.
Een paar maanden geleden blogde Sjanne over het sprookjesboek “Verhalen van Moeder de Gans” met daarin illustraties van Rie Cramer. Jammer genoeg was het boek al oud, was het al gerepareerd met plakband. Sjanne wilde het weer opnieuw het met plakband repareren.
Meteen schreef ik haar dat dat niet zo’n goed idee was, want plakband maakt nare vlekken en is niet het juiste materiaal voor dit soort werk. Ik wilde het wel weer in orde maken. En zo bracht Sjanne in september het boek bij mij. We maakten er meteen een leuke dag in Rotterdam van.
Ik ben geen professioneel restaurateur, maar heb al vaker boeken gerestaureerd. Met een beetje goeie wil en heel veel gepriegel lukte het me ook nu om van de kaft en losse bladzijden weer een boek te maken.
Eerst maakte ik alle bladzijden los, verwijderde het jarenoude plakband en repareerde dat wat gescheurd was. Daarna verstevigde ik alle pagina’s aan de bindzijde met een randje gevouwen rijstpapier. Zo konden de bladzijden weer aan elkaar geplakt worden. Voor het rijstpapier gebruikte ik een rolletje sigarettenvloei, dat ik een keer in een coffeeshop op de kop kon tikken. Een prima en al beproefd alternatief.
Tussendoor liet ik alles goed drogen tussen twee planken. Een reep boekbindersgaas gaf nog wat meer stevigheid en toen kon alles stevig geklemd worden.
Ik had nog een restje blauw boeklinnen, dat wonderwel paste bij de kleuren van het boek. Daarmee maakte ik de rug en kon het boek nogmaals tussen de klemmen.
En zo werd dag na dag die stapel papier weer een boek, dat vastgehouden kan worden en – het allerbelangrijkst – waaruit Sjanne haar kleinkinderen weer uit kan voorlezen.
Dus nam ik vorige week in de stromende regen de trein naar Sjanne om het boek af te leveren en gezellig bij te praten.
