Voorjaar 1972. Op de kermis in Rotterdam lopen Leo en ik hand in hand en smoorverliefd. We staan stil voor de automaten, waar je met een soort hijskraantjes spulletjes kunt opvissen. Leo haalt een gulden (!) uit zijn zak en ik mag proberen iets te winnen. Zonder ook maar enige ervaring laat ik de grijper zakken. “Nee joh, dat moet je zo niet…….” Leo zwijgt abrupt en staart me aan, want ik heb in één keer een horloge naar boven gehaald. Het is een beetje protserig, niet onze smaak. Maar het loopt goed.  Nu, ruim veertig jaar, later loopt het nog steeds. Okay, je moet het opwinden en het is een beetje gekrast. Het past niet in het huidige modebeeld en Leo draagt het ook  niet vaak.

Maar diverse andere horloges hebben er al lang de brui aan gegeven, ondanks de nieuwe batterijen die we er in stopten. Dit horloge gaat dan ook niet weg. Wat een kwaliteit, en dat voor die prijs… 😉