Afeglopen zondag liepen we weer eens door Trompenburg in Rotterdam. Er is altijd van alles te zien in dit arboretum en het wordt allengs drukker. Het is dan ook heerlijk om tussen al het groen te lopen en telkens weer nieuwe dingen te zien. En natuurlijk foto’s te maken. Ik heb al een collectie van honderden foto’s in vrijwel elk seizoen. En dan probeer ik iedere keer weer een andere blik. Dit keer viel me op hoeveel tinten groen er te zien zijn:
Dit is werkelijk een snapshot! Toen ik afgelopen zondag stond te fotograferen in Trompenburg, zag ik dit insect ineens tussen de goudenregen zitten. Even zoeken naar het juiste standpunt en … knip, ik had hem. Want met die insecten weet je het maar nooit. Ze zitten doodstil, maar zien jou van uit hun vele ooghoeken. En als je dan net denkt, dat je hem hebt, is ie weg… Deze dus niet. Geen idee wat voor soort, maar eerlijk gezegd is dat ook niet zo interessant voor mij. Ik bewonderde de prachtige frêle vleugels, die zo afstaken tegen de grijze lucht. Mooi, op een aparte manier.
Het lijkt wel of de hele natuur dit jaar van de wijs is. In de lente viel het me al op dat zoveel planten tegelijk gingen bloeien, terwijl het in andere jaren veel meer na elkaar gebeurde. De droge warmte heeft naar mijn mening de herfst een zetje vooruit gegeven. Overal in onze wijk liggen de paden vol bladeren. En tijdens een boswandeling viel het me op dat de bessen ook al heel vroeg verkleurd waren. Nou ja, het is niet anders.
Gewoon genieten dus van alles wat op ons pad komt.
De natuur stelt je soms voor vreemde raadsels. Dat de droogte sommige planten en struiken geen goed heeft gedaan, kun je zo ook wel zien. Sommige tuinen zien er nog pico bello uit, waarschijnlijk door een regelmatige sproeibeurt. In andere zie je vooral verdroogde planten. Maar wat er hier gebeurd is weet ik niet. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de tuinman zijn heggetje om en om heeft begoten. Misschien heeft ie wel helemaal nooit water gegeven. Maar waarom de ene struik dan wel groen is gebleven en de andere de geest gaf, het blijft een raadsel.
Al van af het begin volg ik bijna dagelijks in de Volkskrant de column van Caspar, die door Nederland loopt en ons vertelt over het wel en wee in de natuur. Niet altijd even vrolijk, soms zelfs om een beetje depressief van te worden. Van alles wat verdwenen is en nooit meer terug zal komen. Over vogels, vissen, vlinders, insecten die we bijna nooit meer te zien krijgen. Over verarmde grond, te intensieve veeteelt en landbouw.
Maar kijk, vorige week was ie zo waar opgetogen (klik). Hij liep in de Krimpenerwaard en vond daar nog een behoorlijk stuk natuur. Geen biljartgroen grasland, maar weiden met kruiden en bloemen, vogels te kust en te keur. En dat allemaal op een steenworp afstand van de plek waar ik zelf woon.
Bron: De Volkskrant/Blendle
Wat deed je in die uitzonderlijke hitte van vorige week? Lui in de tuin liggen, koele drankjes drinken op een beschaduwd terrasje? Naar de film of naar een museum? Er waren vele mogelijkheden. Het NOS journaal was voor ons op zoek gegaan. Er waren mensen die de mergelgrotten bezochten. Slim! En wat vonden ze als nog een ultiem koele plek? Een skipiste (!) in Landgraaf. Daar moest je goed inpakken, want de temperatuur kwam niet boven de 5 graden uit. Ja, dat is natuurlijk wel koel!!!
Maar ik vraag me af wat men gaat doen als het hier in de winter gewoon koud is. Als er sneeuw ligt en de temperaturen onder nul dalen. Oké, dat lijkt vooralsnog niet te gebeuren, maar wie weet?
Gaan we dan naar de sauna of onder de zonnebank? Krijgen we dan berichten over vluchten naar een land waar de zon gedurig schijnt en je kunt bakken in pakweg zo’n 38 graden.
Ik vind zo’n skipiste in de zomer de decadentie ten top. Er mogen dan zonnepanelen op het dak van dat sneeuwpaleis liggen, het blijft toch iets absurds. Nu is het eindelijk echt zomerweer, is het weer niet goed.
Door de warmte van deze zomer komen soms heel bijzondere dingen naar voren. Zo meldde de Hortus Botanicus in Leiden deze week dat vier grote Agave planten (Agave Americana) voor het eerst sinds 60-70 jaar bloeien. En niet zomaar een bloemetje, maar reusachtige stengels met daaraan bijzondere bloemen, die vol nectar zitten. Niet alleen voor de bezoekers leuk, maar ook voor de bijen een extraatje.
Toevallig ging de wandeling van de Ganzenpas afgelopen donderdag naar Leiden. We bezochten daar een hofje, waarover ik later wel zal berichten. Maar ook een bezoekje aan de Hortus paste nog in onze dag en dus kreeg ik de gelegenheid om deze bijzondere planten in levende lijve te kunnen zien en te kunnen fotograferen. Een kans die ik me niet liet ontnemen, warm of niet!
Overal in de wijk ligt er op dit moment heel veel boomschors. Grote lappen, die van de platanen komen. Het ziet er een beetje beangstigend uit, alsof de bomen ziek zijn. Maar niks is minder waar. Het is juist een teken van flinke groei. Platanen houden van warmte en gedijen dan goed. En dan knappen ze uit hun jasje. Aan sommige bomen is het heel goed te zien, die staan een beetje “naakt” in het gras. Ze schijnen ook niet zo veel last van al die droogte te hebben. Andere bomen en struiken laten hun blaadjes hangen of zijn al aan een vroege herfst bezig. Die zouden nu wel blij zijn met een flinke regenbui.
Echt midden in de stad staat deze kaardebol niet, want ik vond hem gisteren toen we met de wandelclub naar Nesselande liepen. De weg daarheen loopt langs de Zevenhuizerplas en wordt druk bezocht door wandelaars, hondeneigenaren en dagjesmensen. Je vindt er van alles: er is veel groen, wat bos, landelijke weggetjes en natuurlijk die Zevenhuizerplas. Een gegraven plas, behoorlijk diep, waarop gezeild, gekanoëd, gewaterskied wordt, waar je in kunt zwemmen en bij Nesselande is ook nog een leuk strandje, met een boulevard. En sinds kort is er een horecagelegenheid bij het waterski-project. Met lekkere koffie en thee, zoals we hebben uitgetest. 😉 😉
En onderweg daarheen zag ik dus de kaardebollen. Die kende ik alleen als ze al uitgebloeid zijn en de stekelige bloemhoofden voer voor vogels leveren. Nu kon je ze nog een beetje in bloei zien en waren ze weer zeer interessant voor bijen. Ik had wel wat van die bollen mee willen nemen, maar die stekels waren te prikkend.
Op weg naar het Centraal Museum in Utrecht zag ik deze fraaie stokroos.
Op sommige plaatsen zaaien die zich jaarlijks meer en meer uit. Ik vind ze prachtig! En ze geven een straat een bijzondere sfeer.
Elk jaar bedenk ik me dat ik zaad moet oogsten en telkens ben ik dan toch weer te laat of vergeet ik het gewoon. Nou ja, kopen zal ook wel kunnen… dus nog maar weer eens een goed voornemen.
En geduld, want het is een tweejarig, dus eerst een jaar alleen maar blad en dan het jaar daarop hopelijk zo’n fraai stammetje met bloemen.
