Afgelopen dinsdag ontdekte ik dit roodborstje tijdens een wandelingetje. Hij zong het hoogste lied en ik heb er van genoten.
Overal ontspringt groen, er bloeien al wat bomen en de vogels zijn op vrijersvoeten. En dat laten ze horen ook!
Vandaag begint dan officieel de lente, tenminste voor de meteorologie.
En niet alleen kunnen we dat rondom ons zien in tuin en veld, we kunnen dat ook live bekijken, want al vele jaren start Vogelbescherming Nederland op deze datum met “Beleef de lente”.
Ook dit jaar weer heel veel vogels, van steenuil tot ooievaar. Dat wil ik beslist niet missen. Wie kijkt er nog meer?
Ik denk dat er weinig mensen zijn die het lied “Het tuinpad van mijn vader” niet kennen. Maar wie weet waar de tekstdichter -Friso Wiegersma- zijn inspiratie vandaan haalde?
Dat ontdekten we vorige week, toen we in Deurne waren. Daar staat het huis van Friso’s ouders. Het huis heet De Wieger en is sinds lange tijd een museum. Daar over vertel ik later.
Destijds behoorde bij het huis een enorme tuin, waar de kinderen Wiegersma heerlijk konden spelen en waar Friso later zo prachtig over zou dichten.
Zijn levenspartner Wim Sonneveld vertolkte het en maakte het tot een evergreen.
De tuin is inmiddels al lang niet meer zo groot, maar de hoge bomen staan er nog. We liepen het verkorte “Tuinpad van mijn vader”. Het is nog steeds een inspirerende omgeving.
De natuur heeft een eigen tempo en trekt zich gelukkig niks van ons aan.
Vorige week stapte ik naar buiten en werd ik, verscholen achter de heg, verrast door dit.
Ook al denk ik elke winter dat het voorjaar lang op zich zal laten wachten, voor ik het weet staan ze volop te bloeien in de voortuin, de sneeuwklokjes.
Dat geeft de dag ineens een andere sfeer. Alsof er iets vrolijks in de lucht hangt.
Doet de zon dan ook nog mee en verwarmt ze ons lijf al een beetje beter, dan kan er eigenlijk niks meer mis gaan.
Als…. Als de hemel valt, krijgen we allemaal een blauw petje. Het is een oud gezegde en mijn ouders zeiden dat te pas en te onpas. Een dooddoener van formaat dus.
Bron: Google foto’s
Maar nu zou ik het wel weer nieuw leven in willen blazen, want her en der zie en lees ik allerlei waarschuwingen voor als…. als de zeespiegel stijgt, als het klimaat verandert, als de dijken breken, als …..
Tijdens de watersnood in februari 1953 logeerde Leo bij een tante en oom in Vlaardingen, waar ze helemaal niks merkten van wateroverlast.
Thuis in Rotterdam en dus een flink stuk verder oostelijk en verder van de zee, zagen mijn schoonouders het water door de straten zo de Lange Hilleweg op denderen.
Het kan heus geen kwaad om een beetje vooruit te denken, maar we moeten er voor passen om ons te laten opnaaien door angst en voorspellingen die misschien nooit waarheid worden.
Soms denk ik dat we hier in Nederland de weg compleet kwijt zijn. Over de meest simpele dingen wordt een toestand gemaakt alsof de wereld aan zijn eindje is.
Bron: Google foto’s / ANP
Neem nou het weer. Het vroor deze week. Lekker pittig weer, met een beetje zonneschijn. Prima weer om een wandeling te maken. Wie op de fiets moet, heeft beslist wel een muts en handschoenen om zichzelf warm te houden. En wat heerlijk is het dan om binnen te stappen in een behaaglijke warmte.
En voor veel mensen de voorpret van weer op natuurijs te kunnen schaatsen.
Maar op het nieuws niets anders dan codes en berichten om je te beschermen. Ik zag een bericht voorbij komen waarin verteld werd hoe je “niet zou bevriezen”. Nota bene, het was nauwelijks 5 graden onder nul. En ja, met de wind was het best koud.
Maar in 1963, ik zat op de MULO, was er wekenlang veel meer vorst. En ik -en ook medescholieren- had nog nooit van thermokleding, fleecetruien of warmtekussens gehoord, laat staan dat we het gebruikten.
De nieuwsgaring nu loopt van overdreven naar rampzalig. Wanneer beseffen we nu eens dat het weer deel uitmaakt van de natuur en dat we daar weinig tot niks aan kunnen veranderen.
Laten we vooral de prettige kanten van zulk weer benadrukken. Al schaats ik zelf al lang niet meer, ik kan met veel plezier kijken naar de mensen die op het ijs zijn.
We moesten ons abonnement op Diergaarde Blijdorp verlengen en prikten meteen een bezoekje aan de dieren er aan vast.
Nu de bomen kaal zijn, ontdekte ik dit nest, vlakbij de ingang. En ik verwonderde me van welke vogel zo’n slordig nest zou kunnen zijn.
Het lijkt me helemaal niet gemakkelijk om daar in te broeden, maar een vogel heeft natuurlijk meer stabiliteit dan een mens.
Natuurlijk zocht ik met Google naar een antwoord, maar echt vinden deed ik het niet.
Misschien is het een nest van een roek of een kauw. Dat lijkt me het meest waarschijnlijke.
Gek dat je je zomaar ineens kunt afvragen hoe en wat? Die vogels zullen het een zorg zijn, toch? Die hebben misschien al een heel andere plek gevonden.
Deze week las ik over hoe belangrijk het is om in de herfst je tuin niet al te netjes te maken.
Je terras en het tuinpad schoonvegen is geen bezwaar, maar daarna zou je de blaadjes in de aarde moeten vegen of blazen. Daar kunnen ze dan verteren en compost worden.
Nee, dat is niet slecht of vies. Het zorgt voor meer diversiteit in de grond.
Maar dat is het niet alleen, het afgevallen blad vormt zo een laagje dat de grond beschermt, voedsel is voor insecten en wormen en er kunnen ook nog allerlei schimmels in groeien.
En juist die schimmels zijn weer van belang voor het ontwikkelen van nieuwe medicijnen.
De antibiotica van nu werkt niet meer optimaal, omdat veel ziektekiemen er resistent voor zijn geworden. Dus moeten er nieuwe medicijnen worden ontwikkeld en die schimmels kunnen daar voor zorgen. Dus niet te snel en niet te schoon is het devies…!
Vast en zeker heb ik dit uitzicht als eens eerder laten zien.
Meestal is de luxaflex ervoor en wordt het beeld een beetje streperig, maar voor deze gelegenheid heb ik de jaloezieën maar even opgetrokken. En laat ik jullie genieten van onze voortuin met de esdoorn in herfsttooi.
Ik kijk mijn voortuin in als ik groenten sta te snijden. In het voorjaar ontdek ik er de eerste knoppen en zie ik de esdoorn uitlopen. Hij is altijd mooi, maar in de herfst laat hij zich eigenlijk van de beste kant zien.
Vorige week, toen het zulk somber weer was en de regen telkens tegen de ramen sloeg, vond ik dit een plaatje om blij van te worden.
Nu is alles alweer een beetje verwaaid en straks blaast de wind het laatste blaadje van de takken.
Met een beetje geluk vriest het deze winter en staat hij op een morgen vol rijp. Maar dat moet ik nog afwachten. Dan wordt het weer tijd voor een nieuw begin van de seizoenen.
Het was een wandeling over een goed te belopen pad, met allemaal borden die uitleg gaven over de diverse hemellichamen. Geen wonder, het pad heette “het Melkwegpad” en verwees natuurlijk naar de grote telescoopschotels die er staan. Daar wordt de ruimte afgezocht. Omdat het hele gebied een stiltegebied is, word je verzocht je telefoon uit te zetten. En ja, dat deden de meesten, net als wij natuurlijk. Misschien wel om eens even van dat schermpje af te gaan???
De wandeling leidde ook langs die 14 enorme radiotelescopen. Imposant, maar voor mij volkomen onbegrijpelijk wat er mee beluisterd of ontdekt wordt.
Ik heb meer de grond afgespeurd naar paddenstoelen, die er stonden. En er waren er talrijk en van diverse soorten. Maar deze vind ik nog steeds het allermooiste. In zo’n rode gestippelde vliegenzwam zie ik nog steeds een kabouterhuisje. Helaas, de kabouters waren nog aan het werk, geen kabouter gezien dus 😉
