Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een lekker begin van de week, zon, zwembad en “love”. En nog wel van Elvis Presley, die zingt The lady loves me.
Met veel plezier lees ik de stukjes van Romke van de Kaa op onze scheurkalender. Hij weet als geen ander met een knipoog en met een flinke portie humor over tuinperikelen te schrijven.
Zijn mening is niet altijd “wat men wil”, maar hij heeft een speelse manier om dingen aan de kaak te stellen. Aan saaiheid heeft hij een broertje dood.
Altijd hamert hij op variëteit in beplanting en inrichting van de tuin. Liever geen biljartgroen gladgeschoren gazonnetje, zo saai. Beter een veldje met hier en daar een onkruidje, zoals klavertjes.
Voor Romke is geluk “met de kinderen zoeken in een veldje naar klavertjes vier”. En omdat dat plantje niet overal te vinden is, adviseert hij het aan te planten.
Dat deed ik al enige jaren geleden en nu moet ik toch weer op zoek gaan of ik het nog terug kan vinden.
Gelukkig kreeg ik jaren geleden een echt klavertje vier, gedroogd en opgeplakt. Dat hangt al die tijd dan ook in mijn kamer.
Nee, geen nieuw recept, geen foto van een eigen gebakken brood.
Maar wel een foto, die ik vond op Facebook, van een muurschildering in Sasha Korban in Kutaisi, Georgië.
Een oude vrouw bakt brood. Ze mengt meel, water, zout en misschien nog wat honing, gewoon op de houten tafel waaraan ze later het brood zal snijden. Zonder (digitale) weegschaal, zonder thermometer, zonder geprint recept.
Gewoon, zoals ze dat al vele jaren deed, geleerd van haar moeder of haar grootmoeder. Die het ook weer geleerd hadden van hun moeders en oma’s. En hopelijk leerde deze oma het weer verder aan haar dochters en kleindochters. Zo ontstaan tradities.
Het is een heel eenvoudig beeld, maar het vertelt zoveel.
Te mooi weer om binnen te blijven, dus even er op uit. En waar kun je in Rotterdam beter van alle bloeiende planten en bomen geniet, dan in het Trompenburg Arboretum?
We zitten er zo, met de metro. Nog even een stukje lopen door een heel rustige en mooie wijk en dan zijn we er.
Meteen al valt ons de magnolia op, die vlak bij de ingang staat. Verderop genieten we van narcissen blauwe druifjes en vergeet-mij-nietjes. We maken ons gebruikelijke rondje, rusten even uit op een pas geïnstalleerd bankje en komen dan bij de schapenwei.
Daar staan de bijenkasten in de zon en zoemen de bijen. Ze zullen vast al veel honing verzameld hebben. Het is een rustig plekje dat bruist van het leven en het gestage werk.
En dan lopen we weer verder, richting uitgang. Een kort bezoekje, maar wel heerlijk!
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer zou ik moeten bloggen over mijn favoriete sport. Nou, dat kan een kort blogje worden, want ik heb helemaal geen favoriete sport om te beoefenen. Ik ben zo sportief als een tuinhek. Doe ik dan helemaal niks? Nou nee, want na mijn hartoperatie in januari 2016 besefte ik dat bewegen wel degelijk belangrijk is.
Dat merkte ik al bij de revalidatie. Met gepaste tegenzin toog ik naar de sporthal. Daar moest ik eerst een stuk lopen, daarna het tempo opvoeren, met andere revalidanten een spelletje badminton of zo proberen. En ook, onder leiding van een jonge fysiotherapeut, nog diverse gymoefeningen, met verzwaarde ballen, elastieken en nog zo het een en ander.
We waren bezig met die ballen, moesten ze zijwaarts met gestrekte armen tillen. En daar begon de man te tellen. Een, twee, drie…… Bij tien begon er één al hoorbaar te zuchten, bij twintig puften we bijna allemaal. En juist op het moment dat ik dacht “hij kan me wat”, riep hij: “Doorgaan, nog even. Jullie willen toch allemaal ook weer een boodschappentas kunnen dragen?” En daar viel opeens het kwartje.
Die fysiotherapeut ben ik nog elke dag dankbaar voor zijn peptalk. Juist die week had ik ervaren dat zelfs het optillen van twee hoofdkussens me moeilijk viel en dat hakte er goed in. Zou ik de rest van mijn leven zo kwetsbaar en afhankelijk blijven?
Nee, gelukkig bleef ik dat niet. Met wandelen en gymen heb ik mijn conditie toch weer aardig opgekrikt. En al is gymen dan niet mijn favoriete sport, elke week ga ik trouw naar de Enerfit om allerlei oefeningen te doen. Onder leiding van Saskia en op het ritme van lekkere vrolijke muziek.
En thuis wil ik ook nog wel eens wat oefenen, met gewichtjes, een bal of van die rekbare banden. Want al helpt Leo met de zware boodschappen, tillen is geen probleem meer.
Gratis abonnement voor alle Rotterdammers. Je zou denken dat daar met gejuich werd ontvangen. Maar doorgewinterde lezers hebben natuurlijk nooit genoeg aan zes boeken per jaar.
Al zo lang als ik lezen kan, ben ik lid van de bibliotheek. Natuurlijk eerst van de Jeugdbieb. Die zat destijds in een groot gebouw, waar je vooral stil moest zijn. Niet alle boeken mocht ik lezen, daar werd strikt de hand aan gehouden.
Later haalde ik ontelbare boeken, voor school, voor geschiedenis, voor mezelf. Allerlei genres, om me heerlijk te laten wegvoeren in romantische verhalen tot dikke boeken over geschiedenis of andere landen. Kookboeken heb ik ook heel wat doorgenomen, soms heerlijke recepten gevonden en later niet meer geweten uit welk boek dat nou toch kwam.
Toen wij hier in Ommoord kwamen wonen, was er nog geen bibliotheek. Maar toen die er wel was, werden ik meteen weer lid. Het was nog in een noodgebouwtje en maar een beperkt assortiment aan boeken. Maar toch, er was een bieb. Ook onze kinderen hebben er heel wat boeken uitgezocht.
Voor mensen die niet zo aan lezen verslaafd zijn, is het basisabonnement een mooie opstap om eens te gaan kijken in de bibliotheek. Er is heel wat meer te ontdekken dan alleen boeken. Je kunt er ook tijdschriften, e-boeken, DVD’s en films lenen. Er worden cursussen gegeven en lezingen.
Dus wie weet, wat je er nog kunt ontdekken….!
Hoe ouder je wordt, hoe minder dingen “voor het allereerst” gebeuren. Die allereerste keer maakt indruk, maar naarmate je ouder wordt is er steeds minder iets totaal nieuws.
Toch ervoeren Leo en ik afgelopen zaterdag toch nog zo’n “de allereerste keer”. We gingen met de Metro en de Randstadrail naar Den Haag.
Deden we dat dan nog nooit? Ja, natuurlijk, ontelbare keren. Maar deze keer wachtten we op een speciale rit. Al om half elf zaten we in het zonnetje op een bankje op station Leidschenveen, te wachten op lijn 3 uit Zoetermeer. We lieten er een aantal doorgaan, want het was niet die lijn 3 die we wilden.
En ja, precies op tijd kwam het voertuig bij de halte aan. De bestuurder liet de bel eens extra tingelen en bij binnenkomst hoorden we “beste reizigers, u bevindt zich in lijn 3 naar Loosduinen”.
We hadden hem natuurlijk al lang herkend. Die trambestuurder was onze eigen oudste zoon. Hij heeft een carrièreswitch gemaakt van kantoorbaan naar trambestuurder bij de HTM. En deze keer reden we dus voor het eerst met hem mee.
We zochten een plaats vlak achter de cabine en keken mee hoe hij dat grote voertuig over de rails reed, door de Haagse tramtunnel en het drukke Haagse verkeer op weg naar Loosduinen.
Het was een gewone en toch bijzondere rit. Met nog even een praatje bij de eindhalte, terug richting Rotterdam en een extra omroep “voor de passagiers die met de Metro naar Rotterdam willen”.
Voor onze zoon is het inmiddels gesneden koek en hij heeft erg naar z’n zin. Leuk om dat mee te maken.
Met kerst lag dit boek voor mij onder de boom. Een boek in stripvorm, maar met een serieuze inhoud. Op luchtige wijze vertelt Peter Wohlleben hoe hij tot de liefde voor de natuur is gekomen en leidt hij je door de facetten van de natuur. Benjamin Flao heeft alle tekeningen gemaakt en ingekleurd.
Het begint met het ontstaan van de aarde, miljoenen jaren geleden. Maar in sneltreinvaart beland je in het bos van nu, kijk je mee wat daar allemaal zo leeft. En dat is meer dan je denkt. Want in een handvol bosaarde zitten meer dieren dan er mensen op de wereld zijn. Dat is toch een heel wonderlijk idee.
De aarde krioelt van microscopisch kleine wezens, maar ook wormen, kreeftsoorten, amoeben en nog veel meer. Soms vinden wij die beestjes vies en misschien ook wel schadelijk. Willen we ze weg hebben en spuiten we dus maar met allerlei chemische middelen.
Maar alles heeft samenhang in de natuur. Alles bij elkaar maakt dat de planten en bomen leven, de een niet zonder de ander kan. Peter Wohlleben kan dat mooi verwoorden. Hij is een fervent voorstander van biologisch bosbeheer en heeft inmiddels in Hummel een stuk beukenbos ter beschikking waar hij zijn ideeën waar maakt.
Ik was best een flinke tijd bezig met dit boek. En lang niet alles blijft ook voldoende hangen in mijn hoofd. Het is ook zoveel informatie. Zo nu en dan moet ik alles even tot me door laten dringen. Maar zo’n boek neem ik graag nog eens ter hand om dingen op te zoeken.
Vorige week waren we er een paar dagen tussenuit. Even geen huishouden, geen eten koken. Maar ons lekker laten verwennen in een hotel, net over de grens. Daar waren we al eerder en ook toen beviel ons dat heel erg goed.
We boften met het weer. Stralende zon, weinig wind en een natuur die bijna niet kon wachten om uit te botten. We reden naar een hoogveengebied, met grote vlaktes onder water en een stilte die we in Nederland bijna niet meer kunnen vinden.
Eigenlijk wilden we wandelen, maar toen we een bankje bij een uitkijkhut vonden, lekker in de zon maar ook een beetje schaduwrijk onder de bomen, besloten we een rustpauze in te lassen.
Zo maar zitten, geen zorg in de wereld en de vogels die een gratis concert gaven. Wat kan een mens meer verlangen?
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Een heel bekende Folk-song, van Paul McCarntney en Wings: Mull of Kintyre”
