Category Archives: geluksgevoel

Zomaar vrolijk

Posted on by

Een foto van “simpleisbeautifulphography” op Instagram.

Bron: Instagram / Kemal Vural Tarlan

Twee kleine boefjes tussen rode hete pepers. Ze hebben nog geen zorgen voor wat komen gaat, geen idee wat ze straks, morgen, over een jaar gaan doen.

De toekomst… dat zullen ze wel zien, later als ze groot zijn. Verantwoordelijkheid kennen, zich een plek in deze wereld moeten veroveren, daar hoeven ze zich nog niet om te bekommeren.

Maar nu, nu spelen ze ongecompliceerd tussen de knalrode pepers. Ze lachen, maken grapjes. En de fotograaf zag zijn kans schoon.

Een foto om blij van te worden. Waarom? Omdat zulke onbevangenheid ons terug brengt naar een tijd waarin wij zo ook nog zo zorgeloos konden zijn.

Gouden ei

Posted on by

Toen ik bezig was met de voorbereiding van ons tripje naar London, dacht ik ineens weer aan de eerste keer dat ik daar was.

Dat was met mijn ouders, in 1959 of 1960. We logeerden bij vrienden van mijn vader. Zij hadden allerlei uitstapjes bedacht en ik genoot ervan. Londen was enorm, druk en in mijn ogen zeer exotisch.

Op een avond gingen we eten in The Golden Egg. We kregen spaghetti. Mijn vader vond het niks, ik daarentegen had nog nooit zoiets lekkers gegeten.

Bron: Google

In The Golden Egg kon je eten voor redelijke prijzen. Ze behoorden tot een keten zoals Wimpy en werden later overgenomen door Lyons.

Ik denk nog wel meer mensen zich deze restaurants herinneren.

Fijne dag

Posted on by

Afgelopen zaterdag hebben we met de familie onze 50-jarige trouwdag gevierd.

Voor ons doen waren we al vroeg op en klaar om bezoek te ontvangen. De kinderen kwamen als eerste en hadden taart meegebracht. Twee flinke dozen met daarin heel toepasselijke ‘petit fourtjes’.

Daarna druppelde de verdere familie binnen. Na de koffie en taart waren er cadeaus, en werd er druk gepraat. Het weer werd allengs beter, dus konden we ook lekker in de tuin zitten en wie wilde een sigaretje roken.

Na sandwiches en wat te drinken stonden de taxi’s voor. Natuurlijk wisten wij wel, maar de familie niet, waar we naar toe gingen. Het werd de aanlegsteiger van de Waterbus in Rotterdam, waar we mee naar Dordrecht gingen. Toch was dat nog niet de eindbestemming, want van daaruit voeren we op een andere Waterbus verder naar Zwijndrecht.

In een restaurant aan het water stond een tafel gereed voor een gezellig etentje.

Veel te snel naar ons gevoel was het al weer tijd om naar Rotterdam te gaan. Maar we kunnen terugkijken naar een heel geslaagde dag, waaraan we nog vaak en met veel plezier zullen terugdenken.

Ontroerend

Posted on by
Bron: Google foto’s /

Deze foto kwam ik tegen op Instagram. Het is een tweeling, Brielle en Kyrie Jackson. In 1995 werden ze 12 weken te vroeg geboren. Zoals toen gebruikelijk, werden de baby’s apart in een couveuse gelegd. Op een bepaald moment leek Brielle het niet te halen.

Tegen alle regels in heeft een verpleegster de kinderen bij elkaar gelegd en onmiddellijk sloeg Kyrie haar arm om haar bijna levenloze zusje.

Instinct, overlevingsdrang, wie zal het zeggen? Maar Brielle begon weer te ademen, kwam er boven op. Dit gebaar heeft sindsdien een naam: the rescuing hug (de redding brengde omhelzing). Zo ontroerend…!

En het bewijst maar weer dat mensen niet leven kunnen zonder intermenselijk contact. De kinderen zijn inmiddels volwassen en beiden zijn opgegroeid tot mooie meiden.

Irritatie

Posted on by
Bron: Google foto’s

Ik was blij bij een andere blogster te lezen dat zij ook sneller geïrriteerd raakt door minder comfortabele kleding. Kon ik me vroeger nog wel een beetje insnoeren, nu heb ik graag wat ruimers aan.

Maar jammer genoeg krijg ik ook last van sieraden. De kettingen zitten iets te dicht op m’n hals en daardoor krijg ik het gevoel dat ik zachtjes gewurgd word. Of ze zijn zo gemaakt dat er iets prikt, kietelt of op een andere manier irriteert.

Zonde, vind ik dat, want ze zijn niet alleen mooi, maar er zitten ook bijzondere herinneringen aan. Veel ervan kreeg ik van Leo bij bijzondere gelegenheden. Maar zo nu en dan draag ik ze nog wel.

Maar ja, met het ouder worden raakt alles een beetje slapper en dijt er hier en daar wat uit. Ach, ik mag nog niet klagen. Zo nu en dan op chique en dan later lekker losjes in een ruim zittende jurk op de bank.

Wat was het spreekwoord ook al weer? Wie mooi wil zijn, moet (pijn) lijden.

Gevallen engel

Posted on by

Daar lag ze, de engel. Zomaar van de boekenkast op de grond gevallen. Het draadje waar ze aanhing was volkomen verteerd en doorgesleten.

Nou ja, ze was ook al op leeftijd, voor een namaak engel dan. Want ik boetseerde haar ongeveer 40 jaar geleden. Van zoutdeeg en beschilderd met plakkaatverf.

Dus ze moest voorzichtig behandeld worden, mocht niet in het sop en kreeg daardoor een beetje smoezelig uiterlijk. Er hingen spinnenwebben in heur haar en pluisjes aan het muziekblad. Door de smak op de harde grond waren haar teentjes verbrijzeld.

Ik maakte nog een laatste foto en heb haar toen zachtjes en een beetje weemoedig in de afvalbak gestopt.

Roze

Posted on by

Vorige week deed het One Innovation van de Japanse rederij ONE tijdens haar maidentrip Rotterdam aan.

Niet alleen het schip is roze, maar ook alle er op staande containers zijn van dezelfde kleur. Dat is wel een geweldige roze invasie.

Roze is in Japan de kleur van geluk en herinnert mensen aan de roze kersenbloesem, waar zoveel mensen met bewondering naar gaan kijken.

Bron: Google foto’s/Algemeen Dagblad

Het schip schijnt minder brandstof te gebruiken en schoner voor het milieu te zijn dan andere containerschepen.

Toch blijf ik me afvragen wat er allemaal in die containers zit, wie dat allemaal gaan kopen en hoeveel daarvan ook vrij snel weer wordt afgedankt.

Want aan de ene kant vind ik zo’n schip een prachtig gezicht en een voorbeeld van het technisch vernuft van mensen, aan de andere kant bedenk ik me dat er toch wel heel veel onnodige troep mee wordt vervoerd.

Boek

Posted on by
Nathalie Fergie: de naaimachine

Ik kende de schrijfster niet, maar de omslagtekst was een aanbeveling. Geschiedenis, familiegeheimen, het zijn vaak goeie elementen voor een roman.

Ook in dit geval, want het boek las ik in één weekend uit. Hoewel het enigszins lastig was de lijnen goed te volgen, omdat de schrijfster nogal eens van persoon naar persoon springt en ook zowel in het heden als in het verleden haar verhaal doet.

Maar de impulsieve handeling van Jean, als zij voor de laatste keer een Singer naaimachine uittest, heeft vergaande gevolgen. Al lijkt het dat haar gebaar zal worden opgeslokt door de vergetelheid.

Toch beïnvloedt het de levens van meerdere mensen en komen er mooie ontmoetingen, goeie beslissingen en veel geluk uit voort.

Een fijn boek om te lezen en helemaal in weg te dromen.