Vorige week gingen we voor de derde keer naar een voorstelling van de “Grote Harry Bannink Podcastshow“. Wie denkt dat het nu wel genoeg zou zijn, vergist zich deerlijk. Want de muziek van Harry Bannink verveelt nooit. Je moet ook wel een hele lange adem hebben om alle liedjes, meer dan 3000 stuks, allemaal af te luisteren.
De cast was hetzelfde als de eerste keer, Frank Groothof die zong bij de piano van Dick van der Stoep en alles aan elkaar gepraat door Gijs Groenteman. De voorstelling was totaal anders en toch ook hetzelfde. Geen bekende meezingers uit de Ja Zuster, Nee Zuster-periode, maar mooie teksten van Willem Wilmink, Hans Dorrestijn, Rob Crispijn en anderen van het Schrijverscollectief.
In het knusse theater van de Kantine Walhalla kwam alles met veel verve over het voetlicht. En al kijkend bedacht ik me hoe jammer het is, dat al die liedjes zo’n verborgen bestaan leiden. Wie op Spotify zoekt, krijgt bijna alleen nummers uit die Annie M.G. Schmidt periode. Die zijn beslist niet te versmaden, maar de teksten van Het Schrijverscollectief zijn absoluut pure poëzie. Het zijn stuk voor stuk pareltjes, waaraan de muziek van Harry Bannink nog meer glans en diepgang geeft.
Ik vroeg na afloop aan Gijs Groenteman of er nog CD’s met deze mooie nummers zullen worden uitgebracht. Misschien op de lange duur, maar op dit moment zit het er nog niet in. Ik hoop van harte dat zoiets wel van de grond gaat komen. Want het zou jammer zijn als dit stuk Nederlandse cultuur in de grote vergetelheid ten onder zou gaan.
Laatst maakten we met de wandelclub een wandeling naar de (tijdelijke) ijsbaan in het Park in Rotterdam en liepen we terug via de Parklaan. Deze laan in het Scheepvaartkwartier heeft aan weerskanten prachtige statige gebouwen. De meeste begonnen als woonhuis (!) van rijke reders en handelaren, maar zijn nu te groot en te kostbaar om te bewonen en worden dan ook meestal als kantoor gebruikt. Een tijd lang leken veel huizen te vervallen, maar nu wordt bijna overal verbouwd, bijgebouwd en opgeknapt en krijgt de Parklaan weer allure. Om de bouwwerkzaamheden aan het oog te onttrekken had één van de aannemers de steigers omkleed en er zowaar een mooie ode aan Rotterdam op gezet. De dichter, 
Toen de oorlog uitbrak, was ik nog klein.
