Je woont in de stad en bent alle drukte moe. Je koopt een klein landelijk gelegen huisje, ergens op een wat stil eiland. Dat moet toch heerlijk zijn? Maar nee, want nu word je niet meer gestoord door al het verkeer, maar zoemen de bijen, krijsen de vogels, blaft er zo nu en dan een hond en oh, toppunt van ergernis, ’s morgens vroeg kraait er een haan. Dat stoort de bewoners van het vakantiehuis, wanneer ze daar een paar maal per jaar enkele weken doorbrengen. Stil moet het zijn, doodstil.

Maar wat is stil? Mag er dan helemaal niets te horen zijn? Moeten de bomen weg, want daar speelt de wind doorheen en ruisen de bladeren. Moet het riet weg, om dezelfde redenen? Moet de hond het erf af, omdat die blaft als er iemand voorbij komt? Of vervangen we hem door een op beweging reagerende sirene? En de ganzen, eenden, merels, roodborstjes, koolmeesjes? Mogen die ook niet meer zingen? Mag de postbode nog wel in zijn gele autootje (het hele geval speelt in Frankrijk) langskomen of moet hij zijn route aanpassen?

Het is gelukkig allemaal ver van mijn bed, dus wat zal ik me er aan ergeren. Toch steekt het me dat mensen, die natuurlijk allemaal hun eigen kabaal produceren, soms zo onverdraagzaam zijn en de realiteit uit het oog verliezen. Er loopt inmiddels een rechtszaak, want de Fransen nemen het hoog op. De haan krijgt het meeste krediet. Ik hoop dat de bewoners van het vakantiehuis op tijd beseffen dat de natuur en haar geluiden horen bij het leven. Stilte, absolute stilte, die hoort -helaas- alleen bij de dood.