Je woont in de stad en bent alle drukte moe. Je koopt een klein landelijk gelegen huisje, ergens op een wat stil eiland. Dat moet toch heerlijk zijn? Maar nee, want nu word je niet meer gestoord door al het verkeer, maar zoemen de bijen, krijsen de vogels, blaft er zo nu en dan een hond en oh, toppunt van ergernis, ’s morgens vroeg kraait er een haan. Dat stoort de bewoners van het vakantiehuis, wanneer ze daar een paar maal per jaar enkele weken doorbrengen. Stil moet het zijn, doodstil.
Maar wat is stil? Mag er dan helemaal niets te horen zijn? Moeten de bomen weg, want daar speelt de wind doorheen en ruisen de bladeren. Moet het riet weg, om dezelfde redenen? Moet de hond het erf af, omdat die blaft als er iemand voorbij komt? Of vervangen we hem door een op beweging reagerende sirene? En de ganzen, eenden, merels, roodborstjes, koolmeesjes? Mogen die ook niet meer zingen? Mag de postbode nog wel in zijn gele autootje (het hele geval speelt in Frankrijk) langskomen of moet hij zijn route aanpassen?
Het is gelukkig allemaal ver van mijn bed, dus wat zal ik me er aan ergeren. Toch steekt het me dat mensen, die natuurlijk allemaal hun eigen kabaal produceren, soms zo onverdraagzaam zijn en de realiteit uit het oog verliezen. Er loopt inmiddels een rechtszaak, want de Fransen nemen het hoog op. De haan krijgt het meeste krediet. Ik hoop dat de bewoners van het vakantiehuis op tijd beseffen dat de natuur en haar geluiden horen bij het leven. Stilte, absolute stilte, die hoort -helaas- alleen bij de dood.
Het was een heel gezellige vakantie. We hadden mooie appartementen, er was een gezellig restaurant met een heerlijk kokende Griekse mama. De wijn en de ouzo smaakten voortreffelijk en we hadden een auto gehuurd. Dus konden we het eiland rustig verkennen. Zakynthos is niet zo groot, maar schitterend mooi. Buiten de toeristen-plaatsen waan je je alleen op de wereld.
zien en wilde het ook met eigen ogen bekijken. Helaas, met ons ook busladingen anderen van over de hele wereld. Het schip ligt in een baai, omgeven door rotsen. Alleen vanaf boven kun jet het zien, maar dan moet je op een klein plateautje staan. Aansluiten in nette rijen aub… 😉
Hoefde ik ook niet te griezelen bij de types die op een smal muurtje stonden te wankelen om toch maar vooral die éne superleuke en hoogst originele selfie te maken.
Het lijkt een beetje uit de mode, maar kaarten sturen blijft leuk. Met een verjaardag, jubileum of zomaar. En er zijn nog heel veel mensen die je plezier doet met een kaartje uit je eigen stad. En buitenlanders vinden een Hollands kaartje ook leuk! Maar het zijn soms van die oubollige afbeeldingen. Het zou zo veel leuker kunnen. Dat denk ik iet alleen, want laatst zag ik bij 
In Rotterdam werd op 5 mei een Bevrijdingsfestival gehouden. Dat is al enkele jaren zo, maar wij waren er nooit heen. Ook dit keer lieten wij het aan ons voorbij gaan. Maar heel veel mensen trotseerden het slechte weer en gingen er wel heen. En omdat je van al die muziek en feestelijkheden honger kan krijgen, hadden sommigen wat te eten en te drinken bij zich. Maar wat gebeurde? Bij de entree werden die etenswaren afgenomen en in de kliko gestort. Het is een gratis festival en dan moet op de een of andere manier wel gezorgd worden voor inkomsten. Dus stonden er diverse tentjes met (behoorlijk prijzige) etenswaren. Het schoot diverse mensen in het verkeerde keelgat. Want aan de ene kant propageren om vooral geen eten te verspillen, maar aan de andere kant eten weg mieteren omdat er geld verdiend moet worden, is toch te gek voor woorden.
Wie van na de oorlog is, kan met geen mogelijkheid zich voorstellen hoe het is om te moeten onderduiken. Noch kunnen we weten wat het betekent om te zorgen voor onderduikers. Om met schamele middelen, weinig eten en drinken mensen op een geheime plek te verbergen en te verzorgen. Hopelijk hoeven we dat ook nooit te ervaren. Maar vergeten dat mensen konden overleven dankzij de heldenmoed van ontelbare medemensen, dat mogen we niet.