Category Archives: foto’s van anderen

Klein, kleiner, kleinst…

Posted on by

Wie kijkt naar de foto’s, ziet in eerste instantie misschien niet waar het hier om gaat. Het lijken foto’s van heerlijke gerechten of drankjes. Die zijn er bij honderden te vinden op internet, eigenlijk niks bijzonders.

Maar wie beter kijkt, ziet dat ineens dat het wel heel kleine gerechten zijn. Niet om op te eten, maar om het leven in een een poppenhuis nog echter te maken. De eigenaresse van die poppenhuizen doen er alles aan om alles zo levensecht als maar mogelijk is te maken. Dus in een keuken horen dan ook potten, pannen, lepels, gardes en… ja eten. Instagram heeft een hele reeks van foto’s, zoek maar eens op #miniaturefood. Al kijkend loop het water je in de mond.

Dit is zomaar een selectie van wat ik super leuk vond:

100 jaar

Posted on by

Dit jaar bestaat het merk Brabantia 100 jaar. Ik vermoed dat er in Nederland geen huis te vinden waar niet een artikel van Brabantia staat. Brabantia bussen in de keukenkast, brood uit een Brabantia broodtrommel, afval in de Brabantia prullenbak. Hele generaties zijn met het merk vertrouwd en herkennen het meteen.

Crèmekleurig, donkergroen of oranje met een gestileerde bloem. Alles heel herkenbaar en al weer een tijd uit de mode.

Maar omdat alles wat ouderwets is met de regelmaat van de klok toch weer modern wordt, brengt het merk voor zijn 100e verjaardag een hele nieuwe lijn op de markt. In de vertrouwde oranje kleur en met weer die gestileerde bloem er op. Vintage in een nieuw jasje 😉

Hitte…

Posted on by

7 augustus 2019: een berichtje van “Because we carry” (vrijwilligers organisatie) op FaceBook

Niet dat het koud was 32-34 graden maar we gaan naar 40 graden vanaf donderdag. Dan zoemt het eiland (=Lesbos) en vooral de kampen.
Dat is best intens wanneer je nergens even een waterijsje kunt kopen, een koude douche of een koude limonade. Vooral voor de kleintjes is dat best een dingetje. De melk was weer op. Dat blijft voor ons zo onmogelijk en iedere keer springen we weer blind in dat gat. Het gaat om baby’s van moeders waarvan de borst geen melk meer geeft, vaak door stress, of kindjes die naast de tiet net zoals wij dat in Nederland ook doen flesjes krijgen, of voor iets oudere kindjes 8-12 maanden die geen borstvoeding meer krijgen en alleen nog flesjes melk drinken.

Al met al hebben we het voor Kara Tepe over €2000,- per maand die wij er gewoon maar extra er bij nemen. Maar waar geen inkomsten voor zijn. Dat is best pittig op jaarbasis en zeker met deze hitte, gaan wij echt niet proberen wat er gebeurt als wij niet in het gat springen.

We hebben het over 6.000 euro. Alle hulp is welkom! Zijn er mensen die ons willen helpen met melk betalen? Dat zou zo geweldig zijn. Dan kunnen we weer even vooruit. Nu is het telkens rekenen en spannend.
Drie maanden zou ons rust geven. En ruimte om te zoeken welke grotere NGO voor zoiets aansprakelijk is.

o.v.v. MELK
https://www.becausewecarry.org/doneren/

#nietlullenmaarpoetsen

Dank 💕


En dan dit plaatje van maandag, ook op FaceBook. Ouders die hun kinderen naar school brengen, voor de eerste nieuwe schooldag. Wat dragen ze bijna allemaal? Ventilatoren, want het is zo warm in de klas….
Wat een verschil…. Onze weldoorvoede, verwende, van alle gemakken voorziene kinderen…. en dan die kinderen op Lesbos

Kruiden

Posted on by
Bron: Google foto’s

Omdat ik niet te veel zout wil eten, koop ik nooit kant en klare kruidenmixen. Ik maak het liever zelf en doe dat dan ook wanneer ik met een recept bezig ben. Dan is het mengsel natuurlijk niet altijd gelijk, maar hangt het er een beetje vanaf waar ik zin in heb.

Niet iedereen zal het zo doen. Als een smaak je goed bevalt, kun je natuurlijk ook een potje met je eigen kruidenmix vullen. Hier staan er een heleboel bij elkaar. En voor de wat exotischer kruidenmengsels kun je hier terecht.

Een leuk potje met een geurig mengsel en een leuk zelfgemaakt etiket is ook nog eens een gezellig cadeautje.

Hoe kan dat…?

Posted on by

Gedachtenkronkels leiden soms naar moeilijke vragen. Zo aten wij deze bietjes. Telkens wanneer wij dat eten, denk ik terug aan mijn kuren in Katwijk, nu al meer dan 60 jaar geleden. Ik herinner me dat bietjes daar niet mijn favoriete eten was. Niks eigenlijk, ik was een ongelofelijke miezemeut. Maar daar was een probate oplossing voor. Drie verpleegsters kwamen er aan te pas. Eén om je benen vast te houden, één om je neus dicht te knijpen en de laatste hield de volle lepel paraat. Die werd meteen in je mond gestopt als je naar adem hapte. Middeleeuws… ja wel een beetje. Maar daar dacht ik deze week niet aan. Het viel me ineens op dat er toen blijkbaar verpleegsters zat in dat sanatorium waren. Ook in andere ziekenhuizen. En niet alleen daar. Overal werkten veel meer mensen dan nu. Schepen werden gelost en geladen met behulp van tientallen mannen. Nu varen enorme schepen van hot naar her met maar een handjevol personeel.

Bron: Google foto’s

Toch telde Nederland maar zo’n 11 miljoen inwoners, waarvan bijna alleen de mannen buitenshuis werkten. Nu staat de teller op 17 miljoen, nemen veel vrouwen ook deel aan het arbeidsproces, maar is er toch krapte op de arbeidsmarkt. Inmiddels is ook heel veel geautomatiseerd. Er worden robots ingezet om ouderen wat “gezelligheid” en “aanspraak” te geven. Waar werken die 17 miljoen dan? Tijd voor een persoonlijk praatje ontbreekt. We doen beslist iets niet helemaal goed, want toen hadden mensen nog wél overal tijd voor, terwijl de werkdruk toch beslist hoger moet zijn geweest.

Bonnetjes

Posted on by

Laatst wilde ik bij de kassa van de super mijn boodschappen afrekenen. Alles op de band werd gescand. Sommige dingen moesten handmatig ingevoerd worden. En daar ging het fout. De jongen achter de kassa verschoot van kleur toen hij het totaalbedrag zag. “Dat kan niet kloppen”, stamelde hij. Een bedrag van meer dan 500 euro stond op de teller. En nee, zoveel had ik nou ook weer niet gekocht.

Bron: Google foto’s

Wat bleek? Mijn zak noten was maar liefst 58 keer opgevoerd. Het bleek om de code van iets anders te gaan en natuurlijk werd alles keurig en snel gecorrigeerd.

Nou was het deze keer wel heel erg duidelijk. Maar het kan ook dat zo’n fout je niet meteen opvalt. Ik wil dan ook altijd de kassabon en controleer die, zij het nogal vluchtig.

Maar ook bij latere klachten komt zo’n bon je van pas. Ik begrijp dan ook niet dat mensen steeds vaker de bon niet meenemen. Ook bij een volle kar. Dan is het toch onmogelijk om foutjes te herkennen. Of ben ik nu een beetje krenterig of te ouderwets?

Tentoonstelling

Posted on by

In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam bekeken we de tentoonstelling “Lust for Life” met het werk van Ed van der Elsken. Hij maakte foto’s in een tijd dat fotograferen nog niet zo wijd verbreid was als het nu is. Nu kiekt Jan en Alleman er op los en worden we overspoeld met foto’s.

Ed van der Elsken was een echte mensen-fotograaf. Niks geposeerd, maar mensen in het echte leven. In de hippietijd in Amsterdam maakte hij prachtige foto’s van de “paradijsvogels” die er rondliepen. Maar ook maakte hij honderden foto’s op zijn reizen naar verre bestemmingen. Niet altijd onder de fijnste omstandigheden, niet vrolijk, maar hartverscheurend. Bij het zien van de foto’s die hij in Bangladesh maakte, voel je nog steeds de pijn die toen geleden is.

De dia’s werden niet altijd goed bewaard en daardoor waren ze bijna onherstelbaar beschadigd. Gelukkig heeft het Nederlands Fotomuseum er voor gezorgd dat de dia’s nog net op tijd gerestaureerd konden worden. Ook dat wordt in de tentoonstelling belicht. Nu kunnen we dus gelukkig nog genieten van die vele duizenden prachtige beelden.

Misschien gaan we nog wel een keertje kijken. De tentoonstelling is nog tot 6 oktober 2019 te zien.

Toch wel leuk….!

Posted on by

Al vaker schreef ik mijn afschuw voor reclame. Zo overdreven, zo hard tegenwoordig, zo veel kabaal en vooral soms zo stompzinnig.

Maar ja, soms kan een mening toch wel veranderen. Niet dat ik nu likkebaardend de reclames doorspit, welnee! Maar op Pinterest kwam ik opeens dit tegen. En als je zoiets aanklikt dan volgt er geheid meer.

Daarvan is ook niet alles even leuk, maar een paar plaatjes wil ik toch laten zien. Vooral omdat dit soort reclame-uitingen niet meer voorkomen. Want wie rookt er nog en wie heeft er dus lucifers nodig?

Weet je het nog…?

Posted on by
Voorpagina Volkskrant 14-8-1973 (via Delpher)

Weten jullie nog wat voor weer het was op 14 augustus 1973? Ik schat zo maar in dat je het niet meer zult weten. Ik wel!!
En ik weet het nog zo goed, omdat het onze trouwdag was. Tja, dan onthoud je het natuurlijk.

Het was prachtig weer, voor mijn doen eigenlijk een beetje te warm. Want toen ook al drupte het zweet me snel langs de oren. Maar zo’n dag gaat als in een roes voorbij. Al blijven de herinneringen natuurlijk wel.
We trouwen vanuit onze eigen flat. Mijn ouders kwamen bijna te laat aan omdat de taxichauffeur de weg niet wist. Dus zoefden we over de weg naar het stadhuis en kwam ik zowat hollend de stadhuistrap op.

De receptie, het etentje in een restaurant dat inmiddels al lang niet meer bestaat. Schoonouders die moeilijk aten, omdat ze nog maar kort daarvoor hun tanden hadden laten trekken. Herinneringen die nooit zullen verbleken.

En nu zijn we dus 46 jaar verder. Met twee lieve zonen en een schat van een schoondochter. En vast van plan om de 50 jarige bruiloft te halen!

Niet verzonnen…

Posted on by

Soms wordt de fantasie overtroffen door de realiteit. Want kennen jullie “Polleke”, de conference van Gerard Cox en Netty Rosenfeld? Het is al een hele tijd geleden en het was in “Cursief”, een radioprogramma, dus zelfs van voor het TV-tijdperk 😉 Nog steeds luister ik graag naar Polleke’s verhaal, in het fraaie steenkolen Vlaams van meneer Cox 😉 Wie die conference niet (meer) kent, klikt op het plaatje hiernaast om hem te horen.

Maar waarom grijp ik zo ver terug in de tijd?
Nou, omdat ik dit bericht laatst las. Geen wielrenner, maar een basketballer. Verder lijkt de geschiedenis als twee druppels water op het wielrenverhaal.
Je denkt dat je het zo gek niet kunt verzinnen, maar de werkelijkheid blijkt toch sterker…