Vakantieherinnering

Op vakantie zijn is heerlijk. Lekker slenteren in een onbekende stad, winkeltjes kijken. En dan ineens voor de etalage staan van een kookwinkel.

In Nederland al niet zo maar aan voorbij te lopen. Maar in Bologna was het helemaal een hemeltje voor een kookfanaatje als ik.

Allerlei apparaten, spatels, deegrollen, vormen en wat er al niet nog meer te koop is om heerlijke pasta te maken.

Ik moet er een hele tijd hebben rond gelopen, genietend van al dat leuks. En ik kocht er ook iets. Maar wat….? Iets onontbeerlijks, vast en zeker. Helaas, ik heb geen idee meer wat.

Want eh, ik maak nooit zelf pasta. Dat koop ik echt gewoon bij de super 😉

Vakantieherinnering

De titel van dit blog mag dan wel “vakantieherinnering” heten, maar veel herinnering heb ik niet aan dit gebouw.

Het viel op, natuurlijk. Knal rood aan het eind van de straat. Maar wat er te doen was, wat je er kon kopen, geen idee meer.

Vreemd toch dat herinneringen aan stadsbezoeken soms zo vervagen, terwijl andere reizen van vele jaren terug veel meer in je geest blijven voortbestaan.

Het heeft natuurlijk ook te maken met het ouder worden. Ineens is iets, wat vroeger zo belangrijk leek, waar je je over verbaasde of boos over werd, van veel minder belang.

Nou ja, gewoon een opvallend gebouw, in Mechelen.

Vakantieherinnering

Niet alleen mensen lijden aan obesitas, maar ook de dieren in de steden hebben er last van. Een overdaad van voedsel wordt, per ongeluk of opzettelijk, rondgestrooid.

en die duiven kun je het niet kwalijk nemen als ze maar blijven eten.

In Mechelen ontdekte ik deze poster. En ja, die duif is echt aan de te dikke kant. En dus wordt het publiek netjes gevraagd om niet meer te voederen.

Zodat de buurt netjes blijft. Ik weet niet of het ook echt helpt, maar wie weet…

En wat aten wij daar in Mechelen? Nee, geen gebraden duif, maar wel Mechelse koekoek, die geen koekoek maar een soort kip bleek te zijn. Heel lekker!

Vakantieherinnering

Wim Sonneveld zou zeggen: “dat is een flinke bos hout voor de deur” al bedoelde hij daar beslist iets anders mee 😉

Een flinke voorraad is het wel en zoiets geeft vast een prettig gevoel voor de bewoners. Weten dat je de winter lekker warm doorkomt.

Het is ook een mooi gezicht, al die keurig gehakte stammetjes. En dan van die handige trapjes ertussen. Dat vraagt beslist om deskundig stapelen.

En nu vraag ik me af of de bewoners in de Baltische staten zich ook druk zullen maken over wel of geen gas deze winter. Of hebben ze alweer nieuwe houtvoorraad aangelegd?

Vakantieherinnering

Er is niet veel te zien op deze foto, maar ik denk dat heel veel mensen hier wel eens geweest zijn. Het is namelijk het uiterste puntje van Cornwall, “Land’s End”.

Je staat hier letterlijk op de rand van Europa en je moet nog wel een paar dagen varen om weer vaste wal onder je voeten te krijgen.

Natuurlijk heeft de toeristenindustrie hier een beetje tamtam om heen gemaakt. Want zeg nou zelf, zo bijzonder is het toch niet? Een bord, een paal, wat grind…. en een onmetelijk uitzicht.

Maar het is de gedachte hè, dat je echt op het puntje staat. Dat vonden Irene en ik toen destijds in ieder geval best wel bijzonder.

Vakantieherinnering

Klederdracht wordt in Nederland bijna niet meer gedragen. Hooguit in Staphorst zie je nog wat ouderen in hun specifieke kleding.

Ik weet niet of ik er zelf in zou willen lopen, maar dat heeft vooral een praktische kant. Het lijkt me namelijk helemaal niet comfortabel en zeker nogal warm.

De vrouwen hier op het eiland Saaremaa, voor de kust van Estland, waren beslist niet allemaal bejaard. Ook jonge vrouwen hadden zich in traditionele kleding gestoken. Waarom? Vragen kon ik het niet, want de taal vormde een belemmering. Maar het leek me een gezellige bijeenkomst. Er werd iets gevierd, of iets opnieuw geopend.

Ach, wat maakt het ook uit? Ik vond het vooral een mooi plaatje van een fijne vakantie in de Baltische staten.

Gruwelijk

Soms maak ik foto’s zonder dat ik me eigenlijk realiseer wat ik dan wel fotografeer.

Zo kwam ik laatst deze foto tegen. Hij is gemaakt bij Kasteel Kuressaare op het eiland Saaremaa. Dat eiland ligt voor de kust van Estland en wij waren daar in 2011. Het is de toegangspoort tot het kasteel, nu een museum, dat dateert uit de 14e eeuw.

Eerlijk gezegd moest toch even googlen om alles weer wat frisser in mijn geheugen te hebben. Het eiland zelf en de natuur maakten destijds absoluut veel indruk, maar dat kasteel was ik toch echt vergeten. Net zo als die toegangspoort.

En nu, nu viel me op hoe gruwelijk die poort wel was. Met dat enorme zware en puntige valluik. Daar zal je maar onderdoor gestuurd worden.

De mensheid is dus altijd al zeer gewelddadig geweest. Menslievendheid is toch altijd maar van ondergeschikt belang geweest.

Zullen we ooit nog leren elkaar te respecteren en elkaar geen kwaad te berokkenen?

Vakantieherinnering

Het is dat ik altijd het jaar en de bestemming van de reis vermeld, anders had ik me toch afgevraagd “waar was dat nou?”

Maar ik maakte deze foto in 2009 tijdens een reis naar Cornwall, samen met vriendin Irene.

En nu ik het zo bekijk, kan het eigenlijk niet anders dan in de UK geweest zijn. Open haarden kun je daar in heel veel huizen nog vinden. Maar zo’n gezellig knappend haardvuur moet wel aangestoken worden.

Dat schijnt nog een hele kunst te zijn, maar met deze aanmaakhoutjes moet het toch wel lukken?

Vakantieherinnering

De schoenenwinkels in Nederland zijn de laatste jaren niet meer zo talrijk. Er zijn nog wel schoenen te koop, maar dat lijken wel allemaal sneakers te zijn. De meeste mensen lopen trouwens ook nog allemaal alleen op sneakers. Wel lekker comfortabel, maar charmant, elegant….?

Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar ik zie nog maar weinig vrouwen met van die mooie elegante schoenen, met torenhoge hakken en fraaie punten. Hooguit zie je zoiets nog op de rode loper bij een première.

In 2008 in Milaan zag ik deze schoenen in een etalage. Alle winkels waren gesloten vanwege Maria Hemelvaart, maar waren ze wel open dan was ik toch niet voor deze schoenen naar binnen gegaan.

En niet alleen voor de prijs, maar zo’n bontje aan mijn hielen is niet aan mij besteed. Trouwens, ik zou niet weten waarbij ik zoiets zou kunnen dragen… 😉

Vakantieherinnering

In onze gedachten is het helemaal niet zo lang geleden dat we in Polen waren. Maar deze foto maakte ik toch al in 2007, in Krakau.

Op de markt werd druk verhandeld en zaken afgewogen. Nog niks digitaal, maar met een een ouderwetse weegschaal met mooie koperen gewichten.

Ik vind het wel wat hebben, het heeft is ambachtelijks. Maar ook iets knus. Of is het de leeftijd, die me parten gaat spelen? Is alles wat ouderwets is, ook beter? Nee, zeker niet. Niet maar die digitale weegschalen van nu blijven voor mij onpersoonlijke dingen.

Maar ik schat zo in dat er nu ook in Krakau modern en digitaal gewogen wordt. De nieuwe tijd, net wat je zegt….