Nieuws

De hele dag werd het nieuws beheerst door de berichtgeving over Boston. Vooral CNN vertoonde steeds weer dezelfde beelden.
Het werd alsmaar grimmiger en steeds meer bekroop me het gevoel dat er daar een oorlog aan de gang was. Mensen die binnen moesten blijven, openbaar vervoer plat, enorme hoeveelheden politie op de been.
Hoe moet dat verder….?

 

Salaris

Koning van Nederland.  Zo’n baan gun je toch niemand.
Je mag niet zeggen wat je wilt,  niet doen wat je wilt, niet beslissen waar je je vakantiehuis bouwt. Daarbij wordt alles wat je doet, zegt of laat op een goudschaaltje gewogen. Altijd types die er een mening over hebben.
Het interview van gisteravond was nog niet opgenomen, of er kwam al commentaar. Hij is geen protocolfetisjist, zegt hij zelf. Laat de mensen me maar noemen zoals ze willen, dat stelt gerust. Nou, dat mocht ook weer niet, want juist dat protocol gaf status, las ik. Maar als ie op zijn strepen gaat staan, wat dan?
En dan nu ook nog alle gemekker over zijn salaris, dat te hoog is en waarover hij geen belasting betaalt. Nou vergeleken bij sommige managerssalarissen  zijn die ruim acht ton maar een schijntje.

Bron: www.koninklijkhuis.nl

Neem nou mw. H. Verhagen van PostNL. Vanmorgen las ik dat mevrouw dit jaar wordt gekort op haar salaris met 360.000,00 euro. Dat voelt ze niet zo hoor, want er blijven nog 1.094.000,00 euro over. Maar mw. Verhagen kan zich wél vrij bewegen, beslissen waar ze gaat of staat, wonen of vakantie vieren waar en met wie ze wil. Net als tientallen andere topverdieners, die vrij “anoniem” door het leven gaan. Geen haan die er naar kraait als ze eens uit de band springen of scheef schaatsen. Ze kunnen riante bedragen opzij leggen voor een pensioen op hun 60e, terwijl een koning geen pensioenleeftijd kent.
Koning, helemaal geen baan om jaloers op te zijn!

Voorbeeld

Dit bord fotografeerde ik in Hiroshima, Japan. Het geeft aan welke treinen er aankomen en vertrekken. Nou ja, dat is nogal logisch op een station. Maar die treinen hebben allemaal een andere lengte. En daarom staat heel duidelijk aangegeven ter hoogte van welk nummer in de perronvloer de wagens halt houden. En dat is zo precies dat Japanners rustig staan te lezen en bijna zonder op of om te zien in de trein stappen. Het is namelijk altijd goed.
De ervaring met (internationale) treinen hier in Rotterdam of Utrecht geeft een heel ander beeld. Vraag het aan de NS-medewerkster en je krijgt “zo ongeveer daar” te horen. En als de trein dan binnen rolt, blijk je nog tientallen meters te moeten rennen.
Ze zouden eens in Japan stage moeten lopen, die managers van de NS.

Papieren mode

Het rondje blogs dat ik elke dag afga, wordt steeds groter. Want van het een komt het ander. Iemand blogt over landkaarten, reuze leuk!
Maar dan kom ik via haar ineens op een kunstenares die van landkaarten en ander papier de meest waanzinnige creaties maakt.

Zoals deze japon. Niet van landkaarten, maar van bankbiljetten van over de hele wereld. Zorgvuldig aan elkaar genaaid en gemaakt in een stijl, zoals Britse lady’s die zo rond 1870 droegen.

Briljant idee, schitterend uitgevoerd!

 

 

Zelfgemaakt

Al een tijdje niet meer laten zien wat ik zoal zit te knutselen in mijn werkkamertje. Ik kan daar echt uren bezig zijn, maar niet alles is het waard om hier te tonen. Vandaag maar weer eens een kaart, die ik stuurde naar één van onze leden van de Scrabbleclub. De meeste leden zijn vrouwen, maar een kaart voor een man vind ik altijd wat moeilijker. Ik zocht wat “rare” maar officieel toegelaten woorden bij elkaar en maakte daar met Wordle een afbeelding van. Natuurlijk staat op mijn computer een echt Scrabble-font en zo was de kaart snel gemaakt.

Blij verrast

Dat sommige bedrijven nog wel rekening houden met hun klanten, ervoer ik deze week.
Ik bestelde online wat bedeltjes bij “Het kralenstulpje”. En omdat die dingen soms maar een dubbeltje of kwartje kosten, was het totaalbedrag slechts iets boven een tientje. Ik wilde per Ideal betalen, maar dat ging faliekant mis vanwege een grote storing.
Snel een e-mail gestuurd, waarop meteen een vriendelijk antwoord kwam. Ik kon ook gewoon per bank betalen. En dat deed ik, maar vergat het ordernummer erbij te zetten. Domme fout van mijn kant.
 

Een paar dagen later ontving ik een e-mail, waarin gevraagd werd of ik de bestelling nog wilde laten doorgaan. Daar reageerde ik niet meteen op, omdat ik onderweg was. Later belde Esther de Jonge me op met dezelfde vraag. Ik antwoordde dat ik inmiddels betaald had, maar dat ordernummer had ik er niet bij vermeld. Enfin, om een lang verhaal kort te maken:  het kostte wat moeite om mijn betaling terug te vinden, omdat ik ook nog had vergeten iets te verrekenen. Tja, haastige  spoed……. Telkens hield Esther me netjes op de hoogte per e-mail. En gisteren lag dan de bestelling op de mat. Van zoveel service word ik helemaal vrolijk. En als alles dan ook nog eens leuk verpakt is, ben ik dus helemaal blij!

Wie van sieraden maken houdt, moet beslist eens op de site gaan kijken. Er is echt heel veel te koop!

Ergernis

Wat heb ik me deze week geërgerd aan de berichtgeving rondom de dood van Margaret Thatcher.
Op het Nederlandse nieuws was vooral aandacht voor de feestjes die gehouden werden omdat ze was overleden.
Margaret Thatcher was een controversieel politica. Niet iedereen was het eens met haar standpunten, maar in een democratie mag dat. Dat er mensen zijn die geen traan zullen laten over haar dood, okay. Maar uitbundig feestvieren en dat ook uitgebreid tonen op de TV, dat hoeft toch helemaal niet.
Nee dan Arte, die ruim plaats maakte voor een documentaire. Die overigens niet alleen de positieve kanten van haar politiek liet zien. Maar haar daarmee wel een mooier en beter eerbetoon gaf dan de Nederlandse Omroep.