Veiligheid

Posted on by

Wie mijn blog gisteren las, zal wel begrepen hebben dat ik de maatregelen die nu getroffen worden met was scepsis bekijk. We zitten midden in een idiote periode, want dit hebben we nog nooit meegemaakt.

Zie ik de realiteit dan niet onder ogen? Ja zeker, dat doe ik wel. Alleen denk ik dat we ons lot nooit kunnen ontlopen. Wat dat lot voor ons in petto heeft, zullen we pas te zijner tijd ervaren.

Trek ik me dan helemaal niks aan van alle commotie? Jawel, ik ga niet persé naar grote bijeenkomsten. Maar als het nodig is, ga ik nog wel met het openbaar vervoer, haal ik mijn boodschappen bij de supermarkt en sta daar in de rij voor de kassa. Net als alle anderen. Handen schudden doe ik niet zo veel, knuffelen met mijn eigen kinderen, ja, dat wel hoor!

En natuurlijk kan het geen kwaad wat meer op hygiëne te letten. Handen wassen, handdoeken wisselen, vaatdoekjes regelmatig verschonen. Maar verder…? Nee, we leven net zo als we altijd deden. Eten voldoende verse groeten, fruit. En we gaan op tijd naar bed. Want wat kan een mens nog meer doen? Ik zou het niet weten…..!

De tuinman en de dood

Posted on by

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –

Van middag – lang reeds was hij heengespoed –
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.

‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’

Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’

P.N. van Eyck (1887-1954) (met dank aan www.Gedichten.nl)

Al voor de derde keer…!

Posted on by

Vorige week gingen we voor de derde keer naar een voorstelling van de “Grote Harry Bannink Podcastshow“. Wie denkt dat het nu wel genoeg zou zijn, vergist zich deerlijk. Want de muziek van Harry Bannink verveelt nooit. Je moet ook wel een hele lange adem hebben om alle liedjes, meer dan 3000 stuks, allemaal af te luisteren.

De cast was hetzelfde als de eerste keer, Frank Groothof die zong bij de piano van Dick van der Stoep en alles aan elkaar gepraat door Gijs Groenteman. De voorstelling was totaal anders en toch ook hetzelfde. Geen bekende meezingers uit de Ja Zuster, Nee Zuster-periode, maar mooie teksten van Willem Wilmink, Hans Dorrestijn, Rob Crispijn en anderen van het Schrijverscollectief.

In het knusse theater van de Kantine Walhalla kwam alles met veel verve over het voetlicht. En al kijkend bedacht ik me hoe jammer het is, dat al die liedjes zo’n verborgen bestaan leiden. Wie op Spotify zoekt, krijgt bijna alleen nummers uit die Annie M.G. Schmidt periode. Die zijn beslist niet te versmaden, maar de teksten van Het Schrijverscollectief zijn absoluut pure poëzie. Het zijn stuk voor stuk pareltjes, waaraan de muziek van Harry Bannink nog meer glans en diepgang geeft.

Ik vroeg na afloop aan Gijs Groenteman of er nog CD’s met deze mooie nummers zullen worden uitgebracht. Misschien op de lange duur, maar op dit moment zit het er nog niet in. Ik hoop van harte dat zoiets wel van de grond gaat komen. Want het zou jammer zijn als dit stuk Nederlandse cultuur in de grote vergetelheid ten onder zou gaan.

Probleem

Posted on by

Toen ik afgelopen vrijdag het blog van Sjoerd las, dacht ik dat het geintje was. Het kon toch niet waar zijn dat mensen in alle ernst zich opwinden over zoiets als “bijenpoep”? Maar helaas, het is wel degelijk waar.

Mijn hemel, hoe ernstig kan dat zijn? Maar dan google ik nog wat verder en begrijp ik de zaak wat beter.

Want ga maar na, je kunt natuurlijk niet tolereren dat bijen je auto bevuilen. Onze eigen goed gepoetste, duur betaalde en veilig vlakbij huis geparkeerde Heilige Koe, overdekt met een laag gele bijen uitwerpselen? Nee, dat is te erg voor woorden. Daar moeten vragen over gesteld worden, handtekeningen voor verzameld en protestacties tegen gevoerd worden.

Wat nu? Zullen de bijen het veld moeten ruimen? Krijgen ze kleine pampertjes om, zodat de vieze boel tenminste adequaat afgevoerd kan worden? (In zee natuurlijk, bij alle andere plastic soep) Of ligt de oplossing van het probleem in het genadeloos vernietigen van de bijen?

Misschien is dat het beste. Want als er geen bijen meer zijn, is de mensheid ten dode opgeschreven. En dan is het hele probleem meteen de wereld uit!

😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡

Hoe gaat het nou…?

Posted on by

Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.

Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.

Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.

"Keep Marlika walking"

En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.

En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!

Weet je nog?

Posted on by

Leo moest vroeger voor zijn werk nogal eens naar het buitenland. Geen lange periodes, maar tripjes van een of twee dagen. Voor de kinderen was dat altijd een belevenis, want hij ging dan vaak met het vliegtuig.

Maar het spannends was de thuiskomst. Wat had papa nou weer meegebracht? Het waren altijd kleine dingen, maar heel vaak zat er ook een reep Toblerone chocola bij. Je kon het hier niet overal kopen en die smaak, de vorm, het maakte het tot iets heel speciaals.

Deze week stond ik bij de kassa van een grote discounter en wat lag daar? Ja, precies diezelfde chocola.

Al was het formaat van de reep aangepast aan onze groot-groter-grootst manie. Niks bijzonders meer…. Jammer!

Teruggevonden

Posted on by

Een tijd geleden kreeg Leo via Messenger een berichtje van een familielid, die we uit het oog verloren waren.

Bij het opruimen had zij een film gevonden waarop waarschijnlijk de 25-jarige bruiloft van Leo’s ouders stond. Of we die film nog wilden hebben? Al mijmerend kwamen we tot de conclusie dat er heel veel familieleden al lang niet meer leefden. Dus ja, graag, want uit die tijd zijn niet zo veel foto’s meer voorhanden. We maakten een afspraak en kregen de film.

Maar hoe zat dat nou toch met die projector? Deed die het nog? Hij werd van zolder gehaald, afgestoft en aangesloten. Alles nog analoog, maar geen probleem, als een zonnetje. Even wat zoeken hoe alles werkt en welke spoel en hoe moet dat dan….? En daar kwamen de beelden op het scherm. Leo, zijn ouders, oma, ooms en tantes en… sommige mensen herkende ik niet. Is dat nou Leo’s zus? Ach ja, het was nog van voor mijn tijd. Maar wat leuk om dat allemaal terug te zien.

’s Avonds draaiden we hem nog eens, echt ouderwets in het donker. En binnenkort zullen we hem laten digitaliseren, zodat we hem wat makkelijker kunnen vertonen.

Bloggers onder elkaar

Posted on by

Gisteren zaten Emie, Inge, Jeanne, Marthy, Sjoerd, Ton en ikzelf aan een tafel in Bar Beton in Utrecht Centraal. Het was de dag van onze jaarlijkse blogbijeenkomst. Bettie had er ook bij zullen zijn, maar die moest zich helaas wegens ziekte afmelden.

Wat wij daar doen? Nou, eigenlijk hetzelfde als onze dagelijkse blogactiviteiten. Praten over wat ons zoal bezig houdt. En dan gaat het echt niet alleen over bloggen, maar wisselen vrolijke zaken af met ernstige onderwerpen. Niets hoeft, maar alles mag besproken worden. Ondertussen nippen we aan onze koffie of thee en lunchen we.

En voor je het weet zijn de uren om gevlogen en reizen we allemaal weer naar onze eigen woonplaats. Met in onze tassen de cadeautjes die we voor elkaar bedacht hebben.

Zelfgemaakte foto’s en kaarten, doosjes met zoetigheden of geluksolifantjes, zakjes met zeep en een blikje met … nee geen appelstroop, maar een mooie gehaakte pannenlap.

Thuis lopen we in gedachten de dag nog eens door en besluiten we unaniem: volgend jaar weer!