Annie M.G. Schmidt schreef de tekst, en ja natuurlijk Harry Bannink maakte de muziek voor dit liedje uit de musical “Wat een planeet” uit 1973. Maar ouwerwets? Ik denkt het niet, want nu we een recessie in het vooruitzicht hebben, kan het best weer heel actueel worden.
Vrolijke keuken
Koken en bakken is niet alleen heel leuk om te doen, het is ook leuk om naar te kijken. Ik heb op YouTube verschillende abonnementen van bekende patissiers tot aan gezellige koks of kokkinnen.
Een van de gezelligste vind ik zelf die van Jenny can cook, een van oorsprong Poolse Amerikaanse. Ze houdt van kleuren en dat is te zien aan haar keuken. Bekers, potten, lepels en spatels zijn allemaal vrolijk gekleurd en alles straalt een enorme gezelligheid uit.
En maakt ze ook lekkere dingen? Ja nou, en ook nog eens niet al te ingewikkeld. Al roerend en lepelend praat ze honderd uit, geeft adviezen en lacht daarbij voortdurend. Het is echt zo’n vrolijke keuken.
Laatst zag ik haar aardappel-pannenkoekjes maken. Dat stond dus ’s avonds op ons menu en waren heerlijk. Hier zie je hoe je die kunt maken:
Deel dit op:
Rustig
Vandaag zomaar een plaatje dat ik schoot in de wijktuin, vorige week.
Normaal loop ik over het fietspad, maar nu nam ik een klein zijweggetje. En ineens zag ik weer hoe mooi het hier toch is. De bomen die nog niet helemaal in het blad staan, de zon, de prachtig heldere hemel en dat alles weerspiegeld in de grote vijver.
Ik hoef niet ver te wandelen om midden in de natuur te staan. Je zou niet zeggen dat dit stukje tuin ligt tussen twee wijken, waar aan de ene kant hoge flats staan en aan de andere kant eengezinswoningen. En nu is het ook nog eens heel rustig. Geen kwetterende kinderen bij de school, nauwelijks verkeer, geen vliegtuigen in de lucht.
Bijna ideaal zou je zo maar kunnen denken. Maar toch, niet alles is wat het lijkt in deze tijd….
Deel dit op:
Verschuiven
Dit jaar hebben we al een heleboel afspraken op de lange baan moeten schuiven. Noodgedwongen, omdat ziekenhuis of fysio geen gelegenheid hadden.
Maar ook de kapper, de pedicure, de mondhygiëniste, allemaal konden ze niet werken en moesten de afspraken ervoor verzet worden.
Voorlopig weet ik zelf nog niet wanneer en waar ik wel terecht kan…
Het is ook niet zo’n ramp. Mijn korte koppie kan er nog wel even mee door. De nog maar half gelakte en inmiddels veel te lange teennagels zitten nog in dichte schoenen verborgen. En de afspraken bij de dokters en zo kunnen gelukkig ook nog wel even wachten. Tandarts en mondhygiëniste zijn ook niet zo dringend (vind ik…. ).
Lastiger is het voor mensen met wel dwingende afspraken. Die moeten dus eerst voorgaan. Het zal voor alle assistenten nog een hele puzzel worden om iedereen aan de beurt te krijgen.
Deel dit op:
Muzikale maandag
In deze vreemde tijd, waarin we niet meer bij en met elkaar mogen zijn, vieren we koningsdag. Zonder vrijmarkt, zonder festiviteiten.
Toch laat ik deze dag hier niet ongemerkt voorbij gaan.
Ik denk niet dat Koning Willem-Alexander of Koningin Maximá mijn blog lezen. Ik weet het eigenlijk wel zeker 😉 Maar dat doet er niet toe.
Ik feliciteer hierbij de koning en wens hem nog veel gezondheid en geluk toe. En daar hoort een vrolijk dansje bij….
Deel dit op:
Geen woorden maar…!
Als je de titel van dit blog ziet, zou je denken dat ik een voetballiefhebster ben. Maar dat is niet zo. Het interesseert me maar matig, ken de spelregels niet. En dan ook nog ligt de club uit de Kuip me minder na aan het hart dan die van het Kasteel en Jules Deelder.
Maar geen woorden maar daden past niet alleen bij voetballen, het past ook bij het Rotterdamse karakter. Niet voor niks zegt men dat in Rotterdam de overhemden met opgestroopte mouwen worden verkocht 😉
Op de Rotterdamse kalender vond ik volgend verhaal:
In het poep-chique Marina Bay Sand Hotel in Singapore hoorde iemand in onvervalst Rotterdams roepen: “Sjon, hellup jai dat waiffie effe, dan ken ze ook nog mee naar bove!. De dame in kwestie was duur gekleed. Het waiffie was een schoonmaakster, die een grote en zware zak wasgoed in de lift probeerde te tillen. De echtgenoot van mevrouw, Sjon dus, was een ook al duur uitziende meneer. Maar dat belemmerde hem niet om met een zwaai de zak wasgoed in de lift te zetten, zodat ook de schoonmaakster mee kon.
Typisch Rotterdams, geen woorden maar daden.! 😉
Deel dit op:
Brilletje
Bettie vroeg zich af waar mijn rode brilletje gebleven was. Was ik het kwijt geraakt, was het kapot…?
Nee hoor, het lag gewoon boven op mijn werkkamer. Tussen de papiertjes en de andere rommel. Dat brilletje heb ik nodig om te lezen of zo. Maar gebruik ik het niet, dan schuif ik het boven op mijn hoofd. En zo komt het nog wel eens ergens anders terecht, want op een gegeven moment gaat dat brilletje in mijn haar me irriteren en leg ik het opzij.
Och, het is maar gewoon een brilletje van de HEMA. En ze kosten geen kapitalen, dus heb ik her en der zo’n brilletje liggen.
En kies ik ook telkens voor een ander kleurtje.
Een zwarte voor bij de computer, een kleine smalle roestbruine als ik knutsel.
En in mijn gele tasje zit een geel brilletje. Dat rode brilletje lag gewoon niet op z’n normale plek.
En dan heb ik op de slaapkamer ook nog een wat chiquere van de opticien, maar die is om TV te kijken als ik mijn lenzen uit heb. Wat een luxe toch, al die brillen. Maar dan moet ik wel ze altijd netjes op hun plek leggen.
Deel dit op:
Voorspellen
Dit jaar is een heel vreemd jaar. Met nieuwe regels, een nieuw “normaal”, nieuwe vormen van werken, onderwijs en contact met familie, vrienden en kennissen.
Wie had dat kunnen bevroeden? Ik geloof niet dat er één koffiedikkijker is geweest die dit heeft aan zien komen. We meenden dat de wereld maakbaar was, dat we leven tot in het oneindige zouden kunnen rekken, de dood uit konden bannen of tenminste ver voor ons uit zouden kunnen schuiven. Maar nee, die dromen (of nachtmerries?) worden nu wreed verstoord.
Wie kan in de toekomst kijken? Ik niet, niemand kan het. We kunnen het een klein beetje sturen, maar onverwachte dingen komen altijd om de hoek kijken. John Lennon wist het al: “Life is what happens when you are making other plans”
En afgelopen zondag hoorden we Rick Nieman in WNL op zondag zeggen: “voorspellen is altijd moeilijk, vooral als het de toekomst betreft.”
Kijk, dat bedoel ik!
Deel dit op:
Laurenskerk
Tijdens het bombardement op Rotterdam werden niet alleen heel veel huizen vernietigd, ook de Grote of Laurenskerk werd zeer ernstig beschadigd. Lang heeft de kerk in de steigers gestaan, maar gelukkig is ze nu weer in volle glorie te bewonderen.
Er moest natuurlijk heel veel opnieuw gebouwd en gemaakt worden. Zo ook de gebrandschilderde ramen. En hiervoor werd glazenierster Gunhild Kristensen gevraagd. Zij ontwierp drie prachtige ramen. Je zou toch denken dat de kerkleden daar zeer verguld mee waren. Maar nee, in de jaren zestig besloot de conservatieve tak van het kerkbestuur, dat zulk monumentaal werk door een man gemaakt diende te worden. Dus gaf -heel terecht- mevrouw Kristensen de opdracht terug. Slechts één raam werd geplaatst.
Gelukkig dacht men anno 2014 wat vooruitstrevender en werd geld opgehaald om alle drie ramen alsnog te plaatsen. En nu kan men ze bewonderen, want ze zijn prachtig. Alsnog gerechtigheid.
Deel dit op:
Boek
Zou je het herlezen van een boek ook recyclen kunnen noemen? In dat geval is dit een heel duurzaam boek, want ik las het al vele malen. Hoe vaak al? Ik zou het niet weten, maar in ongeveer 60 jaar toch zeker al een keer of acht of negen. Misschien zelfs wel meer.
Ik begon er in omdat mijn zus het zo mooi vond en het -toentertijd- drie dikke delen waren. Je begrijpt dat ik toen nog veel te klein was om zulke grotemensen-boeken te lezen. Maar ik had zo’n letterhonger dat ik alle onbegrepen passages toch doorspitte.
Waarom de scheiding van een katholieke veearts zoveel ophef veroorzaakte, geen idee. Wat er in sommige delen verteld en geroddeld werd, ik begreep het niet. Maar van lieverlee en na een aantal keren lezen, snapte ik natuurlijk wel waar het over ging. En wat voelde ik me dan toch volwassen worden… 😉
Nu lees ik het weer en ook dit keer boeit het me. Ik ken langzamerhand wel de pointes van alle gebeurtenissen. Maar toch, het leven van een veearts in het Brabant van de jaren 30 is nog steeds lezenswaard en goed beschreven. De kleinburgerlijkheid van de mensen, de strijd om het bestaan van de boeren en de macht van de katholieke kerk blijft interessant. Misschien juist wel in deze tijd. Hoeveel narigheid ook. je kunt er altijd weer bovenop komen.
