Veilig

Posted on by

Op mijn boodschappenlijstje van vorige week stond onder andere het “Vega kookboek van Karin Luiten”, dat ik mezelf had beloofd. Het was even zoeken, maar gelukkig vond ik het tenslotte in het schap van de week- en maandbladen. Een onbeschadigd exemplaar, in krimpfolie en met een AH-streepjescode erop.

Omdat ik het niet tussen en op mijn andere boodschappen wilde leggen, zette ik het op het uitklapzitje van het karretje. Het was mijn laatste boodschap, dus liep ik naar de kassa om af te rekenen. Ik legde alles op de band, scande mijn app en gaf de chagrijnige kassière antwoord op haar vragen. Kraskaartjes, zegels? Graag, graag… 😉

Ik pakte wat verderop mijn boodschappen in de tassen en liep de zaak uit, via de scancode op mijn kassabon. Eenmaal buiten viel mijn oog ineens op het boek. Hemeltje, dat had ik helemaal niet afgerekend. Welgeteld één seconde overwoog ik om stoïcijns door te lopen, maar ik bedacht me dat ik geen enkel recept uit een achterovergedrukt boek zou kunnen maken. Dus liep ik de winkel weer in en meldde me bij de klantenservicekassa om alsnog af te rekenen. Het meisje achter de balie verblikte of verbloosde niet toen ik zei dat ik zo maar met dat boek weg had kunnen lopen. Dat er geen bel of alarmsignaal was afgegaan. Dat dus die hele beveiliging geen cent voorstelde. Ze haalde haar schouders op. Het was tenslotte haar verantwoording niet.

Eigenlijk heb ik stiekem wel een beetje gegrinnikt om de hele toestand. Want we leven inmiddels in een wereld waar alles afhankelijk, gekoppeld of gestuurd wordt door allerlei digitale dingen. Er wordt een veel te groot belang gehecht aan aan al die elektronica. Mensen komen er nauwelijks nog aan te pas. Maar het gaat ook regelmatig mis en voordat men daar achter is gekomen…. 😉 😉 😉

Jijen en jouwen

Posted on by

Er valt een zakelijke brief op de deurmat, van de ING. En meteen nadat ik hem heb opengemaakt, verandert mijn humeur. Want ik ben nog opgeleid met termen als “Hoogwelgeboren Vrouwe” of “Aan de Zeergeleerde Heer”. Aan brieven met U en Uw met een duidelijke hoofdletter.

Maar deze brief (over een zakelijke rekening) jijt en jouwt er op los. Nee, ik verlang geen overdreven benadering, maar van een toch wel zakelijke instantie als de ING verwacht ik een beetje meer beleefdheid. Is het te veel gevraagd om cliënten met u aan te schrijven?

Ach ja, dingen veranderen in de loop der tijd. Inmiddels is het gewoon dat het in reclames alleen nog maar jij en jou is wat de klok slaat. Alles wordt wat losser en minder formeel.

Dan nog de toon van die brief. Blijkbaar is er ergens een formulier niet juist ingevuld. Wat er niet juist is en hoe we dat kunnen verbeteren, blijft onbesproken. Wel wordt er gedreigd met het blokkeren van de rekening. Dat alles in het kader van “Terrorisme- en fraudebestrijding”.

En dat voor een rekening waar al meer dan 20 jaar lang elke maand niet meer dan 100 euro op wordt gestort en ook weer 50 euro vanaf gaat. Al die tijd is het saldo nooit hoger dan 2500 euro geweest. Ja ja, fraude en terrorisme, het zou wat.

Affijn, ik heb de ING inmiddels mijn ergernis kenbaar gemaakt. Die zakelijke rekening wordt zo snel mogelijk opgezegd. Dat zal ze leren *#%#@*

Vakantieherinnering

Posted on by

De titel van dit blog mag dan wel “vakantieherinnering” heten, maar veel herinnering heb ik niet aan dit gebouw.

Het viel op, natuurlijk. Knal rood aan het eind van de straat. Maar wat er te doen was, wat je er kon kopen, geen idee meer.

Vreemd toch dat herinneringen aan stadsbezoeken soms zo vervagen, terwijl andere reizen van vele jaren terug veel meer in je geest blijven voortbestaan.

Het heeft natuurlijk ook te maken met het ouder worden. Ineens is iets, wat vroeger zo belangrijk leek, waar je je over verbaasde of boos over werd, van veel minder belang.

Nou ja, gewoon een opvallend gebouw, in Mechelen.

Steekje

Posted on by

Wie in Limburg is, moet natuurlijk een keer koffie met vlaai eten. Och, er zijn ergere plichten, zou ik zeggen 😄

Maar dan moeten er geen wespen zijn. Want meteen nadat er zo’n heerlijke kersenvlaai op tafel was gezet, zoemde het van de wespen.

Leo begon al wat te wapperen met zijn handen, waarop ik zei dat je het best “gewoon rustig moest blijven”. Maar net toen ik een hapje wilde nemen, voelde ik een steek in mijn arm. En een wespensteek doet gemeen pijn.

Gelukkig zat er een drogist naast de bakkerij, dus kon ik meteen iets tegen de pijn kopen.

Maar de vlaai was heerlijk. Ondanks de steek heb ik gesmuld.

Boek

Posted on by
Pierre Martin: Madame le Commissaire en de verdwenen Engelsman

Omdat ik nog steeds niet in de stemming ben voor al te bloederige of bloedstollende scenes, zocht ik een boek, dat niet al te realistische details zou beschrijven, maar toch spannend, vlot geschreven maar wel heerlijk relaxed zou zijn. En dit boek voldeed aan mijn eisen.

Pierre Martin, de schrijver verschuilt zich achter een pseudoniem, maar heeft al diverse boeken op zijn eigen naam gepubliceerd.

Isabelle Bonnet is op weg naar het dorp in de Provence waar zij is geboren. Ze is er na de dood van haar ouders, toen ze zelf acht jaar was, nooit meer terug geweest. Maar nu wil ze toch eens kijken hoe het daar was. Is het echt zo’n ingeslapen plekje. Dat zou mooi zijn, want rust is vooral het doel van haar reis.

Na een heel traumatische ervaring moet ze vooral bijkomen. Weer haar leven op de rails krijgen en aan haar revalidatie werken. En toch ook eens uitzoeken hoe het zat met dat ongeluk waarbij haar ouders omkwamen….

Maar dan blijkt dat het dorp helemaal niet zo ingeslapen is. Het bruist van het leven en…. er is een geheimzinnige moord gepleegd. In een huis wordt een dode vrouw gevonden. Maar woonde zij daar wel? En welke relatie had zij met de bewoner, die op dat moment nergens meer te vinden is?

Allemaal ingrediënten voor een leuke en gezellige thriller. Want hoewel er dus gemoord wordt en een portie geweld soms niet wordt geschuwd, is het vooral een zonnig verhaal met de nodige spanning.

Fijn vakantieboek, voor lekker lezen onder de parasol. Glaasje witte wijn, zoutje, hapje…. Bijna als in de Provence… 😉

Nummers

Posted on by

Al lopend door de straten van een stad of dorp kom je van alles tegen. Speciale huizen, geveltjes, gevelstenen, etalages.

En nummers, want elk huis heeft wel een huisnummer. In de loop van de tijd heb ik er hier en daar een aantal gefotografeerd.

Maandag met muziek

Posted on by

Een sfeertje uit de tijd dat er nog grote orkesten op het toneel speelden. The Nicholas Brothers’ voeren een tapdance scene uit de film “Stormy Weather” (1943) op. Het orkest van Cab Calloway speelt daarbij “Jumpin’ Jive”. En nog steeds spettert het van het scherm 😉

Als het filmpje niet start, dit is de link

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Vakantieherinnering

Posted on by

Wat een gezellige tafel hè? Het was dan ook voor een feestelijke dag. Want exact negen jaar geleden vierden Leo en ik onze 40-jarige bruiloft.

Met de hele familie zaten we toen in een huisje in Bad Bentheim. En op de lange tafel staan hapjes die we van te voren hadden besteld.

We hadden wijn, bier, limonade en andere drankjes. Er werd gepraat, gelachen en gezongen.

Een feestje om nog regelmatig aan terug te denken.

En we hebben nu nog een jaar om na te denken wat we voor volgend jubileum zullen regelen…. 😉

Superjacht

Posted on by

Dit het dan, het superjacht van Jeff Bezos van Amazon. Het lag gewoon in een Rotterdamse haven, waar het naar toe gesleept werd van uit Zwijndrecht.

Zonder al te veel ophef, gewoon buiten om. En niet onder de Hefbrug door met die lange masten. Die zijn er hier later opgezet.

Was het gewoon een publiciteitsstuntje, om een beetje bekendheid aan dat schip te geven? Nou, dat is dan gelukt. De Rotterdamse gemoederen waren hevig verstoord en tot in het buitenland werd er over geschreven.

Misschien wist meneer Bezos er zelf niks van. Was het de secretaresse van zijn secretaris die de moeilijkheden en gevoeligheden van Rotterdam niet kende.

In ieder geval wordt het nu afgebouwd met de nodige luxe spullen en dan kan dat jacht in gebruik worden genomen.

En hoe vond ik het? Ach, gewoon, maar wel een beetje groot uitgevallen.