Bij Sjanne las ik een enthousiast blog over de Amsterdamse school. Reden voor Leo en mij om onze “vrij reizendag” dit keer te besteden aan een dagje Amsterdam.
We namen na de trein bus 22 en stapten uit bij de Hembrugstraat. Vandaar liepen we rechttoe rechtaan naar “Het schip”, het gebouw waar ook het museum over de Amsterdamse school gevestigd is. En dan ben je in een buurt waar je nauwelijks iets merkt van de enorme toeristenstromen in de binnenstad.
We waren net op tijd voor een leuke rondleiding. In de nagebouwde krotwoning, zonder ramen, zonder toilet, kon je zien hoe arbeiders rond 1900 woonden. Wat een verschil met de woningen die Michel de Klerk ontwierp. Met ramen die geopend konden worden, een wc met stromend water, een keuken en -heel belangrijk- aparte kamers voor ouders en kinderen. En al mag het dan in de ogen van nu wat bekrompen lijken -er was nog geen badkamer- het was een hele verbetering. De gids vertelde ook over de vele symbolische versieringen aan het pand. De band met de Zaanstreek, de nautische symbolen en de fraai gemetselde muren. Ook bezochten we het postkantoor, waar de lonen voor de arbeiders werden uitbetaald. Beter dan dat het geld in de kroeg werd uitbetaald en de arbeiders in de verleiding kwamen hun loon in borrels en dronkenschap om te zetten.
Na de rondleiding en het museumbezoek liepen we nog wat door de wijk, waar nog meer “Amsterdamse school” gebouwen staan, van andere architecten. Maar wel allemaal met mooie details. Leuk om eens een andere kant van Amsterdam te zien.
Category Archives: Zoeken en vinden op internet
Muzikale maandag
Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week gaan we dansen en hoe! Met John Travolta en Olivia Newton-John:
Deel dit op:
Muzikale maandag
Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week Juliette Gréco met “Les feuilles mortes”:
Deel dit op:
Dat zoeken we op…
In de kringloopwinkel waar ik laatst was lagen meerdere stapels zo als deze. Nauwelijks ingekeken, duur betaald van zuur verdiend geld. Een aankoop vaak gespreid over vele maanden. Maar dan had je ook wat. Alles kon je er in opzoeken, dus je was helemaal bij de tijd.
Helaas, de tijd heeft ons ingehaald. Wie kijkt er nu nog in zo boek, bladert er door op zoek naar kennis? Ja, bij een quiz misschien. Maar zelfs daar heeft de computer, onze huidige allesweter, een plek veroverd. Weet je nu iets niet, dan tik je maar een vraag in op computer, laptop of zelfs je telefoon en binnen een seconde of wat heb je antwoord.
Toch mis ik het wel een beetje. Zo’n groot boek inkijken, bladeren, iets vinden wat je helemaal niet zocht, de geur van het papier. En zo’n mooie rij in de boekenkast.
Voorbij… voorbij… voltooid verleden tijd!
Deel dit op:
Spelletje
Een wijngaard op mijn “eigen” eiland 😉
Een tijdje geleden schreef ik al over June’s Journey, het spelletje waar ik inmiddels een beetje verslaafd aan ben. Het is dan ook heel leuk om telkens weer een hoofdstuk te openen en van alles te zoeken. June gaat de hele wereld over, rolt van het ene avontuur in het andere, vindt overal een oplossing voor en zo zit ze in Parijs, dan treint ze naar de Cote d’Azur of Toscane en dan is ze ineens in Afrika en komt ze terecht in een kolenmijn terecht.
Maar er zit nog een element aan dat spel. Je krijgt een virtueel eiland, dat je naar eigen idee mag bebouwen met de gebouwen en decoraties. Daarvoor verdien je “munten”. En hoe verder je komt, hoe groter dat eiland wordt. Je bent helemaal vrij om je eiland in te richten. Wil je er veel treinen op, prima dan “koop” je treinen en wagons. Wil je het versieren met natuur, dan zijn er bomen, bloemen, picknickplaatsen, vijvers, romantische tuinen, Valentijns hoekjes met veel rozen en roze. Op Facebook wordt in een speciale groep uitbundig gedeeld wat iedereen zo heeft bedacht. Ik ben er in ieder geval ook gezellig mee bezig.
Deel dit op:
Boek
Sommige boeken worden gekozen (althans door mij) op hun omslag. Bij dit boek viel ook nog de titel op. Toen ik de eerste bladzijde gelezen had, wilde ik ook verder weten hoe het zou verlopen. Het begint met twee hevig verliefde mensen, Rachel en Alex, die ongewild betrokken raken bij het grote drama van de dood van Prinses Diana. Het lijkt of Diana een geheime band had met die andere vrouw die zoveel stof heeft doen opwaaien in het Engelse koningshuis: Wallis Simpson. Maar ook Wallis is niet de hoofdfiguur, dat is de vrouw die jarenlang haar hartsvriendin was en haar onvoorwaardelijk heeft gesteund in moeilijke tijden: Mary Kirk.
En zo rol je van de ene periode in de andere, van de jaren 20 en 30 naar het eind van de 20e eeuw. En overal wordt de geschiedenis verknoopt met kleine draadjes naar die twee verliefden, die ook nog eens behoorlijk kunnen ruziën. Geen authentieke geschiedenis, maar veel verzonnen met wat feitjes. Geen litterair meesterwerk, maar lekker leesvoer voor een donkere avond.
Deel dit op:
Wel wat anders…
Bron: Google foto’s
Maandag stopte ik was in de machine en moest ineens weer denken hoe dat vroeger ging. Je moet dan een hele tijd terug, zo jaren vijftig. De meeste vrouwen hadden geen wasmachine. Een geiser of boiler was zelfs nog erg luxe. Wij hadden in ieder geval nog geen warm stromend water. Dus liep moeder ’s morgens met twee zinken emmers naar de waterstoker in de straat en haalde daar warm water. Thuisgekomen moest ze drie trappen naar de zolder op. De vuile was had ze dan al in de kuip gedaan. Er ging wasmiddel bij (klopte ze dat nog van groene zeep en soda…?) en dan kon ze aan de gang. Met een harde borstel werd het wasgoed geboend op een plank. Elke vlek werd ter hand genomen. De geboende was ging in een gereedstaande teil en dan kon er gespoeld worden. Met koud water natuurlijk. Dat was er gelukkig wel voorhanden op onze zolder. Tussen de spoelbeurten door werd er gewrongen, eerst met de hand en daarna met de wringer. Soms moet ik helpen om de gewrongen lakens op te vouwen, die dan zo door de wringer gingen. Dat scheelde strijkwerk!
En nu…? Ik sta soms te zuchten omdat ik de was moet uitzoeken op kleur. Wat een gedoe…! Dan is het maar goed dat ik nog weet hoe het vroeger ging en ben ik weer blij dat wassen bij ons is teruggebracht tot het kiezen van het juiste programma. En ga ik vrolijk iets gezelligs doen!
Deel dit op:
Muzikale maandag
Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week heb ik gekozen voor Robbie Williams, in een live concert:
Deel dit op:
Klimaat-protest
Foto uit Facebook
Was ik de enige die enigszins cynisch was over de klimaat spijbelaars?
Toen ik deze week reageerde op het blog van Rob (Blogger uit Amsterdam-Zuidoost) werd me verteld dat we toch blij moesten wezen dat de jeugd zo betrokken was. Ach wat, heel veel jongeren vinden het gewoon wel een leuke onderbreking van een saaie schoolweek.
Dat jongeren onze zorgen over het klimaat delen en proberen er wat aan te doen, is natuurlijk prima. Maar protesteren en na afloop massaal naar Mac Donalds gaan, Coca Cola in plastic flesjes meenemen en die flesjes slordig op de grond gooien, naast alle andere (plastic) rotzooi….. Kom op zeg! Dat is toch allerminst klimaatbewust!
Laten ze maar eerst beginnen met het opruimen van hun eigen rotzooi, proberen wat minder fastfood te consumeren en vooral gewoon naar school te gaan. Dan kunnen ze in ieder geval leren hoe het beter zou moeten. Misschien dat dan in de toekomst daadwerkelijk iets wordt bedacht waar de wereld beslist beter van wordt.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week heb ik gekozen vooreen liedje uit Georgië, waar deze drie dames zeer populair schijnen te zijn.
