Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een voor mij totaal onbekende artiest, die zingt in een voor mijn onbegrijpelijke taal: Czerwone Gitary / Nie spoczniemy. Maar ik vond de clip op YouTube leuk en het is toch een aardig lied.
Toen ik vanmorgen wakker werd, was de wereld grauw en grijs. Een beetje kleur zou helpen, dus zocht ik een foto met veel kleur en een beetje humor.
En dit is wat ik vond in mijn archief. Een vrolijke VW Kever. Misschien een beetje roestig geworden, hier en daar een klein deukje opgelopen wellicht? Dan haak je gewoon een hoesje. Een stevige haakster zo te zien, want er waren een heleboel restjes te verwerken.
Maar het resultaat mag er wezen. Een opvallend karretje, dat zeker een glimlach tovert op de gezichten van de voorbijgangers.
Vorig jaar waren we al in dit gebied. We vonden het beslist een tweede -en misschien nog wel meer- bezoek waard. Veel lange ritten maakten we niet. Het was lekker weer, een beetje fris. Maar de zon liet zich regelmatig zien en dan is het genieten op een bankje langs de zee. De vogels te zien fourageren, de golven die zich terugtrokken of juist weer stevig op de stenen beukten.
De ene dag lunchten we uitgebreid, de andere dag waren we onderweg en aten een crepe of een croque monsieur. Ook verwenden we onszelf met heerlijke taartjes. Het was tenslotte vakantie en de innerlijke mens moet zo nu en dan ook gestreeld worden.
Ook al werken we alweer een lange tijd niet, we vinden op vakantie gaan nog steeds leuk. Dus huurden we weer een gite in Frankrijk. Weer in de buurt van Baai van de Somme, maar op een andere locatie.
Het was een redelijke afstand en met zo nu en dan een rustpauze zouden we met gemak rond 5 uur in de gite kunnen zijn. Maar ja, dan reken je dus buiten de wet van Murphy om. Die begon met een fout in onze navigatie. Dat betekende dat het systeem geüpdated moest. Maar dan vertrokken we toch een uurtje later. Om op nog geen 5 kilometer van ons huis de file in te rijden. Juist die zaterdag was de Brienenoordbrug richting Ridderkerk afgesloten. Dus werd het verkeer door de Beneluxtunnel geleid.
Om Antwerpen te vermijden kozen we voor de Liefkenshoektunnel, maar ook daar was een omleiding. En toen door een beoordelingsfout de navigatie in Lille me steeds weer naar hetzelfde punt liet rijden, waren we het goed zat.
Uiteindelijk kwamen we natuurlijk toch aan bij onze gite. En dat was een heel aangename verrassing. Gezellig, warm, compleet ingericht en van alles voorzien.
Zo werd het toch een heerlijke week in La douce France.
Ik maak graag quiches, met allerlei groenten. Ze smaken altijd en staan gezellig op tafel.
Meestal gebruik ik kant en klaar korstdeeg van Koopmans. Liever wil ik zelfgemaakt deeg, maar dat vind ik dan weer zo’n karwei…! Tot ik deze truc leerde. Simpel als wat, zelfs de verhoudingen zijn simpel.
Je hebt alleen een flinke doos (ca. 1,2 tot 1,5 liter) met goed sluitend deksel nodig. Doe daarin 250 gram meel, zout naar smaak, 100 ml. water en 100 ml. olie. Sluit goed af met het deksel en dan flink schudden maar. Na een minuutje zie je een bal deeg ontstaan. Net zo lang schudden tot de doos “schoon” is en het deeg is klaar.
Daarmee kun je meteen je ingevette schotel bekleden. Ik gebruikte mijn glazen vorm van 26 cm. doorsnee en had precies voldoende deeg.
Het smaakte prima, was knapperig en goed snijdbaar. En ook na een dag smaakte het nog uitstekend. Absoluut een topper!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag maar weer eens Charles Aznavour, omdat ik daar nog steeds fan van ben. En ik ontdekte een leuk filmpje bij zijn chanson “Emmenez-moi”. Hij neemt ons mee, naar streken met veel zon en zonder al te veel zorgen. Kom, laat ons meevoeren.
Zelf ben ik niet zo enthousiast over plastische chirurgie. Aan mijn lijf dus geen polonaise.
Maar er zijn legio mensen die van alles aan zich laten veranderen. Soms is het best aardig, soms volkomen onnodig.
En soms zijn ze zichzelf niet meer en worden ze dat ook nooit meer.
Maar dat het in de dierenwereld ook zo gaat…! 😉 😉 😉
Hoe ouder we worden, hoe meer we vergeten van het heden. Maar hoe meer we van vroeger nog weten.
En we zijn niet de enigen. Als zelfs Snoopy er last van heeft….
Nu bijna geen mens meer lijkt te roken, zie je ook steeds minder aanstekers. Vroeger had elke man die wel in zijn achterzak zitten. Of hij had tenminste een doosje lucifers bij zich.
Mijn vader had er zo een als deze. Er zat een prop katoen in en als ie leeg was, moest er benzine in.
Dat hadden wij altijd in het gootsteenkastje staan. In een gewone fles, met een kurk erop.
En als die aansteker dan gevuld moet worden, druppel voor druppel, brak mijn vader een lucifer half doormidden, hing hem in de flesopening en druppelde zo voorzichtig de benzine in de houder. Al ging er ook wel eens iets naast.
Aansteker dicht en dan proberen of hij het deed. Ik hoor nog het geluid dat dat maakte. Soms lukte dat niet erg en moest de hele procedure opnieuw. Hij had engelengeduld daarvoor.
Soms deed de vlam het juist iets te goed. Dat was beslist een beetje gevaarlijk, met die fles in de nabijheid. Maar gelukkig is altijd alles goed gekomen. Brand hebben we nooit gehad.
Later kreeg mijn vader een mooie gasaansteker, maar of hij dat echt ook beter vond….? Ik betwijfel het.
Regelmatig gaan we met veel plezier naar de dierentuin. Blijdorp is voor ons natuurlijk de beste optie en goed met de auto te bereiken.
Maar we kijken ook heel graag naar “Leopard, Seebär und Co”, een programma van de ARD en bij ons te zien op het kanaal van de NDR. Van maandag tot en met vrijdag kunnen we daar meekijken bij de dieren van Tierpark Hagenbeck in Hamburg. En dat al een hele tijd.
We leven mee met de dieren, zien de verzorgers bij hun werk, kunnen meekijken bij geboortes en ziekte van de dieren. Van de leeuwen tot de pinguïns, van de kameleons tot de haaien.
Inmiddels kennen we de dieren en hun verzorgers, zien we dieren opgroeien, naar een andere dierentuin vertrekken of bekijken we nieuwe bewoners en hoe ze wel of niet gewend raken in de tuin.
Een lekker programma om dagelijks even bij uit te blazen met een kopje thee erbij of een lekker glaasje.
