Cijfers

Het valt me op dat iedereen de laatste tijd aan het tellen is. We hebben niet meer gewandeld, maar we hebben zoveel stappen gezet. En ja, ook ik doe daar ongemerkt aan mee.

Toen we laatst met de Ganzenpas koffie gingen drinken, pakte bijna iedereen meteen zijn smartphone om te zien hoeveel stappen we gezet hadden. Eén van de Ganzen heeft dat ding nooit bij zich en zij vroeg dan ook of we die stappenteller niet thuis konden bekijken. Konden we nog even gezellig napraten. Ja, daar had ze een punt.

Maar ook de verhalen op Facebook, over de leuke fiets- of boottochtjes, gaan vaak in eerste instantie over het aantal kilometers. Hoe gezellig het was, hoe heerlijk het weer, de natuur… dat komt allemaal op het tweede plan.

Nou ja, het zal ook wel weer overgaan. Of niet, dat maakt natuurlijk niks uit. Maar het viel me gewoon op.

Pauperparadijs

De volgende nachten logeerden we in een hotel in Drenthe.

Eigenlijk wilden we wandelen, maar regenbuien haalden een streep door de plannen. Dus besloten we naar Veenhuizen voor een bezoek aan “De kolonie van Weldadigheid” en het gevangenismuseum.

Helaas lukte het ons niet een tijdslot te reserveren. Alles was al vol.

Tussen buien door liepen we langs de huizen, waar vroeger de “paupers” in woonden. En bekeken we de andere gebouwen, vaak voorzien van een in steen gehouwen opschrift. “Orde en tucht” of “Werkzaamheid”. De paupers hadden het ongetwijfeld beter dan in de goot, maar of het nou echt zo veel vrolijker was…

Bij een volgend bezoek aan Drenthe willen we nog wel eens in Veenhuizen gaan kijken.

Het is toch onvoorstelbaar in deze tijd dat je mensen zo maar kunt verbannen om ze een “heropvoeding” te geven. Zoeken we wel een droge dag uit 😉

Later zag ik dat je in de archieven kunt zoeken naar je pauper-voorouders.

Wel apart om te ontdekken dat verre familie misschien wel daar vandaan kwam.

Tentoonstelling

Van Beekbergen reden we eerst naar Gorssel, waar het Museum More is. Dit is het grootste Nederlandse museum voor modern realisme. Maar we kwamen niet voor de eigen collectie maar voor de overzichts-tentoonstelling van Konrad Klapheck.

In 1974 hielp ik in Museum Boymans-van Beuningen mee met het realiseren van een tentoonstelling van een toen nog jonge Klapheck. Ik herinner me nog dat ik enorme lappen tekst van hem moest uitwerken voor de catalogus. Dat ging toen nog op een gewone elektrische schrijfmachine en het was een enorm karwei. Blijkbaar was hij tevreden, want want ik kreeg er zomaar een cadeautje voor.

Der Chefideologe – De chefideoloog -1965
olieverf op doek
Galerie Haas, Zürich

Klapheck’s werk was destijds nogal bijzonder. Hij schilderde en tekende voornamelijk machines, die voor hem mensen vertegenwoordigden. Ik vond ze vooral indrukwekkend en dat vind ik nog steeds.

In de loop der tijd is de schilder overgegaan op het schilderen van mensen. Maar die lijken dan weer nogal machinematig te zijn. Daarbij zijn de scenes vaak zeer erotisch, misschien wel pornografisch te noemen. Het levert vervreemdende beelden op.

De tentoonstelling was prachtig en -zoals heel veel van Klapheck’s werk- tegendraads van nu naar vroeger opgebouwd.

Wandelen

Met het mooie weer van vorige week hadden we wel zin in een wandeling. Dus gingen we maar weer eens naar Trompenburg Arboretum.

En donderdag is wandeldag met de Ganzenpas. Altijd goed voor een paar kilometers.

Ook vrijdag lonkte de natuur en reden we naar het Loetbos in de Krimpenerwaard.

Driemaal lopen in het groen, maar met een wisselend decor.

Frisse lucht in de longen en wind door de haren.

Gewoon lekker uitwaaien.

Indrukwekkend

Er zijn niet veel oude gebouwen meer in Rotterdam. Het bombardement op de stad vaagde het merendeel van de binnenstad weg. En in de haast om alles op te bouwen, werd ook nog wel eens iets tegen de vlakte gegooid wat eigenlijk wel beter bewaard had kunnen worden.

Maar midden in de stad staat nog steeds de Laurenskerk. Er is een heleboel aan gerestaureerd, want natuurlijk was ook dit gebouw ernstig beschadigd. Maar alles oogt weer als vanouds.

Dus als we over de grote markt lopen, kijk ik altijd even naar de kerk. Een vertrouwd gezicht.

Er kan veel veranderen, maar dit blijft.

Tentoonstelling

Eindelijk weer eens naar een museum, het Sieboldhuis in Leiden. Daar loopt een tentoonstelling van Ogata Gekkò.

Gekkò was autodidact en maakte houtsneden met een heel eigen stijl. Er waren natuurlijk houtsneden te zien met Japanse krijgsheren, maar mijn belangstelling ging uit naar de verfijnde dames met hun prachtig gedetailleerde kimono’s.

Maar op zo’n tentoonstelling is er altijd wel één werk dat mijn favoriet is. Dit keer was ik helemaal weg van deze schelpenzoekers. Waarom dit mij zo boeit, kan ik niet uitleggen. Het is vooral de sfeer die me aantrekt.

Het was best wel druk in het Sieboldhuis, ondanks dat je er alleen met een gereserveerd tijdslot in kunt. Het is dan ook een prachtige en zeer sfeervolle tentoonstelling.

Jungle

Afgelopen week ging ik weer naar de fysio en daarna reden we door naar de Rhoonse Grienden. Het begint al een beetje traditie te worden.

Het is ongelofelijk hoe de natuur in een paar weken zo veranderen kan. De eerste keer dit jaar kwamen we eind februari. Alles was nog kaal. Veel wilgen werden geknot en je kon met gemak naar de horizon kijken.

Hoe anders is het nu. Weelderig groen is opgeschoten en overal hangen takken of planten over het pad. Je loopt regelmatig de kans een zwiepende tak in je gezicht te krijgen. Het maakt zo’n wandeling natuurlijk wel avontuurlijk. Zo nu en dan kun je je met gemak voorstellen dat je diep in de jungle bent.

Waarom gaan mensen toch zo ver weg 😉 😉 😉

Verhuizing

Het Centraal Museum in Utrecht wordt verbouwd en dus moet de gehele collectie “even” worden opgeslagen.

Natuurlijk ook het geliefde poppenhuis van Petronella de la Court moet tijdelijk naar het depot.
Dat is nogal een klus, want het huis bestaat uit wel 1.500 onderdelen. Een miniatuur boekenkast, een viool op schaal, een wafelijzer van een paar centimeter… Alles moet stuk voor stuk worden gearchiveerd, gefotografeerd, ingepakt, en klaargemaakt voor de verhuizing.

Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat en kijk dan ook zo nu en dan mee naar dit proces. Verhuizen is in het normale leven al een heel gedoe, maar stel je voor hoe de poppen zich moeten voelen 😉

Bron: website Centraal Museum Utrecht

Kijk, dit is het poppenhuis. Alles minutieus in miniformaat gemaakt. Keurige dames en heren, een kraamkamer, natuurlijk een keuken en zelfs een tuin met tuinbeelden. De moderne techniek zorgt ervoor dat je je zelf in het huis waant en alle werkzaamheden ook nog op de voet kunt volgen.

Boek en verhaal

Enige tijd geleden las ik op mijn e-reader De Bourgondiërs van Bart van Loo.

Ik hou van zulke geschiedenisverhalen. En al is het natuurlijk vooral veel wapengekletter, veldslagen, oorlogen en verraad, er was ook veel moois te lezen. Over grote spelen, enorme banketten, bruiloften, cultuur en de geschiedenis van steden als Gent, Brugge. Al met al heerlijk om te lezen.

Maar vorige week ontdekte ik dat Bart van Loo ook diverse podcasts over De Bourgondiërs heeft gemaakt. Acht delen maar liefst, van ruim 1,5 uur elk.

En hij leest het boek niet voor, maar vertelt. Maakt kleine zijsprongetjes of adviseert eens verder te zoeken. En dat is zeer sappig en onderhoudend. Je ziet de maliënkolders voor je, de poedelnaakt edelen die door de Turken in de pan worden gehakt. Tussendoor klinkt muziek uit die tijd. Voor ons onbekend, maar als tijdsbeeld heel waardevol en vaak heel mooi.

Dus wie zich wil verdiepen in de historie kan voorlopig vooruit. De podcasts zijn te downloaden op Spotify en via klara.be.

Of hou het in gedachten, want op koude winteravonden, op de bank onder een dekentje, is dit een goed alternatief voor TV kijken.