This gallery contains 6 photos.
Deze week had ik een afspraak met mijn schoondochter. Het was weer eens tijd voor een dagje weg, gezellig samen. Dat deden we al vaker, samen op stap in Rotterdam en ook in Haarlem. Dit keer ging ik naar Den … Continue reading
De strandbeesten van Theo Janssen kende ik al langer door een filmpje dat ik eens zag. Ik had het absoluut heel leuk gevonden hem eens op het strand bezig te zien, maar dat is me nog niet overkomen.
Maar zijn tentoonstelling in het Prinsenhof in Delft bezoeken, dat deden we de laatste week van 2016. Strandweer was het allesbehalve, maar de enorme beesten konden we wel bekijken. En een film bekijken, waarin de kunstenaar liet zien hoe de beesten in de loop der tijd geëvolueerd waren. Hoe hij geleerd heeft, met vallen en opstaan, wat de beste constructie is. Hoe hij uit vrij simpele middelen, elektrobuis, tiewraps en touw, lege petflessen, een bijna levend wezen creëert. Ik blijf dat bijzonder fascinerend vinden.
Afgelopen week naar Den Haag om de tentoonstelling over Fiep Westendorp te zien in Museum Meermanno. Ik ben altijd al een bewonderaar van Fiep geweest. Zulke leuke figuurtjes, speels en heel herkenbaar. Jip en Janneke, Pim en Pom, Pluk van de Petteflet en Otje, de Stampertjes, je ziet het meteen, dat moet wel van Fiep zijn.
Maar in haar ruim 60-jarige carrière illustreerde ze niet alleen kinderboeken. Op de tentoonstelling kon je heel veel reclame-tekeningen en tientallen boekomslagen zien, die zij gemaakt had. En er hing een ontwerp voor de kinderkamer van het ss Nieuw Amsterdam. En of het nou ging om een gezellig romannetje of een ernstig rapport, de tekening was altijd vol humor. Geen dijenkletsers maar prikkelende typetjes. Mannen met een grappig snorretje, zodat zijn ernstige gezicht net iets opfriste. Keurige dames met hoedjes die net ietsiepietsie frivoler stonden. Haastig moeders met kinderen onder hun arm, dansende echtparen en kunstkenners met een geknikte rug. We hebben genoten van al die leuke tekeningen. Ook keken we naar een uitzending van Close-up over Fiep. Ik hoopte dat ik hem op internet terug kon vinden, maar helaas. Maar goed, je kunt natuurlijk altijd nog naar Den Haag gaan en hem daar bekijken. De tentoonstelling is er nog tot 23 oktober.
(alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt op de tentoonstelling)
Toen het op zaterdag in Turijn regende, besloten we om naar het Automobielmuseum te gaan. We moesten echt goed zoeken, terwijl het toch een behoorlijk groot museum is. Een routemarkering zou niet overbodig zijn, vonden wij 🙁
Natuurlijk begon de tentoonstelling met een hele reeks oude automobielen, die er vaak prachtig uitzien. Niks stroomlijn, niks eenheidsworst. In tegendeel, schitterende modellen met veel koper, sierlijke lijnen en handgemaakt interieur. Het was soms een beetje donker, zodat niet alle wagens goed op de foto kwamen. Maar ik kon me zo voorstellen hoe de dames en heren van toen zich moeten hebben gevoeld in zulke wagens.
Bij de auto’s uit de moderne tijd verwachtte Leo een keur aan Italiaanse modellen, met name FIAT, omdat dat merk oorspronkelijk in Turijn werd gemaakt. Natuurlijk stond er een FIAT 500, maar geen 124, die toch eens “Model van het jaar” was. Toch bleek er genoeg te zien. Supersnelle race auto’s, modellen van over de hele wereld. Na onze lunch was het gelukkig droog geworden en konden we rustig nagenieten met een drankje op één van de vele pleinen.
(Klik op een foto om te vergroten)
 klik op de foto om te vergroten |
Soms weet je niet waarom iets je zo kan raken. Er zijn heel veel afbeeldingen van vrouwen in kimono. Maar toen ik deze houtsnede zag op de tentoonstelling Japan Modern in het Rijksmuseum, was ik er meteen weg van. Zo ijl, zo sereen, de omgeving een beetje mistig en mysterieus. Er hingen nog meer mooie dingen op die tentoonstelling, maar dit was voor mij het topstuk.
De tentoonstelling is zeker de moeite waard en loopt nog tot 11 september 2016. |
 |
Wie in het Rijksmuseum eens op z’n gemak wil kijken, komt bedrogen uit. Mensen, mensen, wat is het druk daar. Hordes mensen voor de Nachtwacht, dikke rijen voor Maarten en Oopjen. Wie wat wilde bekijken, moest echt dringen. Het is natuurlijk best leuk dat Nederland, Amsterdam en onze beroemde schilders zo goed in de markt liggen, maar dat maakt het nog niet gezellig. Dus keek ik maar naar de mensen, die zich in allerlei bochten wrongen om, net als ik, nog iets te kunnen zien. En de vele anderen te ontwijken, die gewapend met smartphone of tablet, een selfie probeerden te maken. Van Maarten kon ik alleen maar zijn voeten fotograferen. En daar verbaasde ik me dan ook weer over. Want zeg nou zelf, zulke fraaie schoenen, dat is toch heel wat anders dan de hedendaagse sneakers? |
Meteen toen we uit tram 12 stapten in Amsterdam, op weg naar het Rijksmuseum, viel mijn oog op dit bordje. Wat betekent zo’n bord nou? Het heeft de vorm en rand van een verbodsbord, maar die fles en die 0% zijn verwarrend. Want mag je hier geen limonade of water drinken. Moet er nou alcohol in zitten of juist niet? Ik gok op het laatste….
 |
Er staat niet veel op deze foto, hè? Beetje kaal, weinig sfeer, kil. Toch is hij gemaakt in wat we wel de “Hoofdtempel van de Nederlandse Kunst” mogen noemen, het Rijksmuseum. In een dergelijk instituut zouden ze de koffieshop wel een beetje gezelliger mogen aankleden, vonden wij. Okay, natuurlijk hang je er geen originele kunstwerken op. Maar zouden er nou niet een paar fraaie reproducties in een eenvoudige lijst gevonden kunnen worden? Het maakt van zo’n koffiehoekje meteen iets warmers. Nu kwam het op ons over als of je in een laboratorium zat, wachtend op de uitslag van een akelig onderzoek. |
 |
In Rotterdam worden de overhemden verkocht met de mouwen al opgestroopt, dat is bekend. In mijn stad zeggen ze “niet lullen, maar poetsen”. Geen flauwe verhalen dus, maar meteen tot de kern van de zaak en aan de slag. En gisteren zag ik, nota bene voor het nieuwe Museum Rotterdam, een echt “Rotterdamse” plantenbak. Want hier staan geen leuke blommen, maar nuttige gewassen. Snijbiet, venkel, kruiden en uien. Je hoeft ze alleen maar te plukken en je kunt je avondmaal koken. Ik heb het niet geprobeerd hoor. Ik denk toch dat zo niet bedoeld zal zijn. Maar ik vond het wel een leuke bak! |
Afgelopen week waren wij in Leiden, in het Sieboldhuis voor de tentoonstelling “Te mooi om weg te gooien“. De tentoonstelling is niet groot, maar met mooie antieke dozen en flessen en leuke en kleurige verpakkingen uit het moderne Japan. Want in Japan is de verpakking bijna net zo belangrijk als het cadeautje zelf.
En er was een filmpje waarin je kon zien hoe in het Mitsukoshi warenhuis de spullen verpakt worden. Maar zo gaat dat in andere warenhuizen net zo. Snel, efficiënt en met maar één klein reepje plakband. En altijd uiterst vriendelijk en met een glimlach.
Het zelfde filmpje heb ik niet kunnen vinden, maar dit geeft toch ook een heel goed beeld van hoe het er toe gaat:
