Niet zo als verwacht

Meteen toen ik de aankondiging van de tentoonstelling over Alphonse Mucha in Den Haag zag, wist ik dat die beslist zou moeten zien. Het duurde even, maar uiteindelijk gingen Leo er ik er dan toch heen. En toen viel het gewoon tegen.

Waarom kan ik eigenlijk niet zo één, twee, drie zeggen. Ik had het groter, en vooral grootser verwacht. Die enorm grote getekende posters waren beslist mooi, maar op de een of andere manier miste het voor ons de sfeer en de swung die we wel verwacht hadden.

Misschien had ik me er te veel van voorgesteld, misschien waren we nog niet helemaal terug in de “tentoonstellingsmood” na al die maanden van niet kunnen of mogen. Wie zal het zeggen?

Maar wie toch nog eens met eigen ogen wil zien, Alphonse Mucha is nog te zien tot en met 28 augustus 2022 in het Kunstmuseum in Den Haag.

Toch handig…

Kijk, dit is nou eens een handige jas. Waarom? Omdat die brede zwarte lijnen aan de voorzijde er niet zo maar voor de sier er op zitten.

Nee, dat zijn superdunne en flexibele zonnecellen. Dus al lekker lopend met deze jas aan, kunnen die zonnecellen je smartphone van energie voorzien.

Ik zag deze jas op de tentoonstelling in de Kunsthal en het is een ontwerp van een Nederlandse designer.

Het was natuurlijk handig geweest als ik ook haar naam kon vermelden, maar helaas, dat ben ik vergeten.

Ik vind dit een supervoorbeeld van nieuwe techniek en iets waar we in de toekomst wel meer van zullen horen. Mooi en praktisch in één.

Al bedacht ik me -al bloggend- dat zo’n jas niet erg handig is met dit hete weer. En dat de zon niet altijd schijnt in de winter.

Nou ja, met een beetje puzzelen kunnen we daar te zijner tijd wel een oplossing voor vinden.

Andere tijden

Er was een tijd dat deze foto absoluut niet gemaakt kon worden.

Ik herinner me als kind nog wel verhalen van familieleden die op besmuikte wijze vertelden van hun bezoek aan een “witte winkel”.
Daar wilden ze niet gezien worden door buren of bekenden.

Later de schroom van een collegaatje, die haar vakantievoorraad “regenjasjes” niet in haar geboorteplaats durfde kopen. Bang dat bekenden het aan haar ouders zouden doorvertellen. Dus ging ik met haar mee naar een winkel in de Rotterdamse binnenstad, waar haar aankopen anoniem waren.

Nu vond ik deze advertentie in het reclameblaadje van de Lidl en ik weet niet of het nu beter is. Aan de ene kant, waarom zou je je moeten schamen voor iets wat zuiver een privé zaak is? Aan de andere kant, als het privé is, moet dat dan tussen de dagelijkse boodschappen liggen, naast de stroopwafels en een stronk bloemkool?

Ach, elke tijd heeft zijn eigen eigenaardigheden.

Oude glorie

In het kader van Gouda 750 jaar gingen we afgelopen vrijdag naar Gouda. Daar was een vlootschouw met allemaal oude en zeer oude binnenvaartschepen.

Het weer werkte mee en we gingen dit keer eens niet met de trein, maar lekker met de bus. Door allerlei straten en over en langs de dijk, zodat we meteen al bij binnenkomst van Gouda een aantal schepen zagen liggen.

We liepen op ons gemak langs de kades en bekeken de schepen. Sommige waren al in 1870 gebouwd en zagen er nu nog tiptop uit. Er waren natuurlijk diverse mensen die uitgebreid op de technische zaken ingingen. Dat is niet zo voor mij, maar genieten van al het moois kan ik zeker.

En ondertussen natuurlijk ook Gouda en zijn mooie gebouwen nog eens goed bekijken. Meestal lopen we door het centrum, maar ook wat verder is genoeg te zien. Zoals de mooie kaaspakhuizen, die nu zijn omgebouwd tot woningen en de molen. Hier mijn impressie van een heerlijke dag.

Theepot

Echte theeleuten hebben de “Brown Betty” vast wel eens ergens in het Verenigd Koninkrijk gezien en voor de echte liefhebber is ie ook hier te koop. Een wat onopvallende pot, bolrond en meestal glimmend donkerbruin geglazuurd.

Die theepot behoort al meer dan 300 jaar tot het vaste Britse huishoudassortiment. Nogal altijd worden ze gemaakt van rode klei uit Staffordshire en ook het hele proces van vormen en glazuren is redelijk hetzelfde gebleven. Tja, Britten zijn nou eenmaal erg gehecht aan hun tradities.

Als het filmpje niet start, dit is de link

Zelf drink ik graag thee, maar niet zo sterk en zeker niet met melk en suiker. Maar smaken verschillen, nietwaar? Heb ik zelf ook zo’n theepot? Nee, wij zetten elke dag thee in een flinke glazen theepot van IKEA. Dat gaat ook prima!

Maandag met muziek

Een opzwepend trommelritme, een man, een dans, de heldere stem van Monica Giraldo. “El Hechicero” nodigt je uit om te dansen en langzaam te zingen, nodigt je uit om te genieten van dit ritmische ritme van de Colombiaanse Caraïben.

Als het filmpje niet start, dit is de link

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Vakantieherinnering

Niet alleen mensen lijden aan obesitas, maar ook de dieren in de steden hebben er last van. Een overdaad van voedsel wordt, per ongeluk of opzettelijk, rondgestrooid.

en die duiven kun je het niet kwalijk nemen als ze maar blijven eten.

In Mechelen ontdekte ik deze poster. En ja, die duif is echt aan de te dikke kant. En dus wordt het publiek netjes gevraagd om niet meer te voederen.

Zodat de buurt netjes blijft. Ik weet niet of het ook echt helpt, maar wie weet…

En wat aten wij daar in Mechelen? Nee, geen gebraden duif, maar wel Mechelse koekoek, die geen koekoek maar een soort kip bleek te zijn. Heel lekker!

Nooit klaar

Een vrouw is nooit klaar, verzuchtte mijn moeder vaak. Want er was altijd wel wat te doen. Stoffen, zuigen, wassen, strijken, eten koken, afwassen, opruimen, ramen zemen, belletje poetsen, traplopers en kleden kloppen. Nou ja, te veel om op te nomen. En als je dan dacht dat je klaar was, kon je meteen weer opnieuw beginnen.

Huishoudelijk werk in deze tijd is beslist een stuk gemakkelijker. Al heb ik er nog steeds een broertje aan dood. En geldt toch ook nog heden ten dage dat je telkens weer opnieuw kunt beginnen met al dat huishoudelijke werk.

Vandaar deze poster. Nog steeds toepasselijk… !

Wat zou daar zijn…?

Te vroeg voor het museum, dus dan maar even wat wandelen in Maassluis. En daar kom je soms vreemde namen tegen.

Want wat is een dreupelkot of wie is Theodorus?

Verderop vond ik het Te huis voor zeelieden. Weliswaar niet een erg vreemde naam, maar het zag er wel erg ouderwets uit.

Ik vermoed dat je er nog hang-matten, stevige kroezen en schotels als rolmops en raasdonders zult vinden.

Maar hang me er niet aan op, misschien herbergt het nu iets heel anders. Of misschien heb ik wel een veel te grote fantasie… 😉 😉 😉

Toen was het heet

De zomer van 1976 staat in mijn geheugen gegrift. Op 1 juni werd onze oudste zoon geboren. Dus dat jaar geen vakantie, maar kindje wiegen. En wat was het heet toen.

Al om half zeven zat ik ’s morgens op ons balkon, heerlijk te knuffelen met mijn kind. Die had nog geen belangstelling voor de wereld om zich heen. Alleen in flesjes en schone luiers.

Zo nu en dan las je er wat over of je zag wat beelden op de TV. Maar van de paniek zoals die nu heerst, was geen sprake. Het was warm, ja heet zelfs. Maar we genoten van al die mooie zonnige dagen. Er waren geen berichten over klimaatverandering, voedseltekorten en nog meer rampspoed. Wat leefden we toch zonder zorgen toen 😉 😉