Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze weer weer een keer een Nederlands liedje, Edsilla Rombley met Hemel en Aarde.
Een paar weken terug zette ik hier een drone-foto van de grote groenten en fruittuin bij het kasteel van Villandry. Een adembenemend gezicht, maar terecht waren er commentaren dat zo’n tuin alleen door een heel legertje van tuinlieden onderhouden kon worden. Sjoerd berichtte dat hij wel een keer een uitzending van Monty Don over deze tuin had gezien.
You-Tube hielp me verder en ja, inderdaad Monty was er geweest, had zelfs een blik achter de schermen mogen werpen. En wat bleek? Die tuin is er alleen voor de sier. Er worden hoogstens een paar kroppen sla of wat appels door de medewerkers mee naar huis genomen.
En dat vond Monty Don -en ik ook- zeer teleurstellend. Al dat prachtige fruit, al die heerlijke groenten staan er uitsluitend voor de sier. En dat is toch wel een beetje…… decadent nietwaar?
Omwille van het mooie, bijna perfecte, plaatje al dat werk, maar zonder nuttige opbrengst. Die enorme oogst die zonder blikken of blozen wordt verspild…..? Dat vind ik echt zonde.
Ik wordt gelukkig van het gezang van de vogels in m’n tuin. Gewone meesjes en heggenmussen en soms nog wat andere, die ik niet kan benoemen.
Er staat nog één appelboom in m’n tuin, maar die is aan het eind van zijn latijn. En zulke mooie kakivruchten zal ik er nooit vinden. Walnoten ook niet. Het is dan ook geen eigen foto, maar gevonden op Instagram.
Maar wat kan ik met veel plezier naar dit soort foto’s kijken. Simpel maar prachtig!
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Deze maand vraagt ze wat je favoriete kleur is. Mijn favoriete kleur? Dat wordt nog lastig. Want er zijn veel kleuren waar ik weg van ben. Alle soorten groen, van tuingroen tot muurverf groen. Al vele jaren is onze achtergrond thuis groen.
Maar rood gooit ook hoge ogen. Van knalrood tot het rood van de Japanse esdoorn in de herfst. De auto is rood, er hangt nogal wat rood in de klerenkast, rode schoenen, rode broek. Ja, rood is wel favoriet.
En geel, want op de tafel knalt het hele servies er wel een beetje uit. En het zonnige geel in de hal maakt meteen bij binnenkomst vrolijk, om het maar niet over heerlijk gele bloemen te hebben.
Blauw, koningsblauw, nee dat dan liever niet. Misschien omdat die kleur me niet staat, het maakt me bleek. Maar denim Blauw, Ja dat dan weer wel en hemelsblauwe vergeetmenietjes, Campanula en een strak blauwe hemel…
Je zou kunnen zeggen dat alle heldere kleuren tussen zwart en wit me wel kunnen bekoren.
Wil je zien wat anderen schreven over hun favoriete kleuren, kijk dan ook even bij BussyBessie.
De laatste dag van de maand en alweer tijd voor een blogje uit de oude doos.
Op 12 januari 2010 schreef ik dit blog:
“Gisteren heb ik, na precies 10 jaar trouwe dienst, mijn autootje naar de garage gebracht. Hij gaat een nieuw baasje zoeken. Gelukkig ging hij niet alleen, want zijn grote broer moest, na 13 jaar, ook ander emplooi vinden. We hebben ze samen ingeruild voor een nieuwe. Dit keer een glimmende rode.
Nee, geen Ferrari, dat past niet meer bij onze leeftijd, maar vooral niet bij ons budget natuurlijk!
Gek, hoe je zo kunt hechten aan een stalen doosje met wielen. Maar hij heeft me dan ook alle jaren zonder tegensputteren overal gebracht. De eerste tijd veilig van huis naar werk en weer terug. Daarna naar cursussen, musea, vrienden en vriendinnen. Hij heeft me nog nooit in de steek gelaten en vroeg alleen maar zo nu en dan wat benzine en één of twee keer per jaar een verwenbeurt in de garage.
Nu hoop ik maar dat de volgende eigenaar er ook nog veel plezier van zal hebben. Bye bye, lief karretje.“
En nu, al weer meer dan 15 jaar later, rijden wij nog steeds en ook tot volle tevredenheid in die glimmende rode. Soms vragen we ons af of we niet eens iets anders zullen kopen. Maar tot nog toe konden we ons daar nog niet toe zetten.
Nee, niet zelf gezien, maar opgemerkt door onze zoon. Zo maar op de hoek van de straat, reclame voor een taxi bedrijf.
Ons adres heeft al vaker de opmerking “wat leuk” opgeleverd, maar de straatnaam zo duidelijk herkenbaar was ie nog niet.
En is het geluk, dat ons ten deel valt? Ja zeker, we wonen hier al heel veel jaren tot groot genoegen. Genieten van de groene omgeving en de prima verbindingen naar de stad en verder weg.
En we gaan ook met enige regelmaat naar Blijdorp. Maar dan weer niet met een taxi, maar met onze eigen auto. Ook leuk!
Niet alleen wij vinden de prijzen tegenwoordig de pan uit rijzen, maar ook de dieren bedenken zich wel even voordat ze beslissen wat ze zullen nemen.
Tenminste, dat lijkt zo op deze foto, die ik vond op Facebook. Die reiger lijkt zich te bedenken of hij nou wel of geen kibbeling zal kopen. Het is wel kabeljauw en geen goedkopere vis, maar toch… Best een flinke prijs voor een portie. Een beetje reiger schrokt dat in no time op.
Misschien toch maar even wachten tot er een aardig mens zijn portie met mij wil delen….
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Het is een ouwetje, maar nog steeds word ik er blij van. The Hollies met “Busstop”
Zo nu en dan word je met de neus op de feiten gedrukt. Welke feiten? Nou, dat ik al lang geen twintig meer ben. En dat ik daarvoor niet in de spiegel hoef te kijken, maar dat ik dat voel.
Soms lijk ik nog best soepel en lenig, maar op andere momenten voel ik elke vezel in m’n lijf, is elke beweging een opgave.
Vorige week gooide ik de aardappelschillen weg en ineens…. schoot het in mijn bips. Een vlammende pijn als ik ook maar even bukte. Niet meer bukken dus.
Maar dat bleek toch geen optie. Nooit gerealiseerd hoe vaak een mens bukt. En hoe vaak er iets valt. Wat er allemaal in kastjes beneden staat.
Ik werd er een beetje chagrijnig van. Had nergens meer zin in en kreeg op de lange duur een beetje hekel aan mijn eigen belabberde zelf. Het werd tijd voor een beetje peptalk. Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter.
Donderdag heb ik weer een flink stuk gewandeld en ik kraak niet meer elke beweging. Gewoon dus weer stug doorgaan….!
Er zijn van die periodes dat ik regelmatig puzzel. Vaak in de vakantie, soms ook wel gewoon thuis.
Er liggen dus wel ergens nog niet geheel ingevulde boekjes. Maar vorige week had ik die toch ook allemaal volgepend.
Dus ging ik op zoek naar een nieuw puzzelboekje. Het liefst cryptogrammen. Puzzelboekjes te over bij de grote boekwinkel, maar gewone cryptogrammen… Nee! Ja, van een veel te hoog niveau. En tenslotte moet het oplosbaar zijn, toch?
Dan maar een ander soort puzzels. Crypto filippines, die deed ik niet zo vaak.
Maar nu ik eenmaal bezig ben, vind ik ze zo leuk! Ik kan er bijna niet mee ophouden.
