Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week bezingt Olivia Ruiz “La femme au chocolat”, met een knipoog naar alle vrouwen die zich zo nu en dan bezondigen aan chocola, of ander lekkers 😉
Afgelopen week waren we een paar dagen in Leeuwarden. En het was zonnig en mooi weer, maar wel een beetje koud.
Dat vonden meer mensen, iedereen liep diep weggedoken in zijn winterjas.
De eigenaar van een kapsalon zag er ook de zakelijke kant van in. Vandaar dit bord in de Friese taal.
Wij dachten dat we de vertaling zonder al te veel moeite konden maken. En och, de strekking was natuurlijk ook niet al te ingewikkeld:
Dat het koud is, brrr. En tijd voor een nieuw kapsel, dan zit je muts ook weer beter. Kom er maar in, wie weet is er een plekje.
Een tekening van een dampende mok zou wel verwijzen naar een beker warme koffie. Maar nee, “warme poeiermolke” is helemaal geen koffie. Het betekent “warme chocolademelk”.
Vorige week zaterdag gebeurde er iets vreemds. In Hilversum werden post-it briefjes geplakt op de ramen van het NOS-gebouw.
Niet zomaar een stuk of 10, nee 14.455 gekleurde notitieblaadjes bedekten de ramen. Ze representeerden de doden van de oversterfte in 2022. Je zou toch zeggen, zoiets gaat niet onopgemerkt. Dat moet toch opvallen.
De oversterfte wordt door veel mensen gerelateerd aan de C-vaccins. Het is ook opvallend dat in de landen met een hoog vaccinatiecijfer er ook een significante oversterfte is. Alleen gedegen en onafhankelijk onderzoek zou de oorzaken aan het licht kunnen brengen. Maar daar doen vrijwel alle overheden opvallend lastig over. Steeds weer andere belemmeringen zitten dat onafhankelijke onderzoek in de weg.
En las je wat over dit protest in de krant? Hoorde men erover op de radio? Nee!
Terwijl in C-tijd dagelijks onheilspellende cijfers werden gepubliceerd, wordt over het grote aantal doden nu nauwelijks gerept. Ook over dit protest, notabene zowat in het hol van de persleeuw, geen woord. Slechts oorverdovende stilte. Zelfs teletekst had er geen melding over.
Alleen mensen die “alternatieve nieuwsbronnen” volgen, zagen de foto’s. Die persstilte verbaasde hen dan weer niet, Want al vele maanden zijn er, ook in het buitenland, grote demonstraties geweest. Hier haalde dat de reguliere pers nauwelijks. Men vermeldt het niet, of bagatelliseert de (vaak enorme) opkomst. Is het verboden om er over te publiceren?
Wil men het doodzwijgen, in de doofpot stoppen? Dat is toch vreemd, heel erg vreemd….
Het duurde ven voordat ik me echt kon verdiepen in dit boek. Het begin vond ik traag en de gedachten van een vijgenboom kwamen me wat raar voor.
Maar doordat iemand me op dit boek gewezen had, wilde ik toch doorlezen. En dat stelde dan ook niet teleur.
Het is een verhaal van bannelingen. Ada en haar vader Kostas, die boomdeskundige is, wonen in Londen. Ada is er geboren, maar haar vader komt oorspronkelijk van Cyprus. Regelmatig springt de schrijver terug naar dat eiland.
De moeder van Ada is nog niet zo lang geleden overleden en zij mist haar moeder erg. Haar vader is nogal gesloten en vertelt weinig over wat er in het verleden is gebeurd. Dat er veel te vertellen is, vermoedt Ada. Maar aan wie kan zij het vragen? Het lijkt alsof er geen verdere familie meer is.
Op een dag komt plotseling de zus van haar moeder op bezoek. Ada vindt het vreemd. Want waarom nu ineens en niet toen haar moeder begraven werd? Langzaam aan ontstaat er toch een band tussen Ada en haar tante en in stukjes en beetjes krijgt ze het hele verhaal te horen.
Een boek over liefde, oorlog, vluchten, verbannen zijn, vooroordelen en tradities. Met stukjes bijgeloof, rituelen en beloftes die beklemmen, maar toch niet verbroken kunnen worden. En langzamerhand wordt duidelijk hoe belangrijk de rol van de vijgenboom in die Londense tuin is en waar zijn wortels eigenlijk thuishoren.
Er was een tijd dat het zoeken naar een telefoonnummer vaak verliep via het bellen van 008. Je kreeg nog een man of vrouw aan de lijn, die hoorbaar zocht. Eerst in een telefoonboek, later op een computer.
Maar met de komst van de mobiele telefoon kunnen we het zelf. Nou ja, als de eigenaar zijn nummer heeft laten registeren, of het ergens te vinden is op een website. De laatste tijd wordt dat steeds lastiger.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week is het een wat vreemde vraag van Cornelis Vreeswijk: Waar gaan wij heen na onze dood? Niet echt een vrolijk begin, maar ja ….
Aan het begin van de Hoogstraat in Rotterdam staat dit gebouw, waar nog druk aan verbouwd wordt.
Eigenlijk staat het er al een hele tijd. Begin jaren 50 werd het opgeleverd en zat er V&D in. Ik kan me nog wel de ingang herinneren en de croquetjes die mijn moeder en ik er zo lekker vonden.
V&D breidde uit, er kwamen verdiepingen op, een groot LaPlace restaurant werd weer later er op gezet.
Toen ging V&D failliet en werd het gebouw gekocht door Hudsons Bay, die er flink verbouwde. Na maanden ging de zaak open, maar snel daarna ging ook Hudsons Bay te gronde en stond het gebouw maanden lang leeg.
Nu wordt het dus weer rigoureus verbouwd en binnenkort komt C&A er met een “flagship store”.
We zullen zien hoe het verder gaat. Maar al die verbouwingen, het lijkt mij kapitaalvernietiging.
Hebben jullie dat ook wel eens? Je hebt grootse plannen om een niet al te leuk karweitje deze dag of week toch echt eens uit te gaan voeren.
Je bent er helemaal op voorbereid, alles staat klaar en dan ineens vind je iets waardoor je meteen van gedachten verandert.
Ikzelf heb maar een klein zetje nodig om huishoudelijke taken voor me uit te schuiven, op de lange baan te zetten en er daarna niet meer aan te denken.
Toch moeten die taken zo nu en dan gedaan worden. Maar zou ik onder de bank een nog niet gelezen boek vinden, was ik ook meteen verkocht. Alles wat ik bedacht had zou ik laten liggen.
Dat is al van kinds af aan. Bij het tafeldekken moest ik tussen het neerzetten van de borden en het zoeken van het bestek altijd nog eventjes lezen. Geen wonder dat mijn moeder me “leesmuseum” noemde.
Zo ontdekte ik een hele bak met DVD’s van Midsomer Murders. Maar ik liet ze voor wat het was, al hoefde ik het voor de prijs niet te laten. Voor nog een euro kon ik een DVD-tje meenemen.
Waarom deed ik dat nou niet? Ik maakte een foto van de stapel met het idee er een blog over te maken. En dat doe ik dan nu ook.
Maar thuis bedacht ik dat het natuurlijk stom was dat ik er geen paar had meegenomen, of zelfs een hele serie. Heerlijk amusement voor koude winteravonden.
Tja, daar zit ik dan en kijk een beetje spijtig naar de foto. Nou ja, zonder die serie kan ik ook heel goed leven. Misschien heb ik de meeste afleveringen al een gezien. Maar toch, het knaagt een beetje.
Ik kan natuurlijk nog eens terug gaan. Maar ja, wie weet wat voor verleidingen er dan weer op de loer liggen….
