Boek

Maria Janssen beschreef het leven van haar moeder (1905-2016). Een leven dat heel veel veranderingen heeft gekend.

En al lezend herkende ik ook heel veel dingen, die mijn eigen moeder beschreef.

Het boek is geen roman, maar ook geen wetenschappelijk werk. In een prettige stijl vertelt de schrijfster over haar familie, waar zeker in de eerste vijftig jaar de Rooms Katholieke kerk nog heel veel in de melk te brokkelen had.

Maar ook beschrijft ze de armoe, die ene deel was van moeders jeugd. Voor meisjes was een carrière niet weggelegd. Doorleren was geen optie, hoe zeer dat ook gewenst werd. Maar in een “dienstje” ging Maria’s moeder niet. Ze ging werken in een naaiatelier en leerde daardoor prima kleding maken. Maria en haar zus mochten wel doorleren. Al nam moeder toch op een zeker moment een radicaal besluit voor Maria.

Uiteraard is het boek doortrokken van persoonlijke herinneringen, maar de schrijfster heeft ook gezocht naar hoe er in de maatschappij op alle veranderingen werd gereageerd. Hoe anderen dat ervoeren of er mee omsprongen. Dan worden stukken uit kranten, tijdschriften of rapporten geciteerd.

In ruim honderd jaar is er veel, heel veel veranderd in de wereld. Ik vond het fijn om daarover te lezen, dingen weer eens in een ander perspectief te zien.

Zelf herkende ik ook veel van de herinneringen van mijn eigen moeder. Ook mijn moeder wilde albsoluut niet dat haar dochters “andermans pispotten zouden legen”. Maar voor anderen zullen er ook parallellen te ontdekken zijn. Een absoluut interessant boek.

Lente

Volgens meteorologen begint de lente vandaag, op de eerste dag van maart.

Maar op de lagere school leerde ik dat de seizoenen altijd op de 21e ingingen. En nou ben ik al behoorlijk “op leeftijd” en interesseert het me eigenlijk geen zier welke datum er gebruikt wordt.

De lente begint als de natuur er klaar voor is. En dat is soms veel vroeger dan cijfermatig bepaald is. Dus staan er al weken sneeuwklokjes en krokussen in de tuin.

De bakken met bollen stonden nog een beetje verdekt opgesteld omdat ze anders te veel regen zouden vangen. Maar nu begint daar ook van alles te bloeien.

En nou maar afwachten wat er nog verder op gaat komen. Want ik stopte een aantal soorten bij elkaar, maar vergat te noteren wat het allemaal was.

Geen nood, dan kijk ik wel regelmatig en bereid me voor op (aangename) verrassingen 😉

Maandag met muziek

Soms zoek ik op YouTube iets en stuit ik op iets geheel anders. Zoals dit, een leuke clip met muziek van Prateek Kuhad met Tere Hi Hum. Bollywood muziek…

Als de clip niet werkt, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Weer open

Bron: Google foto’s

Vanaf vandaag is er geen QR-code meer nodig als we een drankje willen drinken in een café of een hapje in een restaurant willen eten. Gelukkig!

Niet dat we zulke grote “consumers” zijn, maar het belette ons toch om er op uit te trekken. Met mooi weer waren de beperkingen minder heftig. Een meegebracht broodje en een fles koffie maakten dat we geen honger of dorst hadden. En voor de kleine boodschap was ook al lang een oplossing gevonden. Maar met regen of storm bleven we thuis. Nu zullen we wel weer snel een museum gaan bekijken.

Het lijkt allemaal weer een beetje op het oude normaal. Grote evenementen en mensenmassa’s lieten we toch al lang aan ons voorbij gaan. We genieten het meest als het lekker rustig is.

Ophef

Bron: De Havenloods/Google foto’s

Een tijdje geleden ontstond er in Rotterdam opeens ophef over de “Hef”. Die brug vormt een markant punt in onze stad en heeft een geheel eigen plekje veroverd in de Rotterdamse geschiedenis. In de jaren dertig sprong er een jongen vanaf en vergaarde daarmee tijdelijke roem. Zijn opvolger moest zijn sprong met de dood bekopen.

Voordat de spoortunnel er was, reed je met de trein over de brug als je naar de zuidelijke provincies ging. Eenmaal over de brug was je echt weg of weer helemaal thuis als je Rotterdam weer inreed.

Nu is de brug een monument. En Rotterdammers zijn trots op hun monumenten. Daar moet je niet mee gaan rommelen. Maar ja, die brug ligt wel soms een beetje in de weg. Zoals bij het zeilschip dat bij Oceano gebouwd wordt voor Jeff Bezos. Een superjacht, met een super mast. En die mast is te hoog voor de Hef.

Of iemand dat over het hoofd heeft gezien of dat er gedacht is dat voor geld alle deuren en bruggen wel open zullen gaan, ik weet het niet. Maar iemand heeft bedacht dat dan die Hefbrug maar “even open moet”. Op de totale bouwsom van 500 miljoen maakt een bedrag van enkele tonnen natuurlijk niet meer uit. Maar voor Rotterdammers was het een brug te ver.

Hoe het verder zal gaan, weten we nog niet. Heeft men een beetje al te snel conclusies getrokken? Volgens burgemeester Aboutaleb is het helemaal niet zeker dat zo’n eis zomaar ingewilligd zal worden. We zullen het dus nog wel horen, zien en beleven.

Mocht Jeff Bezos mijn blog lezen -je weet maar nooit 😉 -, dan geef ik hem ongevraagd advies. Als hij het zelfde bedrag als voor het verwijderen van de val schenkt aan een echt Rotterdams goed doel, dan kunnen we misschien wel even zo’n ontmantelde brug door de vingers zien….

Poetslap

Weten jullie hoeveel een nanogram is? Dat is 0,000 000 001 gram, dus een miljardste deel van een gram.

Waarom ik dat vraag? Omdat ik een tijdje geleden las dat microvezeldoekjes vervuilend zouden zijn. Ze laten bij elk gebruik nanodeeltjes plastic vrij. En dat is natuurlijk heel milieu-onvriendelijk.

Zulke doekjes gebruik ik al jaren en dus zou ik al jaren vervuilend gewerkt hebben. En in een sombere bui kan ik daar eindeloos over lopen piekeren.

Ik snap dat ik wel heel erg veel zou moeten poetsen om ook maar 1 gram nanodeeltjes in het milieu te zetten. Maar ja, ik ben natuurlijk niet alleen, miljoenen mensen over de hele wereld gebruiken dit soort lappen. En ja, dan worden kleine beetjes toch grote bergen…!

Daarom heb ik zo’n doekje maar eens gewogen. Krap 40 gram en al jaren in gebruik, maar nauwelijks versleten. Stel nou dat ik elke keer zo’n 400 nanodeeltjes weg wapper. Hoelang duurt het dan voor er 1 gram is weggepoetst? Ik heb het uitgerekend: 1.000.000.000 nanogram : (365 dagen x 0,000.000.040 nano) = Bijna 685 jaar!!!

En toen las ik dat de firma Chemelot per jaar 14.000 kilo (=14.000.000.000.000 nanogram) microplastic in de Maas mag lozen.

En subiet stopte mijn gepieker. Want zeg nou zelf, daarbij valt die huishoudelijke “milieuvervuiling” toch helemaal in het niet….?

Ik heb snel een set nieuwe doekjes gekocht, met een gezellig patroontje. Kan ik voorlopig gezellig poetsen.

Maandag met muziek

Traditionele muziek en blues, het gaat zo goed samen. Luister naar Eric Bibb en Habib Koité in “On my way to Bamako”.

Als de clip niet werkt, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Uitzicht

We moesten iets afgeven in het centrum van Vlaardingen en de zon scheen. Dan hebben Leo en ik geen verdere aanbeveling nodig en rijden we naar een plekje aan de kade.

Met uitzicht op de bedrijvigheid van de Rotterdamse haven, waar we in de verte de skyline van kunnen zien. En een visser met een grote paraplu, dus bestand tegen alle soort weersomstandigheden.

Er staan zat bankjes om even de benen te strekken en te genieten van het scheepvaartverkeer.

We ontdekten dat de Waterbus hier tegenwoordig aanlegt en moeten maar eens kijken hoe die route dan wel loopt.

Ook watertaxi’s vlogen over de rivier om hun klanten af te halen of aan land te brengen.

En een bootje van de “De Roeiers” legde aan. Een bemanningslid stapte van boord en een ander kwam juist aan. En hup, daar ging het weer op weg naar een volgende klus.

Nee, vervelen doen we daar niet. En toen de zon ook nog even doorkwam….

Voedseltuin

Al een paar maanden geleden was ik er langs gelopen en toen we laatst weer naar het Oogziekenhuis moesten kwam ik er weer langs. Midden in een nogal groenarme wijk ligt de Habitattuin. Een tuin bestaande uit een aantal flinke bakken, met daarin allerlei planten die voedsel leveren aan bijen en andere insecten.

Het was niet echt meer tuinseizoen en alles leek daardoor een beetje triest. Maar wanneer de planten weer opkomen en alles gaat groeien en bloeien zal het een heel ander gezicht zijn.

Wat verder zoeken op internet leerde me dat in de bakken ook veel planten staan die als “eetbare apotheek” zouden kunnen dienen. Want allerlei onkruiden die we vaak bestrijden, kunnen ons de nodige vitamines en mineralen leveren. En waarom zouden we daar geen gebruik van leren maken?

Ik vind zoiets altijd heel inspirerend en hoop dan ook dat dit nog verder uitgewerkt en hopelijk uitgebreid gaat worden.

Vlakbij verrijst een nieuwe woontoren, die ook al zo hoog wordt als in Rotterdam op dit moment gebruikelijk is. De bewoners zullen vast wel blij zijn met wat meer groen voor de deur.

Versiering

Afgelopen zondag vroeg ik me af waarom boeren in Twente en Drenthe zo vaak vlechtwerk op hun schuren aanbrachten.

En ja, wie tegenwoordig een vraag heeft, kijkt op internet. Mr. Google wist het antwoord en Leo stuurde me de link.

Het blijkt te zijn ontstaan uit armoede. “Boeren hadden vaak geen planken meer om het bovenste deel van een schuur af te bouwen; hout is relatief duur. Om de wand af te maken gebruikten ze stro, een product waar ze wel makkelijk aan konden komen. Vlak onder de dakrand, waar het regenwater nauwelijks bij komt, vlochten ze stro met gekruiste strobindingen aaneen. Dat is de eenvoudigste manier om stro te binden. Het zag er mooi uit en zorgde voor een goede ventilatie in de schuur,” vertelt Bertus Poortman.

In deze tijd zal schaarste geen probleem meer zijn, maar nu wordt het gedaan, vaak in opdracht van Natuurmonumenten, om de sfeer van vroeger te bewaren.

Wij zagen het vlechtwerk op heel veel plaatsen, maar mijn foto’s werden gemaakt in Rheeze, een mooi brinkdorp in het noorden van Twente.