Het restaurant had maar een piepklein terrasje. Met zo’n 8 mensen was het al te vol.
Maar aan de overkant van de straat was nog plek zat. Lekker onder de bomen van een park, vogeltjes die fladderden en zongen. Dus was de oplossing snel gevonden.
Alleen, de bediening moest telkens met volle bladen oversteken. En de weg werd redelijk druk gebruikt, niet alleen door auto’s maar ook door fietsers.
Vandaar dit bordje aan de rand van het fietspad.
Zodat de koffie, drankjes en de broodjes veilig over zouden komen. De obers natuurlijk ook!
Omdat ik nog steeds niet in de stemming ben voor al te bloederige of bloedstollende scenes, zocht ik een boek, dat niet al te realistische details zou beschrijven, maar toch spannend, vlot geschreven maar wel heerlijk relaxed zou zijn. En dit boek voldeed aan mijn eisen.
Pierre Martin, de schrijver verschuilt zich achter een pseudoniem, maar heeft al diverse boeken op zijn eigen naam gepubliceerd.
Isabelle Bonnet is op weg naar het dorp in de Provence waar zij is geboren. Ze is er na de dood van haar ouders, toen ze zelf acht jaar was, nooit meer terug geweest. Maar nu wil ze toch eens kijken hoe het daar was. Is het echt zo’n ingeslapen plekje. Dat zou mooi zijn, want rust is vooral het doel van haar reis.
Na een heel traumatische ervaring moet ze vooral bijkomen. Weer haar leven op de rails krijgen en aan haar revalidatie werken. En toch ook eens uitzoeken hoe het zat met dat ongeluk waarbij haar ouders omkwamen….
Maar dan blijkt dat het dorp helemaal niet zo ingeslapen is. Het bruist van het leven en…. er is een geheimzinnige moord gepleegd. In een huis wordt een dode vrouw gevonden. Maar woonde zij daar wel? En welke relatie had zij met de bewoner, die op dat moment nergens meer te vinden is?
Allemaal ingrediënten voor een leuke en gezellige thriller. Want hoewel er dus gemoord wordt en een portie geweld soms niet wordt geschuwd, is het vooral een zonnig verhaal met de nodige spanning.
Fijn vakantieboek, voor lekker lezen onder de parasol. Glaasje witte wijn, zoutje, hapje…. Bijna als in de Provence… 😉
Dan kom je doodmoe thuis van je werk en moet je eigenlijk nog wel wat bewegen. Want onderdoen voor de joggende, sportende of wandelende vriendinnen is geen optie. Maar de bank lokt, er staat al thee en in de trommel zitten nog een paar van die heerlijke koekjes… Wat doe je dan?
Je kunt er heden ten dage niet meer omheen, je moet iets aan je figuur doen. Mannen, vrouwen, kinderen, jong, oud, geen mens die er aan ontkomt.
En natuurlijk moet je dan ook letten op wat je eet. Mager, groen, geen dit, geen dat.
Doen we dat allemaal dan ook? Welnee, we smokkelen allemaal wel eens. De een wat meer dan de ander. En ter compensatie maken we dan een wandelingetje of doen beter ons best bij de gymles 😉
Het hoeft natuurlijk ook allemaal niet zo serieus. Je mag er best wel eens een grapje over maken. Daarom kom ik graag bij onze goedlachse kaasman. Daar kocht ik als vaderdag-cadeautje twee flesjes speciaalbier en wat stukken lekkere kaas erbij voor Leo. Het werd keurig verpakt en deze tas kreeg ik er om heen.
Want naast kaas kreeg ik ook een stevige portie humor. Want hoe komt een man aan een “sixpack”? Met de aanwijzingen op de tas, dus genieten van kaas, worst, noten, tapas, bier en misschien nog wel meer….
Wat vond Leo ervan? Hij kon het volledig beamen. Geen beter leven dan een goed leven tenslotte 😉 😉
Dit lied ken ik al jaren, maar opeens drong het tot me door hoe goed de tekst eigenlijk is. Rita Hovink, die helaas te jong is gestorven, zingt over Dolores. Ellis Meijer, die de Nederlandse tekst schreef, heeft een talent voor taal. Ik vind het een reden om dit liedje nog eens uit de archieven op te diepen.
Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?