Ik ben niet vaak ziek, maar afgelopen weken was het raak. Flinke griep, dus een paar dagen in bed. Rillerig, snotterig, maar daarna leek het over.
Maar nee, er kwam nog een fikse verkoudheid overheen.
Nu lijkt alles weer in orde en ga ik maar weer over tot de orde van de dag. Gewoon weer regelmatig bloggen.
Nog even zonder plaatje.
Soms denk ik dat we hier in Nederland de weg compleet kwijt zijn. Over de meest simpele dingen wordt een toestand gemaakt alsof de wereld aan zijn eindje is.
Neem nou het weer. Het vroor deze week. Lekker pittig weer, met een beetje zonneschijn. Prima weer om een wandeling te maken. Wie op de fiets moet, heeft beslist wel een muts en handschoenen om zichzelf warm te houden. En wat heerlijk is het dan om binnen te stappen in een behaaglijke warmte.
En voor veel mensen de voorpret van weer op natuurijs te kunnen schaatsen.
Maar op het nieuws niets anders dan codes en berichten om je te beschermen. Ik zag een bericht voorbij komen waarin verteld werd hoe je “niet zou bevriezen”. Nota bene, het was nauwelijks 5 graden onder nul. En ja, met de wind was het best koud.
Maar in 1963, ik zat op de MULO, was er wekenlang veel meer vorst. En ik -en ook medescholieren- had nog nooit van thermokleding, fleecetruien of warmtekussens gehoord, laat staan dat we het gebruikten.
De nieuwsgaring nu loopt van overdreven naar rampzalig. Wanneer beseffen we nu eens dat het weer deel uitmaakt van de natuur en dat we daar weinig tot niks aan kunnen veranderen.
Laten we vooral de prettige kanten van zulk weer benadrukken. Al schaats ik zelf al lang niet meer, ik kan met veel plezier kijken naar de mensen die op het ijs zijn.
Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.
Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.
Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.
Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.
Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.
De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.
Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.
Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.
Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.
Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…
Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?
Vorige week zag in het Duitse consumentenprogramma Markt een item over de “Hot chip challenge”. En dan denk ik dat de wereld compleet gek is geworden.
Voor ongeveer 10 euro koop je een doosje met daarin één chip, maar dat is wel de heetste chip ter wereld.
Hoewel wij van pittig eten houden, weet ik uit ervaring dat het ook veel en veel te heet kan zijn. Sambal is al heet, maar de Carolina Reaper peper is 1100x zo heet.
Je zou denken “laat maar staan”, maar nee hoor. Er loopt een “challenge” op internet. Je koopt zo’n doosje met die chip, eet hem op en filmt je reactie. De kunst (?) zou zijn, dat je onbewogen voort gaat. Maar de meeste mensen weten lange tijd niet waar ze het hebben. Kokhalzen, hoesten, tranende ogen, buikpijn, misselijk, hoofdpijn, nou ja, te gek voor woorden.
Het is niet ongevaarlijk en soms moeten mensen in het ziekenhuis worden opgenomen. In Amerika is al een tiener overleden. Jongeren vooral gaan de challenge aan.
En dan te bedenken dat je alles wat je eet ook weer kwijt moet raken. Dus nog een keer hevige pijnen op het toilet.
Goh, zien jullie de grap hier van in?
Dit jaar vier ik geen kroonjaar, maar ik vind het toch wel een beetje bijzondere verjaardag. Want vandaag word ik 75 jaar. Een half kroonjaar dan maar.
Niet gek voor iemand die in 2008 nog geen 60 dacht te worden.
In de daarop volgende jaren was er nog wel eens iets waardoor ik opnieuw vreesde niet veel ouder te worden. Maar kijk, ik ben er nog steeds en gelukkig nog gezond, vitaal, helder van geest en vol levenslust.
Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Er zijn nog plannen zat, dingen die hoognodig afgemaakt of opgepakt moeten worden. Er staat al een vakantie geboekt en er zijn ideetjes voor weer andere reizen of reisjes.
En zolang ik blijf bloggen, zal het wel goed gaan 😉
Sinds de plastic rietjes verboden zijn, zitten we opgescheept met papieren rietjes. Ik vind het een heel vervelend alternatief. Ze smaken vies, zijn slap en als ze op een pakje drinken zitten, krijg je de opening nauwelijks doorgestoken.
Maar die rietjes bevatten PFAS. Wat een ophef! We weten al veel langer dat PFAS in allerlei zaken voorkomt. Het wordt dagelijks in het water gedumpt door Chemours, maar stevige maatregelen om dat aan banden te leggen heb ik nog niet voorbij zien komen.
Integendeel, degene die bekend maakte dat Chemours een afkoopregeling met de gemeente Dordrecht wilde treffen, kan gevangenisstraf krijgen. Het had niet openbaar gemaakt mogen worden……! Waarom dan niet?
Inmiddels wordt afgeraden om eieren van eigen kippen en groenten uit de moestuinen in de omgeving van Dordrecht niet te eten. Te gevaarlijk…!
Maar nu blijkt dat die papieren rietjes vaak ook PFAS bevatten. Slecht voor onze gezondheid, slecht voor het milieu en bijna niet af te breken. Het was dus weer zo’n stompzinnige beslissing. De grote gevaren worden verdoezeld en maar die rietjes zijn problematisch.
Al meer dan 50 jaar draag ik harde contactlenzen. Elke avond maak ik ze schoon met een speciale lenzen vloeistof, die ik de laatste jaren bij de Etos kocht.
Maar een paar maanden geleden was het uitverkocht. Nou, dat kan voorkomen. Maar ook na weken was het niet te krijgen. Noch een soortgelijk product bij Kruidvat of Trekpleister. Vreemd, zo’n bijzonder product is het toch niet. En zonder kan ik niet.
Gelukkig had ik nog wel wat voorraad, maar het werd op een bepaald moment toch nijpend. Dus maar weer een rondje bij de diverse drogisterijen gedaan. En kijk, bij De Trekpleister waren nog wel kleine verpakkingen te koop en later zelfs de normale flessen.
En wat bleek? Die lenzenvloeistof wordt massaal ingekocht door kinderen, die er “slime” mee maken. Daarom dus is het bijna niet meer te krijgen.
Nou maar hopen dat die vieze troep gauw niet meer zo in trek is en er weer voldoende flessen te krijgen zijn.
In de berging bleek dat ik te veel aardappelen had gekocht. Normaal eten wij niet veel aardappelen. Maar nu moesten er dringend wat op.
Voor 2 personen gebruikte ik 500 gram niet te grote aardappelen, die ik goed waste en ongeschild gaar kookte.
De bakplaat bedekte ik met bakpapier. Daarop strooide ik ça. 50 gram fijn geraspte Parmezaanse kaas. De aardappels drukte ik plat met een glas en werden op de kaas gelegd. Peper en zout erover en besprenkelen met wat olijfolie. Dan ça. 25 minuten in een hete oven (200 graden).
Daarna strooide ik nog wat geraspte Hollandse kaas over de aardappelen en liet dat nog even smelten in ongeveer 5 minuten.
Ik verdeelde de schotel in wat nette stukken en gaf er tomatensla en wat hard gekookte eieren bij. Prima zomeravond maaltje.
Deze foto kwam ik tegen op Instagram. Het is een tweeling, Brielle en Kyrie Jackson. In 1995 werden ze 12 weken te vroeg geboren. Zoals toen gebruikelijk, werden de baby’s apart in een couveuse gelegd. Op een bepaald moment leek Brielle het niet te halen.
Tegen alle regels in heeft een verpleegster de kinderen bij elkaar gelegd en onmiddellijk sloeg Kyrie haar arm om haar bijna levenloze zusje.
Instinct, overlevingsdrang, wie zal het zeggen? Maar Brielle begon weer te ademen, kwam er boven op. Dit gebaar heeft sindsdien een naam: the rescuing hug (de redding brengde omhelzing). Zo ontroerend…!
En het bewijst maar weer dat mensen niet leven kunnen zonder intermenselijk contact. De kinderen zijn inmiddels volwassen en beiden zijn opgegroeid tot mooie meiden.
