Soms denk ik dat we hier in Nederland de weg compleet kwijt zijn. Over de meest simpele dingen wordt een toestand gemaakt alsof de wereld aan zijn eindje is.
Neem nou het weer. Het vroor deze week. Lekker pittig weer, met een beetje zonneschijn. Prima weer om een wandeling te maken. Wie op de fiets moet, heeft beslist wel een muts en handschoenen om zichzelf warm te houden. En wat heerlijk is het dan om binnen te stappen in een behaaglijke warmte.
En voor veel mensen de voorpret van weer op natuurijs te kunnen schaatsen.
Maar op het nieuws niets anders dan codes en berichten om je te beschermen. Ik zag een bericht voorbij komen waarin verteld werd hoe je “niet zou bevriezen”. Nota bene, het was nauwelijks 5 graden onder nul. En ja, met de wind was het best koud.
Maar in 1963, ik zat op de MULO, was er wekenlang veel meer vorst. En ik -en ook medescholieren- had nog nooit van thermokleding, fleecetruien of warmtekussens gehoord, laat staan dat we het gebruikten.
De nieuwsgaring nu loopt van overdreven naar rampzalig. Wanneer beseffen we nu eens dat het weer deel uitmaakt van de natuur en dat we daar weinig tot niks aan kunnen veranderen.
Laten we vooral de prettige kanten van zulk weer benadrukken. Al schaats ik zelf al lang niet meer, ik kan met veel plezier kijken naar de mensen die op het ijs zijn.
Inderdaad Els wat een flauwekul. De mensen zijn niets meer gewend. Ook ik zat nog op school in 1963 en gewoon op de fiets naar school regen, wind, sneeuw of vorst en gladheid. We gingen gewoon en was je toevallig weer eens je handschoenen of wanten kwijt. Jammer dan. Gewoon met de blote handen dan maar. Tegenwoordig moeten de kinderen bij een drupje regen al met de auto naar school gebracht worden.
We worden teveel gepamperd.
Vooral zelf blijven nadenken!
Flauwekul allemaal. Wij liepen in 1963 met mijn vader door de duinen naar strand en zagen daar een ijswal. Uitzonderlijk natuurlijk maar zo erg had het dus gevroren. Ik weet zeker dat we thuiskwamen zonder bevroren voeten, handen en oren, haha.
Ik was 13 in 1963 en woonde aan een bevroren gracht in Amsterdam, mijn kamertje had regelmatig dikke ijsbloemen op het raam. Geen idee of ik het toen koud had.
Ik merk wel dat ik het de laatste 10 jaar sneller koud krijg en heb vanaf eind september een kruik in bed tegen koude billen/rug. Vroeger had ik ook geen onderhemd, nu wel en ik draag onder mijn broek boven steunkousen een wielerbroekje anders i het met fietsen zo koud.
Aanpassen aan de omstandigheden is mijn motto, ook als het warm is
Met lekker pittig vriesweer is natuurlijk niets mis en het levert juist voor veel mensen ijspret op. Maar de klimaatverandering valt wat mij betreft niet te ontkennen.
Eens! Al dat gewaarschuw. Als iemand vergat zijn handschoenen aan te trekken, dat doet ie dat één keer en nooit meer. Daar leert ie van.
Ja, je kunt je inderdaad overal druk om maken, maar als je het leven (en het weer) neemt zoals het komt, heb je het een stuk gemakkelijker voor jezelf.
Ik ben altijd erg gelukkig als ik lees of hoor van mensen, die net als ik hun schouders ophalen over gekte, die vooral door de main stream media wordt uitgestrooid. Volkomen onzin en vooral bangmakerij. De gewoonste dingen worden nu zo uitgemeten dat je denkt dat de wereld vergaat. Maar dat willen ze graag, ik bedoel, dat de mensen dat gaan denken.
Helemaal eens!
100% met je eens!
Ik vond het ook allemaal erg hysterisch: vooral het advies handschoenen aan te trekken.
Maar… ik geloof dat het niet normaal is en dat het erger wordt en er moet wel wat gaan veranderen
Ik sluit me helemaal bij je aan, Het kan vriezen en kan dooien, nou en…