Het is niet druk in de metro. Voor ons zitten twee meisjes, zo te zien schoolvriendinnen. Natuurlijk hebben ze een telefoon in hun handen. Ze bekijken de berichten bij elkaar, wisselen filmpjes uit en kletsen ondertussen honderd uit.
Plotseling glipt een telefoon uit de hand en valt op de grond. “O jee, als tie nou maar niet kapot is” zegt het meisje met het rode haar. “Oh nee, dat kan niet hoor!” Gelukkig blijkt alles nog goed te werken en gaat het gesprek moeiteloos verder.
Toch heeft het voorval wel indruk gemaakt, merk ik wat later. Want dan zegt de roodharige “Ik zou niet weten wat ik moest doen als m’n telefoon kapot zou zijn. Als ik er aan denk, kan ik huilen”. Ze zucht en kijkt haar vriendin aan.
Die knikt en antwoordt: “Hoe zouden ze vroeger toch geleefd hebben. Geen telefoon, wat moet je dan toch de hele dag doen?
haha, leuk! Wij hebben het nooit gemist omdat we hem niet hadden, maar eerlijk is eerlijk hoe vaak kijk je nu niet op je telefoon? [ Ik althans]
Leuk gesprekt van die twee meiden maar ja, ze zijn anders grootgegroeid dan wij. Wij, mijn man en ik proberen het gebruik van de telefoon wel te minimaliseren.
Het is enerzijds dieptriest en anderzijds vreselijk geestig. De vijand hoeft alleen maar het internet plat te leggen. Nederland gaf zich in mei 1940 na vijf dagen vechten over, nu geef ik ons land een middagje. Gewoon een bommetje op wat datacenters en het is klaar. We zijn totaal hulpeloos.
Eerlijk gezegd verveelden wij ons vroeger ook wel eens. 😏
Is het niet ontzettend triest dat ze niet weten wat ze moeten doen zonder die afschuwelijke smartphone? Er is zoveel nuttigs en/of leuks te doen, wij kunnen gelukkig zonder.
Ik weet nog hoe leuk het was zonder mobieltjes maar als ik een dag zonder dat ding ben, voel ik me al ontheemd. En nu zit ik ook met dat ding in handen…
Er waren geen geen mobieltjes toen wij jong waren, erger nog, ik heb dat ook nooit gemist.
Genieten als je zo’n gesprek opvangt!