Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Zeven broers zoeken een bruid, zeven vriendinnen hebber er wel oren naar… Dus is het tijd om een dansje te maken. Maar wat vinden de andere jongens ervan…?
Vanmiddag zal onze Zangclub + zingen in de bieb, en dat alles om de activiteiten van de SKVR te promoten.
Leo gaat mee voor het steuntje in de rug en verder moet onze uitstraling voor de finishing touch zorgen.
Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat, want we zingen voor ons eigen plezier. Zo’n openbaar optreden hoeft helemaal niet voor de groep.
Maar we willen best nog wat meer zang enthousiasten er bij hebben. Dus oefenden we de laatste weken op een serie liedjes en zullen we met ons allen de club in het zonnetje zetten.
Rijdend over smalle binnenweggetjes kom je Limburg regelmatig kapelletjes en kruisbeelden tegen. Ze stammen waarschijnlijk uit een ver verleden, gezien de stijl. Toch staan er ook regelmatig verse bloemen bij.
Staat er zo’n kruis of kapelletjes bij een kruispunt, lijkt het me om de mensen die er rijden te beschermen.
Maar soms vraag ik me af waarom ze zomaar ergens langs de weg geplaatst werden. Uit vroomheid, om iemand te eren of te blijven herinneren. Als boetedoening voor een misstap?
Het maakt me eigenlijk niet uit. Ik vind het wel lief.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een heel lief en zacht liedje van een mijn onbekende zanger, J.E. Sunde met “I don’t care to dance”
Al enige tijd volg ik het blog “De vogeldagboeken van Adri de Groot“. Hij maakt prachtige foto’s van vogels, insecten en planten. Ik kijk er met heel veel plezier naar en en leer er ook van.
Want vaak maakt hij foto’s niet ver van waar wij wonen. We hoeven dus niet eens zo ver weg te gaan om te genieten van zoveel moois.
Laatst was Adri in de Nieuwe Driemanspolder, ten noorden van Zoetermeer. En daar maakte hij deze foto, die ik voor mijn blog verkleinde. Klik hier om de originele foto te bekijken.
Een patrijshaan, in al zijn glorie gekleed voor een date met een willige patrijshen.
De natuur heeft zijn bruidegomsjas al klaar gemaakt. Kijk maar eens naar dat prachtige verenkleed, bruin met een kanten rand.
Voor mij is dit van een ontroerende schoonheid. Terecht vergelijkt Adri de Groot het verenkleed met Brugs kant. Zo mooi wordt het bijna niet meer gemaakt.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
En ja, daar is ie weer, mijn persoonlijk idool. Charles Aznavour, 60 jaar geleden met een liedje over Brasilia. Het staat nog op een LP in onze kast en zo nu en dan draaien we hem een keertje.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vrolijk begin van de week, met Amaryllis Temmerman in de Ver van mijn bed show. Om alle zorgen te vergeten en de kille buitenwereld even buiten te sluiten.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een pittig begin van de week, met een stevig nummertje swing: The Lindy Hop scene in Hellzapoppin’ (1941).
Een boek over Japan, dat trekt sowieso mijn belangstelling. In dit boek gaan we terug naar 1957, een paar jaar na de bezetting door Amerika. Al zijn er dan nog steeds Amerikanen in Japan gestationeerd.
Hun aanwezigheid is vaak een doorn in het oog van ouderen, die de nederlaag van Japan niet kunnen verkroppen. Maar de pubers vinden die jonge militairen wel interessant. Met hun opvallende uniformen, hun muziek, hun optimisme.
Het is dan ook niet raar dat er relaties tussen de Amerikaanse jongens en Japanse meisjes ontstaan.
Ook Naoko valt als een blok voor Jimmy, die op zijn beurt zichzelf verliest in haar mooie ogen. Ze maken plannen, zien de toekomst door een roze bril.
Maar de ouders van Naoko wil dat ze een verstandshuwelijk aangaat. Dat zal beter zijn voor de hele familie en beter passen in de Japanse tradities.
Van alle plannen komt niets terecht. Jimmy gaat terug naar Amerika, trouwt er en krijgt een dochter. Jimmy is een lieve vader en dus is Tori ontroostbaar als haar vader sterft.
De brief die hij haar op zijn sterfbed heeft gegeven, werpt een heel ander licht op zijn leven, zijn verhalen. Wat moet ze geloven, wat is fictie, wat is werkelijkheid?
Dus gaat ze op zoek. Als onderzoeks-journaliste heeft ze vaker dingen uitgeplozen. Maar nooit was het zo persoonlijk. Wat zal ze ontdekken aan de andere kant van de oceaan?
Een prachtig en ontroerend boek, waarin ik telkens op het verkeerde been werd gezet. Niets is vanzelfsprekend, er is meer dan genoeg om uit te zoeken.
