Gisteren moest Leo voor controle naar het Oogziekenhuis.
En gelukkig was alles prima. Gewoon doorgaan met druppelen, want de oogdruk was nu stabiel.
Alle reden om even op ons gemak te gaan lunchen bij Bazar. En daar lag het bestek al klaar, in een zakje met deze leuke tekst:
Samen eten is olie voor de vriendschap
In 10 verschillende talen, dus multi-inzetbaar.
Ik las “De dagen die komen”van Mélissa da Costa.
Al lange tijd staat een boek van deze schrijfster op mijn lijst, maar het is al maanden uitgeleend. Daarom las ik eerst dit boek.
Amande is totaal van slag. Er is iets verschrikkelijks gebeurd en ze denkt dat het leven nooit meer waard te leven zal zijn.
Ze besluit haar huis te verlaten en zich te verschansen in een huurhuis in de Auvergne. Dat het donker is en al jaren onbewoond, maakt haar niet uit. Ze brengt een deel van de nog aanwezige spullen naar de zolder. Ze laat de luiken dicht en houdt bezoekers op een afstand.
Dan komt de dochter van de eigenaresse om spullen van haar moeder op te halen. Ook een stapel aantekeningen, maar die trekken Amande’s aandacht. Ze wil ze graag bewaren. En langzamerhand leert Amande met vallen en opstaan de weg terug naar het dagelijks leven en om te gaan met de pijn van haar verlies.
Een bijzonder verhaal over ondragelijk verdriet en de hoe de natuur ons helpen kan het gewone leven weer te aanvaarden.
Ook het tweede deel van de trilogie las ik in een adem uit.
Kalle van Bert Wagendorp volgt de vrienden Kalle en Abel, die nu in New York wonen en werken.
De Amerikaanse Burgeroorlog staat op het punt te ontbranden. Lincoln wordt tot president verkozen en Abel en Kalle hebben het druk om alle nieuws de wereld in te brengen.
Dan krijgt Abel de opdracht om de oorlog van nabij te gaan verslaan. Ook Kalle gaat mee, want beelden zeggen meer nog dan woorden.
Wat in het begin een groot avontuur lijkt, verandert al snel in de hel. Oorlog is iets afschrikwekkends, al wordt het als avontuur gebracht. Jonge jongens, in de bloei van hun leven, worden opgeofferd aan de ideeën van de politici. Generaals, aan tafel vriendelijke gesprekspartners, drijven hun soldaten rücksichtslos de dood in. Er vallen vele doden en degenen die het overleven, missen vaak een of meer ledematen. Sommigen raken nooit meer over hun trauma heen en leven geestelijk en lichamelijk beschadigd verder.
Als Kalle gewond raakt, gaan Abel en hij terug naar New York. Lincoln wordt herkozen en de Burgeroorlog loopt op zijn eind. Dan hoort Abel van nog een oorlog, die geheel buiten het nieuws is gebleven. En hij gaat op onderzoek uit. Deels omdat ook die strijd onder de ogen van de Amerikanen moet worden gebracht, deels om te onderzoeken wat er met zijn familie is gebeurd.
Ook dit boek barst weer van de voetnoten, feiten en historische personen. Ik hou er van, zoek regelmatig op internet naar meer informatie. Maar ook zonder zoeken is het boek goed te lezen. Ik was er in ieder geval in één dag doorheen.
Mieke organiseerde een ATC-ruil waar ik graag aan mee deed.
Ik zocht in mijn voorraad plaatjes en restjes papier en maakte een dubbele set. Niet twee maal dezelfde ATC, maar wel telkens min of meer gelijke plaatjes.
Drie ervan stuurde ik op naar Mieke en zij verdeelde de kaartjes weer over de andere deelneemsters.
En zo kreeg ik vorige week vier mooie kaartjes, van Toos, Bep, Anneke en natuurlijk ook van Mieke. Die ook nog een mooie zelfgemaakte kaart meestuurde. En nou kijken bij wie mijn kaartjes terecht zijn gekomen.
Het is altijd leuk om iets te maken en te versturen. Dus bij een volgende ruil doe ik vast weer mee.
Meteen toen ik over dit boek las bij Sjanne, wist ik dat ik het ook wilde lezen. Gelukkig was het vrijwel meteen te reserveren bij de bieb.
In Phoenix van Bart Wagendorp vertelt Abel Sikkink zijn levensverhaal. Als kind reist hij met zijn ouders naar Amerika, want de armoede in Winterswijk is niet meer te harden. Ze zullen in Sheboygan (Wisconsin) een nieuw bestaan opbouwen.
Ze komen veilig in Amerika aan, maar dan vergaat het schip waar de familie verder mee reist. Alleen Abel overleeft de overtocht. Kalle, zijn boezemvriend die ook meereisde, is wel veilig overgekomen. Samen zetten zij hun hechte vriendschap voort.
Abel wordt manusje-van-alles bij een drukkerij, waar hij opklimt tot verslaggever van de plaatselijke krant. Kalle is fotograaf geworden en trekt naar New York. Daarop vertrekt ook Abel naar die stad en gaat hij werken voor de Herald Tribune.
Abel en Kalle zijn fictieve figuren, maar de meeste mensen die hen omringen hebben wel degelijk bestaan en zijn na te gaan door middel van voetnoten. Dat maakt het boek heel interessant en je kunt er veel van opzoeken. Ik vind dat heel leuk, maar ik kan me voorstellen dat zoveel namen en feiten anderen een beetje te veel worden. Laat onverlet dat Bert Wagendorp prettig en zeer onderhoudend schrijft.
Het tweede deel, Kalle, ligt inmiddels hier op tafel en roept om gelezen te worden.
De tuinman heeft flink de schaar in onze blauwe regen gezet aan het begin van het jaar. Dat kan gemakkelijk, want die plant is niet tegen te houden.
De slierten die naar de buren groeiden, heeft hij onze tuin weer ingetrokken. Hopelijk vinden ze nog een beetje houvast bij de oude boomstronk die er nog steeds staat.
Dan zit je een tijdje tegen een wat kalig aandoende pergola te kijken. Maar kijk nou toch, hoe uitbundig ze nu weer bloeit. Het maakt me elk jaar weer blij!
Met veel plezier lees ik de stukjes van Romke van de Kaa op onze scheurkalender. Hij weet als geen ander met een knipoog en met een flinke portie humor over tuinperikelen te schrijven.
Zijn mening is niet altijd “wat men wil”, maar hij heeft een speelse manier om dingen aan de kaak te stellen. Aan saaiheid heeft hij een broertje dood.
Altijd hamert hij op variëteit in beplanting en inrichting van de tuin. Liever geen biljartgroen gladgeschoren gazonnetje, zo saai. Beter een veldje met hier en daar een onkruidje, zoals klavertjes.
Voor Romke is geluk “met de kinderen zoeken in een veldje naar klavertjes vier”. En omdat dat plantje niet overal te vinden is, adviseert hij het aan te planten.
Dat deed ik al enige jaren geleden en nu moet ik toch weer op zoek gaan of ik het nog terug kan vinden.
Gelukkig kreeg ik jaren geleden een echt klavertje vier, gedroogd en opgeplakt. Dat hangt al die tijd dan ook in mijn kamer.
Gratis abonnement voor alle Rotterdammers. Je zou denken dat daar met gejuich werd ontvangen. Maar doorgewinterde lezers hebben natuurlijk nooit genoeg aan zes boeken per jaar.
Al zo lang als ik lezen kan, ben ik lid van de bibliotheek. Natuurlijk eerst van de Jeugdbieb. Die zat destijds in een groot gebouw, waar je vooral stil moest zijn. Niet alle boeken mocht ik lezen, daar werd strikt de hand aan gehouden.
Later haalde ik ontelbare boeken, voor school, voor geschiedenis, voor mezelf. Allerlei genres, om me heerlijk te laten wegvoeren in romantische verhalen tot dikke boeken over geschiedenis of andere landen. Kookboeken heb ik ook heel wat doorgenomen, soms heerlijke recepten gevonden en later niet meer geweten uit welk boek dat nou toch kwam.
Toen wij hier in Ommoord kwamen wonen, was er nog geen bibliotheek. Maar toen die er wel was, werden ik meteen weer lid. Het was nog in een noodgebouwtje en maar een beperkt assortiment aan boeken. Maar toch, er was een bieb. Ook onze kinderen hebben er heel wat boeken uitgezocht.
Voor mensen die niet zo aan lezen verslaafd zijn, is het basisabonnement een mooie opstap om eens te gaan kijken in de bibliotheek. Er is heel wat meer te ontdekken dan alleen boeken. Je kunt er ook tijdschriften, e-boeken, DVD’s en films lenen. Er worden cursussen gegeven en lezingen.
Dus wie weet, wat je er nog kunt ontdekken….!
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
En dan is het alweer de 12e en daarmee de laatste collage van deze serie. En ook deze keer weer zoeken en puzzelen, want hoe brei je nou de kleur fluor-roze aan elkaar met kippen, een pakket, fotograferen en stempelen?
Allereerst die kleur. Van alles in mijn voorraadje, maar geen fluor-roze. Dan maar behelpen met wit papier en een fluor stift. De rest van de achtergrond vulde ik op met een stukje roze glimkarton. Het stempelen was niet moeilijk. Ik stempelde wat op het fluor-roze, maar wilde ook een link naar dat fotograferen. Het werd dus een gestempelde zebra, geplakt op een foto van een Afrikaans landschap met zebra’s, die ik op Google vond. Die leverde ook plaatjes van kippen en een pakket. En toen moest alles op een beetje leuke manier bijeen gebracht worden. En daarmee was deze serie collages dus klaar.
Geen gezoek meer, geen puzzels of plaatjes printen en niet meer bedenken hoe alles bij elkaar moet komen.. Maar wel jammer, want ik heb met erg veel plezier aan de opdrachten gewerkt. Dus een volgende keer doe ik ook weer graag mee. En Conny bedankt voor al je werk dat je hiervoor hebt gedaan!
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Voor de op één na laatste collage uit deze serie moesten deze woorden verbeeld worden: pruimpaars, textiel, glas-in-lood, Engelse bus en tarieven.
Op zoek naar pruimpaars vond ik een plaatje van Engelse tweed, dat te samen met het pruimpaarse lint het woord textiel vertegenwoordigt. Ook gebruikte ik een stukje papier met een embossing, zodat de kleur wel goed aan bood is gekomen.
De Engelse bus bestaat niet allen in de bekende rode uitvoering, maar ook in groen. Glas-in-lood wordt helaas niet meer zo vaak gebruikt, maar dit raam -met een opgaande zon- vond ik op internet en leek me wel toepasselijk. Dan nog wat ouderwetse treinkaartjes en mijn collage was compleet.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
