Category Archives: Fotografie

allerlei foto’s (eventueel met tekst erbij)

Klimaat

Posted on by

In Dubai werd een klimaatconferentie gehouden. Van over de hele wereld kwamen daar ongeveer 70.000 mensen naar toe.

Bron: Google

70.000 mensen, die er met een privéjet, een lijnvlucht, per boot of trein naar toe reisden.

70.000 mensen hebben daar gepraat, 0.0 geborreld (want alcohol is uit den boze in Dubai), overnacht en geluncht en ook gedineerd.

Ik heb eens uitgerekend, hoeveel geld dat heeft gekost. En ik ben er van geschrokken. Want stel dat de reis gemiddeld circa 1.000 euro per persoon kost. De prijs van hotel, eten en drinken schatte ik heel voorzichtig op zo’n 500 euro.

Reken met me mee, dan kom ik uit op 70.000 x 1.500 = 105.000.000 euro. Dat is dus heel zuinig berekend. Waarschijnlijk is het nog veel meer, want ik betwijfel of de klimaatpraters echt op een euro meer gekeken hebben. En voor dat geld is het klimaat geen cent beter geworden, in tegendeel.

Jij en ik moeten zuinig zijn met energie, maar de politiek weet het geld met bakken over de balk te gooien.

Niets veranderd

Posted on by
Bron: Facebook / Quest News & Entertainment

Dit plaatje is al meer dan 80 jaar oud, maar aan actualiteit heeft het nog niks ingeboet.

De mensheid zal het wel nooit leren. Geld investeren in gezondheid, opleidingen, wetenschap of kunst, het legt het allemaal af tegen de stromen geld die naar de oorlogsindustrie gaan.

Toch begrijp ik het niet. Want wat moet men met al dat geld? Uiteindelijk gaan we allemaal dood en dan doet het er niks meer toe hoeveel bezit je had.

De bocht door

Posted on by

Het is steevast het begin van m’n dag, een aantal blogjes lezen. En soms vind ik daar inspiratie voor mijn eigen blog. Zoals bij Sjoerd, waar ik deze week een enorme oplegger om auto’s mee te vervoeren zag.

En plots herinnerde ik me weer die vakantie. Leo en ik, ons eerste kind, ouders, schoonouders en zus zouden onze vakantie doorbrengen in het westen van Engeland. Alles was geregeld. Mijn zus reed met ons mee en schoonouders namen mijn moeder en vader mee.

Bron: Google foto’s

Maar schoonmoeder werd ziek en mocht niet reizen. Wat dan? Ik probeerde te elfder uren een busje te regelen maar dat lukte niet. Het werd uiteindelijk een Peugeot Familiale, waar we met vijf volwassenen en een kind in konden. Leo zou rijden in die (in mijn ogen) super lange auto.

De nacht voor we zouden vertrekken schoot ik wakker uit een droom. Hoe ging je nou de bocht om met zo’n lang verhikel? Gewoon, net zoals altijd, mompelde Leo slaperig. En natuurlijk, het was voor hem geen enkel probleem. Moeiteloos reed hij over smalle bochtige weggetjes, ook al reed hij links.

Maar met die lange oplegger daar in de straat bij Sjoerd weet ik het zo net nog niet……. En ik niet alleen, lees ik zo.

Film

Posted on by

Vorige week er even tussenuit, naar de film. Leo en ik zagen The Miracle Club.

Hij speelt in de jaren 60 in het goed katholieke Ierland. In het buurtje waar Eileen, Dolly en Lily wonen, kent men elkaar. Men deelt er lief en leed.

Dan komt Chrissie terug. Niet van harte, maar haar moeder is overleden en ja, dan wil ze niet weg blijven. Haar komst wordt met argusogen bekeken. Er is heel veel over haar te vertellen. Chrissie op haar beurt heeft ook wel het een en ander te zeggen.

Op een talentenjacht van de kerk, waar een reis naar Lourdes verloot wordt, krijgen de Eileen, Dolly en Lily de prijs in de schoot geworpen. Hun echtgenoten protesteren, maar toch gaan ze weg. Op het nippertje gaat ook Chrissie mee. En dan wordt duidelijk wat er gebeurd is en dat niet alles is zo als het lijkt.

Mooie film, met uitstekende acteurs, heerlijke vileine humor en mooie landschap opnames. Een fijne film met een lach en een traan.

Lol trappen

Posted on by
Bron: Instagram/Simpleisbeautifulphotography / Robert Doisneau

Een foto van Robert Doisneau, die ik vond op Instagram. Uit een al lang vervlogen tijd, toen jongens nog korte broeken droegen, de huisvrouwen kleedjes klopten en de deurbellen nog op handkracht werkten.

Geen groter lol dan met een groepje kwajongens langs de deuren lopen, snel aan de bel trekken en onder luid gejoel verder rennen. Want kwam de bewoner naar buiten, kon je rekenen op een fikse oorvijg.

Ik herinner me vooral dat mijn moeder mopperde als er weer eens “belletje trek” gespeeld werd. Want ze trok met een touw de deur open en moest dan de trap af om die deur weer dicht te doen.

Nu zal er wel geen lol meer aan zijn, met al die elektrische bellen en zelfs deurcamera’s. Je wordt al gesnapt voordat je je vinger op de bel hebt gezet…

Zou het helpen…

Posted on by
Bron: Instagram / posted by: @dont_buy_it_make_it

Op Instagram vond ik deze foto.

Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.

Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.

Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.

Was het maar zo eenvoudig…

Verspilling

Posted on by

Vorige week bestelde ik iets via internet. Geen breekbaar artikel, zo’n 30 x 30 centimeter en passend in een doos. Nee, het pakket zou niet door de brievenbus kunnen, dus werd het bezorgd door PostNL.

De doos die voor de deur werd gezet was bedidend groter dan dat 30 x 30 pakket. Maar misschien heeft dat te maken met de standaardmatten die door PostNL gevraagd worden.

Ik maakte de doos open en was verbaasd toen ik zag hoe de ruimte was opgevuld. Met een lap dik en mooi wit papier van minstens 1,5 x 2,5 meter. Dat papier was niet meer te gebruiken, want grondig verkreukeld. Wat een verspilling van materiaal.

Een tijd lang kreeg je als opvulling een soort plastic kussentjes. Maar ja, plastic mag niet meer. Dit nog wel. Het is de gekte van onze maatschappij.

We hebben papier en doos in de papier kliko gegooid en ons geweten gesust met de gedachte dat het weer opnieuw gebruikt zal worden. Maar toch….. echt lekker zit het me niet.

Bagage

Posted on by
Bron: Instagram / Simpleisbeautifulphography / @rkrkrk

Soms verbaas ik me over het formaat koffers dat sommigen op vakantie meesjouwen. Zelf heb ik maar een klein formaatje en pak ik zo beperkt mogelijk is. Maar ja, zoals vaker niet iedereen is hetzelfde.

Op Instagram vond ik deze foto. Die man is meer van eens kijken hoeveel ik allemaal wel mee kan nemen. Hij kijkt niet op een mandje meer of minder.

Oké, het zijn geen koffers, het zal wel zijn handelswaar zijn.

En in Azië zie je dit vaker, maar dit is wel heel erg extreem veel.

Hoe kan ie nou nog op het overige verkeer letten?

De bladeren in je tuin hebben ook een belangrijke medische rol: “Ze zijn letterlijk van levensbelang” | Tuin | hln.be

Posted on by

Deze week las ik over hoe belangrijk het is om in de herfst je tuin niet al te netjes te maken.

Je terras en het tuinpad schoonvegen is geen bezwaar, maar daarna zou je de blaadjes in de aarde moeten vegen of blazen. Daar kunnen ze dan verteren en compost worden.

Nee, dat is niet slecht of vies. Het zorgt voor meer diversiteit in de grond.

Maar dat is het niet alleen, het afgevallen blad vormt zo een laagje dat de grond beschermt, voedsel is voor insecten en wormen en er kunnen ook nog allerlei schimmels in groeien.

En juist die schimmels zijn weer van belang voor het ontwikkelen van nieuwe medicijnen.

De antibiotica van nu werkt niet meer optimaal, omdat veel ziektekiemen er resistent voor zijn geworden. Dus moeten er nieuwe medicijnen worden ontwikkeld en die schimmels kunnen daar voor zorgen. Dus niet te snel en niet te schoon is het devies…!

Tegenstelling

Posted on by

Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.

Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.

Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.

Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.

Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.

De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.