Nee, helemaal geen bijzondere fiets. Gewoon een huis-tuin-en-keukenfiets. Maar de eigenaar had hem daar neer gezet omdat hij er zo mooi precies paste. Of die oude hijskraan bij het Maritiem Museum er speciaal voor gemaakt was. Zou het gaan regenen, dan bleef in ieder geval zijn fiets lekker droog. En dat vond ik grappig.
Afgelopen zondag was het te mooi weer om thuis te blijven. Dus namen we de metro naar de stad en wandelden langs de Maas. Onderweg dronken we koffie en aten we een lekker broodje kip-kerrie, zodat we niks te kort kwamen. We waren niet de enigen, want overal zaten de bankjes vol. Sommigen hadden zich nog in dikke jassen en warme sjaals gewikkeld, een enkeling had al meteen de zomer in het hoofd en liet zich in t-shirt een beetje bijkleuren. Maar overal rook het lentefris 😉
Nu zie je soms grote stapels kleurige plastic kratten. Maar zo was het vroeger, kratten van eerlijk hout. Je ziet ze niet vaak meer.
Ik denk dat de meeste mensen ze hebben inge-
leverd en het statiegeld hebben geïncasseerd. Maar bij een winkel in Rotterdam stonden ze nog. Het was geen drankwinkel, maar een kledingwinkel, als ik het goed onthouden heb.
Die kratten hadden dus geen functie, ze stonden zo maar voor de sier naast de ingang. Misschien vind de eigenaar ze wel leuk staan en ja, dat doen ze dan ook. Hij zal wel niet verwachten dat ie er nog geld voor kan terug krijgen. Maar een leuk plaatje levert het wel op.
In een ver verleden heb ik dapper pogingen ondernomen om schaken te leren. Maar helaas, dat soort spellen zijn niet voor mij. Ik heb geen tactisch inzicht en dus verloor ik telkens jammerlijk. Nou ja, er zijn ergere dingen in het leven, nietwaar?
Maar als ik in de grote bieb in Rotterdam ben, kan ik met heel veel genoegen kijken naar de schakers. Geen idee wie er op verlies of winst staat, of ze goed zijn. Er is een spel op reuzen formaat en daar zitten vaak heel veel toeschouwers om heen. Maar hier wordt aan een kleine tafel gespeeld, zeer geconcentreerd. En ik durfde niet te storen, dus fotografeerde ik alleen het spel en een anonieme hand. Ik geloof dat ze zelfs niet gemerkt hebben dat ik fotografeerde 😉
Wandelen doe ik niet alleen in de wandelclub, maar samen met Leo ga ik er ook op uit. Op zondag willen we vaak een lekker stuk lopen. Dan pakken we de metro en stappen bij een willekeurig station uit, lopen een flink eind tot een volgend station en hup, die 10.00 stappen zijn weer binnen. Onderweg is altijd wel een cafeetje te vinden voor een koffiestop, want het moet natuurlijk wel gezellig blijven 😉
Vorige week deden we dat ook en liepen we van het Eendrachtsplein naar het Marconiplein. Niet rechtstreeks maar via allerlei omwegen. Eerst over de Westersingel en de Westzeedijk, we lieten de G.J. de Jonghweg rechts liggen, maar namen de Westzeedijk verder. Daar stonden vroeger de talrijke loodsen van Van Gend & Loos en rook je van verre de huidenhandel van Kaufmann. Dat laatste gebouw is gerenoveerd en verbouwd tot appartementen, met de toepasselijke naam “Looiershof”. Ik wilde ook even in de Havenstraat kijken, in mijn herinnering een heel lange straat. Nu leek hij veel korter. We liepen verder, kwamen bij de molen van Delfshaven en tenslotte bij de Oude Kolk en de Pelgrimskerk uit. Na een stop in een bruin cafeetje namen we nog de Schiedamseweg, naar het Marconiplein. Daarna bracht de metro ons snel naar Ommoord terug.
Wie een beetje nadenkt, begrijpt dat dit soort afval niet in de papierbak kan. Het past zelfs niet in de grote kliko. die wij bij het huis hebben staan. Dat is met heel veel verpakking zo. Je kunt het klein en plat maken, dan lukt het je misschien om in de kliko te proppen.
Maar in de meeste gevallen kiezen wij ervoor om die grote dozen naar het milieupark te brengen. Helaas, niet iedereen doet dat. En dus staat er regelmatig dit soort rotzooi bij de papiercontainer. En dat maakt het straatbeeld er niet netter op.
Had je vroeger slechts een dames- of een herenfiets, tegenwoordig zijn er fietsen in soorten en maten. Stevig, met een krat voorop, met twee kinderzitjes achter, met een lichtgewicht kinderkarretje er aan vast gekoppeld, een ligframe of een mountainbike. Het kan allemaal. Je zou er hele series van kunnen maken en dat doen ook mensen op Pinterest. Maar omdat ik al zo vaak stil sta om een foto te maken, houd ik het nu maar bij slechts een paar kleurige fietsen Deze kwam ik vorige week tegen. Lief lavendelblauw en gifgroen.
Regelmatig worden er in de grote bibliotheek in Rotterdam lezingen gehouden. Vaak heel interessant, andere wat minder. Maar vorige week waren we bij een ongelofelijk leuke! Over Rotterdam, en nu eens niet over de architectuur, al had dat er zijdelings wel iets mee te maken. Maar deze lezing ging over mijn stad als decor voor films en reclames. En dan gaat er toch echt een nieuwe wereld voor je open. Want wat er allemaal niet komt kijken bij zo’n filmopname.
Je kunt natuurlijk niet zomaar beginnen. Je hebt toestemming nodig, moet rekening houden met de buurt en de mensen die er wonen en werken. En dan kom je vanzelf bij ShootRotterdam terecht. Daar regelen Saskia Kagchèl en haar collega alle formaliteiten.
Bij het maken van een film moet van alles afgezet, omgeleid, verborgen of pontificaal in beeld gebracht worden. Vaak binnen een paar dagen, want tijd is geld en geduld staat niet in het script van de makers.
Saskia bracht haar presentatie met verve en enthousiasme over het voetlicht. Uiteraard vergezeld van mooie voorbeelden, waarin Rotterdam uitgebreid of wat wazig in beeld kwam, waar bekende plekken ineens opdoken. Wij kijken niet zo veel reclame, maar nu letten we toch wel een beetje beter op. En ja, dan is mijn stad veel meer te zien dan ik had gedacht. En terecht natuurlijk, want een beetje groos ben ik er toch wel op!
Klik maar eens hier, of op deze link, dan kun je het zelf ook zien.
..en dan ook nog een eigen foto… 😉
Zomaar even een stukje lopen, omdat het zonnetje lekker scheen en we toe waren aan een frisse neus. En dan kom je, bijna om de hoek, deze reiger tegen. Hij zat rustig te staren over de sloot, boven op het hek van de brug. Keek eens even wie er nou weer voorbij zou komen. Misschien was hij wel gewend aan de belangstelling. In ieder geval deed hij geen poging om op te vliegen. Dus had ik alle tijd om mijn telefoon te pakken en een foto te maken. En kreeg de wandeling een klein gouden randje 😉
Het hoeft helemaal geen mooi weer te zijn om lekker te wandelen. Vorige week was het koud en mistig. Maar vijf dames, waaronder ikzelf, hadden toch hun wandelschoenen uit de kast gehaald voor de wekelijkse donderdagochtendwandelig. We maakten een rondje Ommoord, langs kinderboerderij en de Rotte naar Oud Verlaat. Onderweg hielden we even halt voor een sanitaire stop en daar maakten we ook maar tijd vrij voor een kopje koffie 😉
En zo had ik mijn 10.000 stappen weer binnen voor die dag.
