Niet geslaagd

img_20251017_1321261512218135256572752133

In 2013 werd in Diergaarde Blijdorp een nieuwe vlinderhal (Amazonica) geopend. Het was een zeer indrukwekkend gebouw, met een groot koepeldak dat uit vele driehoekige segmenten was opgebouwd.

Helaas bleek deze innovatieve constructie niet bestand tegen de weersinvloeden. Bij storm of hagel sneuvelde soms één of meerdere segmenten. Die repareren was een heel lastig en ook kostbaar karwei.

Hierdoor was men in 2023 genoodzaakt de hal te sluiten. Uiteraard nadat alle daarin levende dieren -en dat waren niet alleen vlinders- ergens anders een plek hadden gevonden.

Nu staat het gebouw al geruime tijd leeg. Alle kunststoffen panelen zijn verwijderd en het hout ziet er op sommige plekken slecht uit. Jammer dat zo’n veelbelovend experiment zo moet eindigen.

Waar…?

Bron: Facebook / Feliciano Fortunato

Je zou denken dat deze foto ergens in Italië was genomen. In zo’n gezellig stadje met mooie doorkijkjes, waar iedere toerist met fototoestel of telefoon staat te kieken.

Maar nee, dit is vlak bij mijn huis op (bijna) loopafstand. Maar ik weet niet precies waar.

Het was in Rotterdam, in Hillegersberg waar Feliciano Fortunato deze foto maakte en op Facebook zette.

Wie goed kijkt, kan overal iets moois ontdekken. En het loont dus om zo nu en dan stil te staan en een foto te maken.

We hoeven niet altijd naar een verre bestemming.

Zicht

Dit is een doorkijkje vanaf de Schiedamse dijk. Rotterdam grossiert in hoogbouw, dat is duidelijk te zien. Hoog, hoger, hoogst en het eind is geloof ik nog niet in zicht.

Vroeger werd het Witte Huis al een “wolkenkrabber” genoemd. In 1897 werd met de bouw daarvan begonnen en toen het klaar was, was het hoogste gebouw van Europa.

Maar ja, tijden veranderen en nu is het Witte Huis een mini tussen alle maxi. Wie goed kijkt op deze foto, ziet nog een klein stukje van die eens enorme “wolkenkrabber”.

Waar op dit moment het hoogste gebouw in Europa staat, ik heb geen idee. Zodra ergens een record wordt gevestigd, begint er ergens anders een nieuw project.

Varende supermarkt

Vorige week maakte ik deze foto tijdens de Havendagen in Rotterdam. Ik kan me zo’n bootje nog wel herinneren. Een parlevinker, oftewel een varende supermarkt. Nou ja, het assortiment zal wel wat beperkter zijn geweest, maar voor de klanten was er toch van alles te koop.

Dagelijks voeren de bootjes langs de binnen-vaartschepen en bezorgden hun waren. Het moet voor de schippersvrouwen een hoop gezeul bespaard hebben. De boodschappen werden meteen over bak-of stuurboord geleverd en betaald.

Maar niet alleen schippers gebruikten de diensten van de parlevinker. Ook toeristen, in Friesland vooral, vonden de service wel erg prettig.

Het beroep van parlevinker is al jaren uitgestorven. Dit scheepje behoort dan ook tot het Maritiem Museum en voor deze gelegenheid was er van alles te eten en drinken te koop. Een klein terrasje maakte het deze dag compleet.

Gedicht

Dit gedicht maakte stadsdichter Daniël Dee en ik ontdekte het op de muur van het pand Hoogstraat / Mariniersweg. En ja, zeg nou zelf. Dat kan toch alleen maar over Rotterdam gaan.

Ademruimte

een kale vlakte
maken is niet moeilijk

met bommen of
sloopkogels kom
je een eind

en met de juiste materialen
– staal steen en cement –
heb je binnen de kortste
keren weer een stad

maar om ware levenlust
te scheppen heb je
Rotterdammers nodig

Daniël Dee
Stadsdichter 2013-2014

Mooi…?

img_20250906_1444313715276945954633325531

Er is schoonheid in vele soorten. Wat de een om te gruwen vindt, vindt de ander juist prachtig.

Ik ben redelijk modern in mijn smaak, maar toch kan ik de schoonheid zien in sommige oude dingen. Zoals die grote machines, die we op de Havendagen zagen. Stoer, robuust, niet klein te krijgen en met onderdelen die hun kracht vormen.

Als je ze vanuit een bepaald standpunt bekijkt, wordt het ineens mooi.

En dan de details, zoals dat peilglas. Niet zomaar een rechttoe rechtaan glas, maar fraai gevormd, met een gepoetst deksel.

Geen 13 in een dozijn gevoel.

Havendagen

Het eerste weekend van september is traditioneel het weekend van de Havendagen in Rotterdam. Vroeger een heel groot feest, tegenwoordig lijkt het een beetje bescheidener te zijn. Maar Rotterdam, haar historie, de haven, het blijft belangrijk voor Nederland.

Wij gingen afgelopen zaterdag een kijkje nemen op de Schiedamsedijk, waar het Maritiem Museum zit. Langs de kade lagen een heleboel oude schepen en scheepjes, die vroeger dagelijks het beeld van de haven bepaalden.

De oude kranen behoren tot het buitenmuseum van het Maritiem en staan altijd op de kade, net als de motoren. Maar nu werkten sommige van de zware machines. Ze stampten ritmisch en je rook de geur van diesel, teer en touwen. Oudgedienden wilden maar al te graag uitleg geven.

We snoven de sfeer op, haalden in het zonnetje herinneringen op aan toen we nog werkten. En tot slot liepen we door de stad, namen een -misschien wel laatste- ijsje op de Hoogstraat.

Leuk toch…

Nee, niet zelf gezien, maar opgemerkt door onze zoon. Zo maar op de hoek van de straat, reclame voor een taxi bedrijf.

Ons adres heeft al vaker de opmerking “wat leuk” opgeleverd, maar de straatnaam zo duidelijk herkenbaar was ie nog niet.

En is het geluk, dat ons ten deel valt? Ja zeker, we wonen hier al heel veel jaren tot groot genoegen. Genieten van de groene omgeving en de prima verbindingen naar de stad en verder weg.

En we gaan ook met enige regelmaat naar Blijdorp. Maar dan weer niet met een taxi, maar met onze eigen auto. Ook leuk!

IJsje

Als kind kreeg ik niet zo vaak een ijsje. Er zat een ijszaak verderop in onze straat. Daar was maar één smaak, vanille.

Later ging ik nog wel eens naar Capri, een zaak waar Italiaans ijs verkocht werd. Het was een beroemde zaak in Rotterdam, nog steeds, net als Venezia.

Maar de laatste jaren is ijs en zeker Italiaans ijs overal in de stad te koop. En dat zorgt voor een dillema. Want nemen we wel een ijsje en zo ja, waar dan wel?

Vorige week was ik twee dagen achter elkaar in de stad en het weer zo warm dat we wel een ijsje “moesten” nemen. Eerst bij deze zaak, op de Hoogstraat. De volgende dag weer bij het aloude vertrouwde Venezia.

Oef, wat lekker!

Nog niet

In onze wijk, maar ook in andere, liggen her en der tegels met “rookvrij” erop.

Dat ze de omgeving van scholen rookvrij willen maken, prima. Maar de betutteling vind ik wel toenemen als je overal die aanduiding gaat zien.

En zou het helpen? Ik betwijfel het. Zeker toen ik gisteren dit in de stad ontdekte.

Het zal nog wel even duren voordat iedereen van het roken af is…..!