Geen woord van te verstaan, maar zeker het aanhoren waard. Persoonlijk ga ik even terug naar China, een onmetelijk en prachtig land met heel veel verschillende aspecten. Reizen jullie even mee?
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
De straten in onze woonwijk zijn allemaal vernoemd naar een plantensoort, boom of struik. Zo nu en dan zal ik van elke soort een paar onder de loep te nemen. Want na de klavers zijn er nog rozen, doornen, mossen, grassen, kruiden, distels of varens. Kijk, daar kan ik voorlopig wel mee vooruit!
Bron: Google foto’s
Dit is Medicago lupulina, of in gewoon Nederlands “Hopklaver”. Een klaver die je waarschijnlijk vrij veel kunt vinden.
Het is een kruipende, vaste plant uit de vlinderbloemenfamilie en groeit op voedselrijke grond in gras- en bouwland en langs wegen en dijken. Ze komt van nature voor in Eurazië en Afrika.
De stengels zijn opstijgend en de plant wordt 5-50 cm hoog. De hopklaver bloeit van april tot oktober in trossen met één tot vijftig 2-3 mm grote, heldergele bloempjes. De bloeiwijze ziet eruit als hoofdjes op lange stelen, langer dan de bladstelen.
De plant draagt een niervormige, eenzadige met een doorsnede van 2 mm.
Hopklaver is dus een gewone, niet echt bijzondere plant. Ze is niet medicinaal of giftig en je kunt er verder niks mee. Nou ja, als de straat maar een naam heeft, nietwaar?
Ik lette altijd al op schoenen, maar nu net een beetje meer. Omdat de meeste mensen op sneakers lopen en die zijn er in zoveel verschillende uitvoeringen.
Niet alles is even mooi, elegant of kleurrijk. Soms zijn ze voorzien van een logo of een merknaam. Soms zijn ze kleurig, maar er zijn ook heel grauwe saaie sneakers.
Sommige vallen een beetje meer op. Deze ben ik al een paar keer tegen gekomen. Vaak loopt de eigenaar er niet al te comfortabel op en ze lijken mij een beetje slap, niet stevig. De beste omschrijving zou, denk ik, zijn: een sok met een zool.
Stevig is wel de prijs: ruim 600 euro, maar ik zag ook prijzen van meer dan 700 euro.
En ik vraag me dan af wie betaalt er nou zoveel voor zulke schoenen?
En koop je dan zoiets vanwege het merk? Ik begrijp daar helemaal niks van…
Een busritje met een huilende baby is geen pleziertje voor een moeder. Maar gelukkig, er is hulp. Maar of Danny Kaye nou echt dat kind in slaap krijgt met zijn Lullabye in ragtime….?
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Bij het opschonen van de computer kwam ik een aantal stukjes tegen over de tijd dat ik in het Zeehospitium in Katwijk kuurde. Blijkbaar was ik vergeten dat ik dat allemaal geschreven had, maar ik wil ze zo nu en dan alsnog hier plaatsen.
Bron: Google foto’s
Prikken
Toen, in 1952, moest je de hele dag in bed blijven. Dan is elk verzetje zeer welkom. En kinderen die al een beetje opknapten, wilden maar al te graag de boel op stelten zetten. Hoewel er voor ons ook heel veel mogelijk werd gemaakt, waren de mogelijkheden natuurlijk beperkt.
Kinderen blijven kinderen, die hun energie kwijt wilden. Dus een onbekend geluid op de gang kon betekenen dat er iets leuks op handen was.
Bron: Pinterest/Museum Rotterdam
Maar hoorde je het gerammel van de “prikzuster” dan was Leiden in last. Want regelmatig (ik denk elk kwartaal) werd je bloed onderzocht.De naalden waren toen nog niet zo dun en flexibel als nu. Het waren grote, gevaarlijk uitziende spuiten van glas. Ze werden natuurlijk hergebruikt en keer op keer gesteriliseerd.
Ik denk dat heel wat kinderen hier hun leven lang angst voor hebben gehouden.Veel kinderen kropen onder de dekens, begonnen te huilen of te schreeuwen. Maar het hielp geen cent, want geprikt worden moest je toch.
Ik weet niet of ik zo’n kouwe kikker ben of dat mijn karakter nogal neigt naar “wat moet dat moet, niet zeuren”. Die priksessies maakten echt wel indruk en ik vond ze ook niet leuk. Maar een trauma of angst voor naalden of witte jassen heb ik er niet aan overgehouden.
En die zuster of dokter zal aan het eind van de dag wel een diepe zucht gelaten hebben, omdat het er weer opzat voor een tijdje.
Paardenhoefklaver staat op open, zonnige, matig droge tot matig vochtige, stikstofarme, matig voedselrijke, weinig of niet bemeste, kalkrijke zand- of mergelgrond, ook op kalksteen. De soort vermijdt standplaatsen op zware klei. Ze groeit op rivierduinen, in kalkgraslanden en op rotsachtige hellingen, in bermen en in steengroeven.
De westgrens van het Midden-Europese areaal bereikt Nederland niet. Onze voormalige vindplaatsen zijn als een voorposten van het verspreidingsgebied te beschouwen.
De soort groeide vroeger gedurende een lange tijd op een rivierduin bij Lexmond langs de Lek en kortstondig in de 80er jaren in Zuid-Limburg. (Al deze kennis kopieerde ik van de site Verspreidingsatlas.nl)
Vroeger speelde de plant een rol bij hekserij en toverkunst. Ze werd als afrodisiacum gebruikt en werd ook medisch aangewend wegens de aanwezige werkzame psychofarmacologische stoffen. Voor zo ver mij bekend is, wonen er geen heksen in de Paardenhoefklaver, maar ja weten doe je dat natuurlijk niet zeker 😉 😉
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Na alle nare berichten van de vorige week over natuur die verdwijnt, stikstof en CO2 bedacht ik me dat het misschien geen slecht idee zou zijn om de planten waarnaar de straten in mijn wijk vernoemd zijn eens op te zoeken. Want als de wereld echt op zijn eindje loopt, hebben we dan tenminste de foto’s nog 😉
Bron: Google foto’s
Dit is citroengele Honingklaver, een plant die de meesten als onkruid zullen betitelen. Maar in grote getale vormt het een leuk geel veld. en de plant schijnt ook nog eens geneeskrachtig te zijn.
Honingklaver is een kruid wat reeds millennia lang door de mensheid wordt gebruikt om zijn culinaire en medicinale kwaliteiten. Het kruid wordt gedroogd en gebruikt bij kaasmaken; zo ontstaat groene kaas. Daarnaast is de wortel eetbaar en worden de jonge scheuten als asperges opgegeten. Jonge bladeren kunnen net zo worden bereid als groente. Zelfs de peulen zijn te eten. Ook de bloemetjes van honingklaver kunnen uitstekend een salade zowel optisch als nutritief verrijken. Van de bloemen kun je eveneens een thee maken.
Volgende keer eens kijken of er honingklaver kaas te koop is.
Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, een stad met altijd opgestroopte mouwen.
Dat wat er vorig jaar was, kan nu totaal veranderd zijn.
De Rijnhaven lag vroeger vol met binnenvaartschepen. Als je er met de metro boven reed, kon je ze zien.
Na een aantal jaren was de Rijnhaven leeg. Geen aak te zien, een wat verlaten en depressief stukje stad. Wel lag er een paviljoen, bestaande uit wat futuristisch uitziende bollen.
Er dreven wat bomen in grote tonnen. Die zijn allemaal al weer verdwenen.
In de C-crisis hadden we in die buurt niks te zoeken. Maar na ruim anderhalf jaar was er wel wat veranderd. Er lag inmiddels een drijvend kantoor, er waren vakantiehuisjes, die op het water dreven.
Vorige week kwamen we er weer en kijk, er lag ineens een soort van pleintje voor het drijvend kantoor. Een openbaar stukje groen, want bereikbaar met loopplanken.
