Gecompliceerd

In het begin van internet werd ons verteld dat het simpel en eenvoudig zou worden. Alles digitaal, het leek zo mooi.

Bron: Google foto’s

Inmiddels zijn we al weer een paar decennia verder en is het hele internet gedoe soms verre van gemakkelijk geworden. Ja, jong en oud draait zijn hand niet meer om voor een e-mail. We betalen met zo’n bankpas of misschien zelfs met je telefoon. Maar sommige dingen worden steeds gecompliceerder.

Leo kreeg laatst drie e-mails tegelijk van het Oogziekenhuis. Maar snel lezen waarover het ging, ho maar! De berichten waren beveiligd, er moest een code worden aangevraagd die per e-mail werd toegestuurd. En uiteindelijk bleek het te gaan om één afspraak in 3 delen. Een meting, een scan en een gesprek met de oogarts. Alles op 1 dag en binnen 20 minuten gepland.

Dat had dus best in één bericht en zonder beveiliging gekund. Want “privacy” is toch een beetje overdreven. Aan de balie word je gevraagd naar je geboortedatum en naam, voor iedereen hoorbaar. En wat dan nog?

Nee, we maken het nu moeilijk of ingewikkeld. Eenvoudig is gewoon te simpel.

3000

Zo rond deze tijd wordt mijn 3000e bericht op dit blog gepubliceerd. Tjeetje, wat heb ik allemaal bij elkaar geschreven? Waarover heb ik het al die dagen, maanden, jaren gehad? Nou, het waren vast niet allemaal heel erg belangrijke zaken, al zaten die er wel tussen. Hopelijk wel met een beetje humor geschreven en niet al te zwartgallig of boos. In de loop der tijd krijg je natuurlijk steeds meer lezers. Dat heb ik afgelopen tijd zeker gemerkt aan reacties van mensen die ik helemaal nooit eerder zag. Leuk is dat, want blijkbaar is er dan een soort van “blog op blog”reclame.kat-en-vioolHet schrijven van een blog hoeft natuurlijk niet elke dag, maar zoiets geeft mij wel structuur. Soms is er inspiratie genoeg en schrijf ik er met gemak een stuk of wat achter elkaar. Dan heb ik een voorraadje voor minder inspiratievolle dagen of voor die dagen dat er geen tijd of gelegenheid is om iets te schrijven.
Sommige blogs gaan al vóór publicatie de prullenbak in. Te vaak hetzelfde onderwerp, toch niet zo leuk of interessant onderwerp. Niet weer dit of dat. En dan komt zo’n stapeltje vooraf gekookte blogjes van pas.
Ik hoop nog heel lang te kunnen bloggen, maar vooral hoop ik dat mijn lezers mij nog lang willen volgen. Want schrijven voor de kat z’n viool, dat is toch niks.
En natuurlijk ga ik zelf ook dagelijks langs een hele rits mede-bloggers. Je leert elkaar op den duur best goed kennen. En dat is ook heel leuk! Dus op naar de volgende mijlpaal.

Facebook

Facebook is best leuk, al vind ik dat je er ook weer niet te veel op moet zetten. En wat ik er vooral op tegen heb, is dat het zo ongenuanceerd is. Want wat doe je nu, als iemand er een foto opzet van zijn vrouw in het ziekenhuis? Daar ligt ze, bleekjes om de neus, net een beetje aanspreekbaar na de narcose. Like je dan, zodat “vind ik leuk” er onder komt te staan…?

Ik ben er gewoon nog een beetje onhandig mee. Soms weet ik niet precies wie nou een bericht geplaatst heeft. Was het helemaal niet de vriend die ken, maar een kennis van de zus van de vriend. Vage toestand dus.
Het is me overkomen dat ik impulsief reageerde en me helemaal niet realiseerde dat ook hier “de toon de muziek maakt”. Want sommige zinnen kunnen heel verkeerd uitgelegd worden, als je de klemtoon net effetjes anders legt. Wat je positief bedoelde, komt dan snoeihard en tamelijk bot binnen.
Daarom houd ik me voortaan maar een beetje op de vlakte.