Deze tekst van Geert de Kockere las ik een tijdje geleden. Ik vond het mooi aansluiten bij mijn blogmotto, dat ik weer van Picasso leende: It takes a lifetime to become a child.
Kind blijven
Category Archives: foto’s van anderen
Handwerken
Al een tijdje loop ik met het plan rond om weer eens te gaan handwerken. Ik zag al zoveel leuke dingen voorbij komen. Maar wat zal ik dan gaan maken?
Ik wil graag iets maken dat gedragen of gebruikt zal worden. En toen zag ik op Facebook ineens allerlei mutsen…
Ja, een leuke muts voor Leo of voor . Die heeft het altijd een beetje koud.
Maar ik twijfel toch nog. Wordt het die stoere buffelmuts of zal ik voor hem die fris ogende hersenmuts haken. Of misschien die extra warme, met snor-en baardbeschermer….?
Zou hij die echt gaan dragen? Ik blijf een vaag vermoeden houden dat ik toch beter een wat minder opvallend patroon moet zoeken 😉 😉 😉
Deel dit op:
Waar…?
Je zou denken dat deze foto ergens in Italië was genomen. In zo’n gezellig stadje met mooie doorkijkjes, waar iedere toerist met fototoestel of telefoon staat te kieken.
Maar nee, dit is vlak bij mijn huis op (bijna) loopafstand. Maar ik weet niet precies waar.
Het was in Rotterdam, in Hillegersberg waar Feliciano Fortunato deze foto maakte en op Facebook zette.
Wie goed kijkt, kan overal iets moois ontdekken. En het loont dus om zo nu en dan stil te staan en een foto te maken.
We hoeven niet altijd naar een verre bestemming.
Deel dit op:
Verschil moet er zijn
We kennen allemaal de verkeerslichten voor voetgangers. Die lichten waar je -natuurlijk- veel te lang moet wachten en veel te weinig tijd hebt om over te steken. Je zou denken dat die lichten overal ter wereld hetzelfde zijn. Maar nee, er is variatie genoeg.
Alleen al in Duitsland zijn er verschillende lichten in verschillende steden. De “Ampelmännchen” in Berlijn zijn al redelijk bekend. Zo bekend zelfs, dat een snoepfabrikant winegums in hun vorm op de markt heeft gebracht. Tja, weer eens wat anders dan beertjes, nietwaar?
Zo vind je in Dresden “Ampelfrauen” bij de oversteekplaats, geven in Schleswig Vikingen het sein tot wachten of naar de overkant gaan en in Hanau geven de Gebroeders Grimm het wel of niet oversteken aan.
Gek, ik weet niet hoe de lichten er in andere wereldsteden uitzien. Maar in Japan hoef je ook niet te kijken, daar geeft een vogelgeluid aan of je lopen of stilstaan moet.
Deel dit op:
Kleurrijk
cintianicolaucraft
Toen ik vanmorgen wakker werd, was de wereld grauw en grijs. Een beetje kleur zou helpen, dus zocht ik een foto met veel kleur en een beetje humor.
En dit is wat ik vond in mijn archief. Een vrolijke VW Kever. Misschien een beetje roestig geworden, hier en daar een klein deukje opgelopen wellicht? Dan haak je gewoon een hoesje. Een stevige haakster zo te zien, want er waren een heleboel restjes te verwerken.
Maar het resultaat mag er wezen. Een opvallend karretje, dat zeker een glimlach tovert op de gezichten van de voorbijgangers.
Deel dit op:
Iets te veel
Zelf ben ik niet zo enthousiast over plastische chirurgie. Aan mijn lijf dus geen polonaise.
Maar er zijn legio mensen die van alles aan zich laten veranderen. Soms is het best aardig, soms volkomen onnodig.
En soms zijn ze zichzelf niet meer en worden ze dat ook nooit meer.
Maar dat het in de dierenwereld ook zo gaat…! 😉 😉 😉
Deel dit op:
Vergeetachtig…
Hoe ouder we worden, hoe meer we vergeten van het heden. Maar hoe meer we van vroeger nog weten.
En we zijn niet de enigen. Als zelfs Snoopy er last van heeft….
Deel dit op:
Aansteker
Nu bijna geen mens meer lijkt te roken, zie je ook steeds minder aanstekers. Vroeger had elke man die wel in zijn achterzak zitten. Of hij had tenminste een doosje lucifers bij zich.
Mijn vader had er zo een als deze. Er zat een prop katoen in en als ie leeg was, moest er benzine in.
Dat hadden wij altijd in het gootsteenkastje staan. In een gewone fles, met een kurk erop.
En als die aansteker dan gevuld moet worden, druppel voor druppel, brak mijn vader een lucifer half doormidden, hing hem in de flesopening en druppelde zo voorzichtig de benzine in de houder. Al ging er ook wel eens iets naast.
Aansteker dicht en dan proberen of hij het deed. Ik hoor nog het geluid dat dat maakte. Soms lukte dat niet erg en moest de hele procedure opnieuw. Hij had engelengeduld daarvoor.
Soms deed de vlam het juist iets te goed. Dat was beslist een beetje gevaarlijk, met die fles in de nabijheid. Maar gelukkig is altijd alles goed gekomen. Brand hebben we nooit gehad.
Later kreeg mijn vader een mooie gasaansteker, maar of hij dat echt ook beter vond….? Ik betwijfel het.
Deel dit op:
Dieren kijken
Regelmatig gaan we met veel plezier naar de dierentuin. Blijdorp is voor ons natuurlijk de beste optie en goed met de auto te bereiken.
Maar we kijken ook heel graag naar “Leopard, Seebär und Co”, een programma van de ARD en bij ons te zien op het kanaal van de NDR. Van maandag tot en met vrijdag kunnen we daar meekijken bij de dieren van Tierpark Hagenbeck in Hamburg. En dat al een hele tijd.
We leven mee met de dieren, zien de verzorgers bij hun werk, kunnen meekijken bij geboortes en ziekte van de dieren. Van de leeuwen tot de pinguïns, van de kameleons tot de haaien.
Inmiddels kennen we de dieren en hun verzorgers, zien we dieren opgroeien, naar een andere dierentuin vertrekken of bekijken we nieuwe bewoners en hoe ze wel of niet gewend raken in de tuin.
Een lekker programma om dagelijks even bij uit te blazen met een kopje thee erbij of een lekker glaasje.
Deel dit op:
Podcast
Al weer een tijd geleden las ik het boek van Bart van Loo: de Bourgondiers. Een dikke pil met honderden voetnoten. Het verhaal hoe de Nederlanden, België en Luxemburg hun oorsprong vinden bij Filips de Stoute. Je kunt je voorstellen dat het boek vooral vol staat met veldslagen. De diverse koningen, prinsen en graven trokken nogal eens ten strijde.
Maar Bart van Loo maakte over die Bourgondiërs ook een podcastserie. En nu is er dan Stoute schoenen, opnieuw een podcastserie waarin hij elke keer een tijdreis maakt en een plek bezoekt en beschrijft, waar een wetenswaardigheid uit het boek te bekijken is. Soms is dat een slagveld, maar ook kastelen, bruggen, kerken worden bezocht.
En Bart van Loo is een begenadigd verteller. Hij brengt de geschiedenis zo levendig ten tonele, maakt af en toe een uitstapje naar een andere tijd, een andere beroemdheid. Middeleeuwse muziek en geluidseffecten maken het tot een heel levendig geheel.
Elke uitzending duurt ongeveer een half uur. Ik beluisterde inmiddels al een hele rij, meestal voor ik ga slapen, met oortjes in. Net genoeg om zachtjes richting dromenland te gaan.
