 |
De bewoners van dit huis lopen alvast maar vooruit op de klimaatswisseling. Hun voortuintje lijkt wel een plekje in de tropen. Ik vraag me dan altijd meteen af “waarom”? Zijn ze zelf afkomstig uit de tropen, is het heimwee naar een vakantieland of vinden ze palmen gewoon mooier dan een lijsterbes of conifeer? Op die vraag krijg ik geen antwoord, tenzij ik het henzelf zou vragen. Maar wat maakt het nou uiteindelijk uit. Niks, al met al is het een leuk plaatje. |
| Vorige week wandelde ik in mijn eentje wat in onze buurt rond. Het zonnetje scheen en de herfst tintelde in de lucht. Op een bruggetje bleef ik staan en luisterde naar de stilte. Niks beklemmends hoor! Er was zelfs redelijk wat te horen. Mensenstemmen in de verte, een vliegtuig dat overvloog. Maar daarna kreeg toch de natuur de overhand. Ploink, ploink,er vielen wat overhangende kastanjes in het water. Plons, een eend dook kopje onder. |
 |
Bladeren ritselden, vogels vlogen in en uit de bomen, floten of krijsten wat. Door de wind tolde een veertje over het kroos en twee libellen maakten een zwierige salto. Even een rustmomentje…
 |
Eens was het Witte Huis in Rotterdam het hoogste kantoorgebouw van Europa. Als door een wonder bleef het gespaard in het bombardement. Na de oorlog werd het een beetje verwaarloosd, maar gelukkig werd het gerestaureerd en in oude luister hersteld. Er zitten nog steeds kantoren in. Soms mag je er even kijken, zoals wij laatst bij de Wereldhavendagen. We werden naar het “Belvédère” gebracht, vanwaar we een schitterend uitzicht over de stad hadden. En hoewel het een beetje heiig was, kon ik zelfs de hoogbouw van Ommoord zien. |
| Achteraf kijk je tegen de kont van het paard…. Nou ja, in dit geval mijn achterwerk. Wat ik daar doe? Ik trek aan een of ander hijswerktuig in een poging te zien hoe sterk ik wel niet ben 😉 Lang niet sterk genoeg om ook maar een decimeter vooruit te komen, maar met hulp van de stoere brandweerman kwam ik toch nog ergens. |  |
Maar gelukkig ben ik in ieder geval weer heel wat sterker dan in het begin van dit jaar. Na de operatie kon ik nog geen bloemenvaas optillen, nu pak ik de boodschappen al weer “gewoon” uit de auto.
En dat ik vandaag mijn 68e verjaardag kan vieren, daar ben ik ontzettend blij en gelukkig mee!
Hier in Ommoord loopt al heel veel jaren een ERGO-onderzoek. Daarbij worden mensen van boven de 55 met de regelmaat van ongeveer 5 jaar onderzocht op van alles waar je ziek, zwak of duizelig van kan zijn. De meest malle vragen en opdrachten passeren de revue. Natuurlijk zitten er ook medische onderzoeken bij, onder andere een MRI-scan van de hersenen en een onderzoek van de halsslagaderen. Leo deed afgelopen maanden mee mee en binnenkort krijg ik ook weer een oproep.
Gelukkig werd er bij Leo niet iets erg belangrijks gevonden. Al kreeg hij wel het advies zijn cholesterol en bloeddruk in de gaten te houden. Dat doen we nu doen gezellig 😉 samen.
Maar vorige week kreeg hij ineens een brief waarin stond dat het onderzoek van de halsslagaderen had uitgewezen dat er een kleine vernauwing zat. De brief kwam op een ongelukkig moment, vlak voordat wij op vakantie gingen. Maar het vreemde was, dat het hele onderzoek nog niet had plaatsgevonden. Dat was uitgesteld omdat de scanner defect was en zal pas na midden oktober plaatsvinden. Toch zag ik Leo wit wegtrekken en zijn zorgengezicht opzetten. Meteen belde ik de ERGO en gelukkig begreep men daar dat wij nogal verontrust waren. Het bleek een fout te zijn. Iemand had per ongeluk het verkeerde onderzoek ingevoerd. Ach, fouten kunnen gemaakt worden. Maar dit bracht ons toch wel erg van de wijs. En nou maar hopen dat die halsslagaders puntgaaf zijn!
Toen ik laatst door de wijk van mijn kindertijd liep, kwam ik in het Justus van Effencomplex deze deur tegen. In eerste instantie wist ik niet goed wat ik zag. Glom die deur nou zo? Maar toen ik wat beter keek, zag ik dat het niet een geschilderde maar een glazen deur was. Een zeer trendy geheel, zeker met de rest. Mijn moeder vond het destijds een beetje armoedig stukje van de wijk, maar daar was nu niets meer van te merken. Integendeel, chique was een betere omschrijving.
De wereldhavendagen van Rotterdam zijn natuurlijk een enorm reclameproject. Daarin gaat heel wat om en worden al tijden tevoren allerlei regelingen en afspraken gemaakt. Met professionals van diverse bedrijven, met ambtenaren en kantoorklerken (al heten die nu vast anders 😉 ). Maar ook met een heleboel vrijwilligers op allerlei gebied. Wij zagen de mannen en vrouwen die iedereen naar de juiste plek leiden, het verkeer regelden en als gids optraden. Met sommigen spraken we even, anderen bleven volkomen anoniem. Maar hun werk was net zo belangrijk als van al die anderen.
Afgelopen zaterdag was een lange dag. Al om voor achten zaten schoonzus en zwager bij ons en na een kopje koffie vertrokken we richting Wereldhavendagen.
We hadden geboekt voor een vaar-en wandelexcursie, dus zaten we rond 10 uur op een boot van de Havendienst en tuften richting Oude Haven. Onderweg vertelde de gids honderduit over wat we zagen. We stapten aan wal voor een bezoek aan het Witte Huis, waar we met de lift naar het belvédère gingen. En ondanks mijn hoogtevrees, ik heb toch mijn ogen uitgekeken. Van boven af ziet mijn stad er weer heel anders uit.
We liepen terug via de Wijnhaven en namen ook een kijkje aan boord van de “Annigje”, een oud turfschip. Hoe konden de mensen leven in die weinige ruimte die ze toen hadden. Met 6 kinderen in een vooronder van nauwelijks enkele vierkante meters. En zo donker en bedompt, nee geen “goeie ouwe tijd”. Door het Scheepvaartkwartier, langs monumentale huizen, weer terug naar het ponton bij het ss Rotterdam.
Terug op de kade in Katendrecht werd het tijd voor een lekker biertje op een terras. Daarna nog via allerlei andere activiteiten naar een restaurant voor het diner. Jammer was wel dat ons etentje erg tegenviel. Maar na onze klacht hierover werd het toch nog min of meer netjes geregeld.
Niet alleen ik fotografeer ze, want deuren zijn een geliefd onderwerp voor foto’s. Niet de dagelijkse deuren in een Vinex-wijk, maar mooie oude of juist verweerde exemplaren fotografeer ik graag.
En soms zie je er een die opvalt door de kleur. Zoals deze, in Spangen, de wijk in Rotterdam waar ik opgroeide. Maar waar toen alle deuren donkergroen waren 😉
Al voor de 39e keer worden dit weekend de Wereldhavendagen in Rotterdam gehouden. En vanzelfsprekend zijn wij er weer bij. Al weken tevoren hebben we, samen met schoonzus en zwager, excursies uitgekozen. Dus zijn wij vandaag al vroeg op pad. Binnenkort kun je mijn verslag verwachten 😉
