Op Instagram vond ik deze foto.
Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.
Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.
Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.
Was het maar zo eenvoudig…
Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.
Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.
Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.
Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…
Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?
Dit vind ik zo mooi.
Een foto om stil van te worden, stil te zijn, even alles neer te leggen.
Gewoon even rust, pas op de plaats.
Er is al genoeg lawaai in de wereld.
Een huisdier geeft plezier, zegt men. Of de eigenaren van alle katten dat ook vinden….?
Want soms kom ik op Instagram of YouTube toch wel schattige maar ook heel ondeugende beesten tegen.
Nou ja, je hebt er beslist ook heel veel plezier van. Al moet je zo nu en dan toch wel het een en ander opruimen of nieuw kopen.
Het is dierendag, dus zullen we er vandaag maar even om lachen?
Een foto van “simpleisbeautifulphography” op Instagram.
Twee kleine boefjes tussen rode hete pepers. Ze hebben nog geen zorgen voor wat komen gaat, geen idee wat ze straks, morgen, over een jaar gaan doen.
De toekomst… dat zullen ze wel zien, later als ze groot zijn. Verantwoordelijkheid kennen, zich een plek in deze wereld moeten veroveren, daar hoeven ze zich nog niet om te bekommeren.
Maar nu, nu spelen ze ongecompliceerd tussen de knalrode pepers. Ze lachen, maken grapjes. En de fotograaf zag zijn kans schoon.
Een foto om blij van te worden. Waarom? Omdat zulke onbevangenheid ons terug brengt naar een tijd waarin wij zo ook nog zo zorgeloos konden zijn.
Dit Instagram-filmpje brengt niet alleen verbazing bij mij. Want let op die tijger, die snapt helemaal niks van waar zijn prooi nou ineens gebleven is. Wat zou ie gedacht hebben?
Op Instagram kwam een lekkere abrikozentaart voorbij.
Uit het commentaar erbij maakte ik op dat het vrij simpel te maken was. En omdat de abrikozen op dit moment goed te verkrijgen en lekker zijn, besloot ik die cake te maken. Het is een “moeulleux”, een zeer zachte en soepel soort cake. Simpel te maken, met eerlijke producten.
Dit is het recept:
2 eieren
115 gram zachte boter
135 gram suiker
115 gram bloem
6 gram bakpoeder (= half zakje)
445 gram abrikozen, zonder pit, ongeschild in vieren gesneden.
snufje zout (optioneel)
Meng eieren, boter en suiker goed tot een glad geheel, voeg de bloem en bakpoeder toe en roer de abrikozen er door. Bekleed een vorm met bakpapier (ik gebruikte een vierkante glazen vorm van ca. 25 cm. ) en stort het deegmengsel er in. Strijk enigszins glad en bak ca. 35-40 minuten in het midden van een voorverwarmde oven op 180 graden.
Heerlijk, om in de Franse stijl te blijven: délicieux!!
Geen wereldnieuws, deze foto, geen drama, geen glamour of glitter. Gewoon een alledaagse bezigheid, rustig aardappels schillen.
En op de stoep voor de deur wat katten, die van hun levensdagen geen luxe blikvoer zullen hebben gegeten, maar de restjes uit de kookpan kregen voorgeschoteld. Op de een of andere manier is het een plaatje van een foto.
Gelukkig dat er mensen zijn zoals Toni Schneider die het vastlegde en het Instagram-account van @Streetphotosclassic, dat de foto weer onder de aandacht heeft gebracht.
Al maanden volg ik op Instagram dit account: @putmanandrobin.
Een klein tam roodborstje wordt gevolgd met de camera en eet uit Putman’s hand, zit op de rand van zijn autoraam en lijkt zich volkomen op zijn gemak te voelen.
Hij voert het roodborstje met meelwormen uit de hand. Het volgt hem als hij in de tuin werkt. Het is zo schattig om te zien. Een klein wondertje in een grote soms bozige wereld.
Eerst dacht ik dat het allemaal maar een beetje in elkaar gezet en geregisseerd was. Zo’n roodborst vliegt toch meteen weg? Tenminste bij mij in de tuin. Maar niet bij “Putman”.
Over een poosje komt er een boek uit waarin Putman vertelt hoe hij en Robin samen kwamen. Intussen kijk ik nog maar eens naar zo’n filmpje. Daar kan je niet somber bij blijven.
Hij was vier jaar en vertelde zijn ouders dat hij kleermaker zou worden.
Hij wilde graag een paspop en iemand knutselde er een uit karton.
Zijn moeder gaf hem wat lappen. En daar was zijn eerste creatie.
Nu is hij bijna 7 jaar en inmiddels een beetje een beroemdheid.
Hij heeft al lang een echte paspop.
En elke dag zit hij achter zijn eigen naai- of lockmachine en creëert de een na de andere fabelachtige japon. Kijk maar eens hier.
Max ziet er uit als een ondeugende engeltje. Niks wereldvreemd, gewoon een jongetje met een uitzonderlijk talent.
Ik denk daar we daar nog wel heel veel over zullen horen.
