Een kussend paartje in klederdracht, het is overal te vinden.
Als peper-en-zoutstelletje, als onderzetter, ik heb er een stempeltje van en ze staan op schorten en pannenlappen.
Maar deze zag ik nog niet eerder. In Leeuwarden, bij een brillenzaak (?). Levensgroot en goudkleurig, glimmend, opvallend aanwezig.
Nou ja, echt wel iets voor in een etalage.
Thuis op het buffet zie ik het niet zo zitten…
Meer dan 1900 robes had koningin Elisabeth I. En niks is er bewaard gebleven….. of toch wel?
In een klein kerkje in Bacton (UK) hing een geborduurd doek. Het was ingelijst en men dacht dat het gebruikt was als altaardoek. Maar het is waarschijnlijk een deel van een japon van koningin Elisabeth I.
Het doek is uit de lijst gehaald en zeer behoedzaam onderzocht en geconserveerd.
Gelukkig hing de lijst niet in het felle licht en bleef de verkleuring binnen de perken. En bij onderzoek bleek dat de stof gevoerd was, zodat na al die eeuwen alle fraaie en kostbare kleuren weer aan het licht kwamen en de schitterende borduursels zichtbaar werden.
Mooi speurwerk en met veel geduld onderzocht.
Zouden jongeren dit nog herkennen. Weten die waar dit voor gebruikt werd?
In mijn herinnering hing dit in de keuken bij mijn oma en opa en lange tijd was ik onbekend met het gebruik ervan.
Later begreep ik natuurlijk dat het gebruikt werd om schoon te maken. Dat zag ik aan het opschrift “zeep”. Soda kende ik ook wel, daar kookte mijn moeder de ketelpakken van mijn vader in uit.
Maar zand…? Dat was om mee te spelen. Dat je het ook kon gebruiken voor het schuren van de pannen…. Dat leerde ik van mijn tante, die daar een gruwelijke hekel aan had.
Want zij moest als klein meisje op maandagmorgen de vaat doen, die op zondag niet mocht worden afgewassen omdat je niet mocht werken op de Dag des Heeren.
Dat het vervelend werk was begreep ik wel. Maar waarom die vaat niet gewoon op zondagavond afgewassen mocht worden, is nog lang een onbegrijpelijk iets geweest.
Nou ja, eigenlijk snap ik het nog steeds niet. Ben duidelijk niet erg religieus opgevoed.
Blijkbaar ben ik toch vergeetachtiger dan ik denk, want dit boek had ik al gelezen. Maar duidelijk niet meer zo helder voor de geest, dus vroeg ik het weer aan bij de bibliotheek.
Het was geen enkel bezwaar om het opnieuw te lezen en ik had er weer evenveel plezier aan.
Carmen Korn weet te vertellen over het alledaagse leven van de drie gezinnen, die respectievelijk in Hamburg, Keulen en San Remo wonen.
Ze zijn met familie- en vriendschapsbanden met elkaar verbonden. Echt heel bijzonder of spannend zijn hun levens niet. Het zijn gewone mensen met hun dagelijkse zorgen en verdriet, maar ook plezier. Tien jaar lang, van 1950 tot 1960 leven we met ze mee.
Het is geen roman in de zin van een verhaal met een plot. Maar meer de beschrijving van de mensen en de dingen die in de loop der jaren veranderen.
Ik hou van dat soort boeken, omdat je de relaties er in leert kennen en soms ook kunt herkennen.
En nu snel het tweede deel aanvragen 😉
In 2020 zagen we elkaar voor het laatst. Toen kwam de C-crisis. In de tussentijd deelden we (bijna) dagelijks onze berichten via onze blogs.
Gisteren, 3 jaar later, ontmoetten we elkaar weer. Zoals gebruikelijk in het centrum van het land, Utrecht-Centraal. En ondanks treinstoringen en vertragingen zaten we weer snel aan tafel.
Heerlijk bijpraten, koffie drinken en samen lunchen.
En voor we het wisten was het alweer tijd om op huis te gaan. Maar volgend jaar weer. Dat staat vast.
Leo had een ontstoken vinger. Een paar dagen weken in sodawater hielp geen steek. Maar zelf er in snijden vonden we toch ook een beetje tricky.
Gelukkig kon hij binnen enkele dagen bij de huisarts terecht, die wel meteen de scalpel ter hand nam en er een pleister om deed. “U kunt Betadine kopen en dat er op gebruiken”, was de boodschap. Maar Leo is allergisch voor jodium en juist dat zit in Betadine, zoals ik constateerde bij de drogist.
Gelukkig konden we nog even terug naar de assistente, die meteen de dokter belde. Aan haar reactie zag ik dat hij onmiddellijk inzag dat er iets fout gegaan was.
Thuis gekomen heeft Leo maar weer zijn vinger in sodawater gestopt. En kochten we een flesje chloorhexadine-oplossing. Dat geeft geen last en ontsmet ook prima. Het wondje is trouwens goed geheeld en Leo heeft geen last meer.
Maar toch een beetje slordig van de huisarts…
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Zelfs wereldproblemen worden minder beangstigend als Eric Clapton er over zingt: It gotta stop!!
Kijk, daar heb je nog eens wat aan in deze dure tijden. Een gratis cursus yoga.
Dus, ga er even goed voor staan:
ten eerste:
buig de benen
ten tweede:
hou de rug recht
ten derde:
trek de borstkas in
en tenslotte:
ruim de stront van uw hond op!
Relax rustig
Het is natuurlijk zaak om bij deze oefening goed in en uit te ademen.
Sport kleding niet vereist, plastic zakje wel aan te bevelen.
Het lijkt me dat dit beter werkt dan een verbodsbordje 😉
De nagels van deze foto lijken meer op een kunstvorm dan op iets uit het dagelijks leven.
Mooi of lelijk is een kwestie van smaak. Daar wil ik niet over oordelen.
Maar of ze nou echt handig zijn? Mij lijkt het een constante hindernis. Hoe kun je hiermee nou een potje openen of een berichtje typen.
Het lijkt me dat je je regelmatig pijn doet of verwondt.
Toch zie ik steeds vaker mensen met dit soort nagels. Ik wil ze niet, mij veel te onhandig.
Lopend door Leeuwarden vond ik dit gedicht.
Om even over na te denken….
… Ach ja!