Spelletje

Ik vraag me af of er in deze tijd nog veel spelletjes gespeeld worden? En dan bedoel ik niet die spelletjes op computer, Wii of smartphone, maar gewone, ouderwetse bordspelletjes. Ze zijn in ieder geval nog voldoende te koop, dus er zal wel markt voor zijn.
Toen ik deze foto maakte in Beijing, was er in ieder geval nog veel animo voor het spelen van een spelletje. Lekker warm aangekleed zitten deze mannen op straat. Ze lijken heel geconcentreerd en dat moet ook, want Go vereist nog meer denkwerk dan schaken. Omstanders voorzagen ze van commentaar en o,o, wat had ik graag geweten wat ze zeiden 😉

PS: Misschien kreeg jij wel een bordspel voor Sinterklaas. En Sinterklaasfeest is het thema bij Stuureenfoto van deze week.

Schoon

Nee, deze zwarte strepen en vlekken zijn geen graffiti, maar vormen een kunstwerk op de muur van de metro in Tokyo. Maar de kunst is niet de reden waarom ik deze foto plaats. Want kijk maar eens naar het hele plaatje: wat zie je? Niets geen rommel, geen papiertje, geen peuk, geen kauwgommetje. En dat in een stad waar miljoenen mensen per dag gebruik maken van dit station.

Zo schoon vinden we het hier niet. Schoon is ook het thema van deze week bij Stuureenfoto. Heb je ook een foto die past in dit thema, doe dan mee!

Verdwenen winkel

In Italië is het leven losser, minder gestructureerd. Althans, zo hebben wij dat ervaren. Winkels zijn er op onmogelijke tijden gesloten of juist heel laat nog open. Wij konden er geen peil op trekken.
In Ascoli Piceno ontdekten wij dit piepkleine kruidenierswinkeltje, waar we worst kochten. Later die dag wilden we nog wel zo’n worst hebben. Maar  de winkel leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Luiken dicht en geen enkel teken dat daar een kruidenierszaak zat. Nou ja, siësta zeker…? Morgen hebben we ook nog even tijd, dan doen we het wel. Maar nee hoor, ook de volgende (werk)dag was de winkel niet meer te vinden.  En die lekkere worst hebben we dus niet meer gevonden. Nou ja, natuurlijk wel andere, ook lekker. Maar die ene winkel, die leek wel verzwolgen te zijn. Gek hè?

Nostalgie

Kunst kan niet iedereen boeien, maar een tentoonstelling die belooft terug te gaan in de tijd kan meestal wel op belangstelling rekenen. Dus gingen wij met onze logé naar Gorinchem, waar in het Gorcums Museum de tentoonstelling ‘SIXTIES design fashion music’ te zien is. Geen grote tentoonstelling, maar wel een prachtig tijdsbeeld. We herkenden de mode van onze jeugd, zagen er weer het kacheltje van Leo’s zolderkamertje, de schrijfmachine die ik zo mooi vond, maar helaas, niet kon betalen.
En niet te vergeten de LP’s met de prachtige en artistieke hoezen. We waren zeker niet de enigen die er verlekkerd rond liepen. (Zucht…… those were the days!)

De tentoonstelling loopt nog tot 16 februari 2014.

Koffers

Koffers zijn er in soorten en maten. Vroeger haden we thuis maar één koffer. Bruin, met een geruite binnenkant. Die ging altijd mee. Vol met onze spullen. En het was altijd een hele toer om er iets in te vinden. Alles zat door elkaar.
Nu zie je soms mensen met zulke grote koffers, dat ik vermoed dat ze er hun hele hebben en houen in hebben gestopt.
Zelf hou ik van kleine koffertjes. Niet te veel bagage, je moet het tenslotte allemaal meesjouwen. En alles in netjes gepakt, soort bij soort. Binnen no time ligt mijn kleding in de hotelkamerkast en kan ik op verkenning uit.

Ik ben net weer terug van een reisje, maar hou mijn koffertje nog even hier. Binnenkort heb ik hem weer nodig 😉

 

 

Beeldjes

Deze twee liefjes stonden in een vitrine in Lucca. We maakten een wandeling over de stadsmuur en keken ook even binnen bij de tentoonstelling over de beelden die vanuit Lucca de wereld over gingen. Als we het Italiaans goed begrepen hebben, brachten kunstenaars uit Lucca hun beeldjes overal in Europa aan de man. Ze zouden ook de akers van de beroemde Hummelbeeldjes hebben  geïnspireerd.

Wij vonden ze gewoon al heel erg leuk!

Vergissing

Leo pakte voor onze vakantie drie paar schoenen in zijn koffer. Eén paar donkere schoenen, voor de regenachtige dagen. En twee paar lichte, want hij hoopte natuurlijk op een zonnige vakantie.

De schoenen werden telkens netjes onder een tafel gezet. Je zou dus denken, vergissen is niet mogelijk. Toch heeft hij een dag lang op een linkerschoen van het ene paar en een rechter schoen van het andere paar gelopen. Hij ontdekte het pas aan het eind van de middag, toen hij ze uitdeed.Het was mij ook niet opgevallen en niemand heeft hem er ook opmerkzaam op gemaakt.  Zo zie je maar… Je denkt al gauw dat je voor gek loopt, dat iedereen er hard om zou lachen en je zal nawijzen. Maar niemand heeft het gezien.