Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een schilderachtig pleintje, geur van lavendel en knoflook, zon en een vleugje zeelucht. En dan boodschappen doen op een Marché en Provence, zo heerlijk bezongen door Gilbert Bécaud
Mijn tante Zus werd 94 jaar en had tot op het eind van haar leven een superzacht velletje. Geen vlekje, geen pukkeltje te zien. Hoe verzorgde ze haar huid toch? Als je daarnaar vroeg, lachte ze een beetje. En steevast antwoordde ze: “Gewoon elke dag met de vaatdoek en een beetje Sunlight zeep”. Mijn zus en ik geloofden dat natuurlijk niet. Sunlight zeep, die scherpe zeep en dan geen lekker luchtje. Jasses!
Mijn zus zwoor lange tijd bij Lancôme, later bij de producten van Dr. De Hoog. Zelf gebruikte ik jarenlang Dr. Payot, maar in een zuinige bui switchte ik naar de potjes en flesjes van het Kruidvat huismerk. Inmiddels gebruik ik dat huismerk al weer jaren tot grote tevredenheid.
Dat belet me niet om bij een bezoek in Duitsland uitgebreid rond te snuffelen bij zulke grote drogisterijen als DM of Rossmann. En dan koop ik nog wel eens wat bodylotion van de huismerken.
Leo gebruikt voor zijn gezicht wel een wat duurder merk, omdat zijn huid soms heel allergisch kan reageren. Dat bestelt hij op internet. Maar een tubetje voetcrème of doucheschuim koopt hij dan toch wel in Duitsland.
We blijven ons verbazen over de enorme sortering van allerlei producten, waarvan we niet wisten dat we ze nodig zouden kunnen hebben.
Volgens mij is een sommelier iemand die verstand heeft van wijn en je adviseert in een restaurant welke wijn het best zou passen bij je gerecht.
Maar tegenwoordig heb je sommeliers voor brood, thee, water en zelfs melk. Over thee valt nog wel het een en ander te vertellen. En brood is ook heel veelzijdig, dus bron voor een lang verhaal. Maar wat zou je nou over melk kunnen vertellen, of over water?
Ik vraag me af hoe de wijnsommeliers dit vinden. Verliest wijn nu zijn wat elitaire imago? Want over wijn valt wel veel te zeggen. Met “lekker slobberwijntje” kom je niet ver. Hier in Nederland, maar in andere landen nog veel meer, kan men er eindeloos over uitweiden.
Eigenlijk is het woord “sommelier” nu een beetje gedegradeerd. Wijndeskundige dekt de lading, maar klinkt natuurlijk ook niet zo frivool.
Maar brood-, melk-, water- of theedeskundige. Het bekt niet echt, klinkt zo stoffig en bedompt. Wie zou daar nou eens een mooie draai aan kunnen geven?
Op één van de mooie -nou ja droge- dagen van deze lente wandelden de Ganzen langs de Rotte.
Het was niet erg druk, te winderig misschien? Maar daar zat ineens een man aan de kant. Krukje, tekenmap, doos met potloden naast hem en volkomen opgaand in zijn tekenwerk.
Ik stond even te kijken en vroeg of ik hem mocht fotograferen. Ja hoor, prima! Ondertussen ging hij gewoon door.
Het werd een leuk plaatje onder zijn handen, zag ik in de gauwigheid. En het onderwerp wilde ik ook wel even fotograferen. Een klein zeilbootje, aan de overkant tussen het riet.
Ik voelde het ook meteen weer een beetje kriebelen. Lekker zitten, tekenen en de wereld langs je voorbij laten komen. Misschien dat ik die hobby ook maar weer eens moet oppakken….?
Je kunt ze in bijna iedere zaak kopen: koelkast-magneten. In alle soorten en maten en met de meest leuke afbeeldingen of zinnige of idiote spreuken.
Zelf heb ik er ook een paar. Niet om op de koelkast te doen, die is ingebouwd en zit achter een deur. Dan valt er niet meer te magneten. Maar op het metalen prikbord naast de koelkast hangen er een stuk of wat.
Laatst kwam ik op Facebook magneten in de vorm van miniatuur Tupperware spullen. Die staan natuurlijk helemaal geweldig op de afzuigkap of het prikbord. Kleine herinneringen aan de tijd van toen of aan een reis.
Daar zou ik er ook nog wel een van willen hebben.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Muziek waar ik dol op ben, lekker vrolijk, beetje melancholisch… Danny Vera en het Rosenberg Trio in:
A fadin’ blue.
Laatst zag in Apeldoorn in het Coda-museum een tentoonstelling over Lego. Dat heb ik altijd al zulk leuk speelgoed gevonden. Maar ja, in mijn tijd was dat nog niet zo uitgebreid en geavanceerd als nu. Ik vond het wel veel inspirerender om zelf iets te maken, je fantasie te gebruiken.
Een kind heeft niet veel nodig om zich te amuseren. Van een klein beetje Lego kon je heel veel maken. Niet alleen huizen, maar van alles wat je in je dromen kon bedenken.
Die Lego-tentoonstelling sprak me niet zo aan omdat wel heel veel grote en ingewikkelde dingen te zien waren, maar de kinderlijke beleving nauwelijks aan bod kwam.
Behalve bij één auto. En die was niet eens van Lego, maar van ADO. ADO speelgoed werd gemaakt in Berg en Bos, een sanatorium voor tbc-patiënten. Als arbeidstherapie werd het door Koo Verzuu (1901-1971) ontworpen speelgoed van hout gemaakt.
En kijk, die auto had toch veel gelijkenis met een simpele Lego-auto. Je zou bijna zeggen die auto was één van de bronnen, destijds.
Ik weet dat heel veel mensen en niet alleen kinderen enorm veel plezier beleven aan Lego-modellen maken. Maar geef mij toch maar die simpele dingen uit de begintijd van Lego.
Roken wordt steeds meer tegengewerkt. Stoppen met roken is de trend. Maar in de praktijk valt het allemaal nog niet mee.
En om te roken moet je vooral in de open lucht zijn, want binnen is het overal verboden.
Maar waar laat je dan je peuken? Op straat gooien is niet zo netjes en daarbij ook slecht voor het milieu.
Uiteraard werd hier door diverse mensen op ingespeeld en zo zie je nu her en der “peukenpalen” staan. De peuken die daarin worden verzameld, worden gerecycled. Geen idee wat er van gemaakt wordt.
Maar het is toch een mooi initiatief, vind ik.
In de serie over Dowton Abbey spelen een heleboel bedienden een zeer belangrijke rol. Van mijn moeder hoorde ik verhalen over meerdere dienstboden in een huishouden. Sommige mensen lijkt het leven van een koningin het ultieme geluk. Maar mij zou het niks lijken.
Ik moet er niet aan denken om hele dagen mensen om me heen te hebben. Nou is dat gelukkig ook niet het geval. Leo en ik runnen samen ons huishouden, al heb ik sinds kort wel één middag in de twee weken een hulp voor de grotere klussen.
Toch liepen hier de afgelopen week steeds mensen naar binnen, werd er gesjouwd met grote steigers. Zoiets is onvermijdelijk als de schilder zijn werk moet doen. Ook kwam er een installateur voor een nieuwe verwarmingsketel.
Het zijn stuk voor stuk aardige mannen en vrouwen en zelf hoeven we geen poot uit te steken. Alles verliep prima, zelfs het weer werkte een beetje mee. Dus klagen is niet aan de orde.
Maar ik overdacht de situatie van altijd maar iemand in huis hebben, nooit eens even vrij te zijn. Misschien is het een leeftijdsdingetje, zijn we minder flexibel als in onze jonge jaren. Maar ik ben blij dat het allemaal achter de rug is.
Tijdens de zangclub gaat mijn telefoon. Een bericht van thuis, van ons vaste nummer. Wat vreemd….! Ik wil onmiddellijk reageren, maar mijn telefoon doet zo gek. “Pas op” zegt iemand, “straks ben je gehackt”.
Ik ga naar de gang en probeer het nog eens. Weer werkt de pincode niet. En opnieuw gaat het apparaat. Weer een oproep van thuis….! Er is iets met Leo, schiet het door me heen. Iemand probeert me te bereiken….!? Paniekerig ga ik zitten en probeer de oproep te beantwoorden. Dat lukt, gelukkig.
Het is Leo zelf, die me vraagt of ik zijn telefoon heb meegenomen. En dan valt het kwartje. Zijn apparaat en de mijne zijn bijna gelijk. Alleen de hoesjes verschillen. Het mijne donkerblauw en het zijne ietsjes lichter en met een extra randje.
Het was die ochtend nogal rommelig in huis en zodoende nam ik in de haast de verkeerde telefoon mee. Gelukkig het raadsel is opgelost. Ik slaak een zucht van verlichting. Paniek om niks…
