Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Donkere dagen

Posted on by

Tja, aan de donkere dagen voor Kerstmis valt niet te ontkomen. We dromen (en verlangen soms) naar een witte Kerst, maar dat blijven vooralsnog dromen….

De afgelopen dagen was het vooral somber en grijs en dan steken wij al meteen na het opstaan wat lampen aan. Ik word beslist depressief van een donkere kamer. Het hoeft niet fel verlicht te zijn, maar een klein lampje hier en daar, de kerstverlichting natuurlijk…! Het maakt dat ik opgewekt mee zing met de (kerst)songs die we spelen op grammofoon of CD-speler of laten spelen via Spotify 😉

Toch zag ik bij heel veel mensen donkere huiskamers, ook al waren ze wel thuis. Ik kan me er niks bij voorstellen. Ook vroeger thuis was er altijd licht aan. Het hield ook mijn moeder op de been in sombere tijden.

Ach, als de natuur ons geen zon schenkt, dan levert de energiemaatschappij nog wel een lichtpuntje 😉 😉 😉

Andere koek

Posted on by

Tussen de blogs die ik volg staat ook het blog van Mercotte (echte naam Jacqueline Pin). Zij is in Frankrijk een bekende culinaire journaliste en jurylid bij “Le meilleur patissier”, de Franse versie van “The great British Bake-off” . De Hollandse versie kennen wij als “Heel Holland bakt”. Maar ook bij andere culinaire evenementen geeft Mercotte acte de présence.

Dat er in supermarkten rond de feestdagen fabrieksmatige paté croûte (paté in korstdeeg) ligt was een aantal sterrenkoks een doorn in het oog. Dus kwam er een jaarlijkse wedstrijd met een heuse kampioen. Voor de 9e keer werd deze wedstrijd gehouden en de prachtige creaties werden geshowd, aangesneden, geproefd, nog eens geproefd en beoordeeld. Natuurlijk werd er bij zulke luxe gerechten luxe wijnen gedronken. En het verslag daarvan vond ik dus bij Mercotte.

Dit meesterwerk verdiende de hoofdprijs. Ik vind het bijna een beeldhouwwerk en eenmaal aangesneden lijkt het op een mozaïek. Het is gemaakt van eend met jeneverbessen. Een eenvoudig recept, volgens Mercotte 😉 😉

De andere creaties waren beslist niet minder mooi en zullen ook de smaakpapillen gestreeld hebben. Neem een kijkje op de site, want alleen al hoe alle gerechten werden gepresenteerd is het bezoek zeker waard.
Vegetariërs moeten dit blog maar even overslaan 😉

Recept

Posted on by

Zoete aardappelen hadden we al eens gegeten, maar zelf er iets mee klaargemaakt had ik nog niet. Het werd hoog tijd om dat eens uit te proberen.

Op internet vond ik deze site met dit heerlijk gerecht. Zoals vaak vergat ik een foto van de schotel te maken en voor ik het wist was die al leeg. Geen nood, ik zet hier de foto van de site erbij 😉

Voor 2 personen heb je dit je er voor nodig:
300 gr gehakt
450 gr zoete aardappelpuree, gekookt en tot puree gestampt
2 puntpaprika’s
200 gr prei (fijngesneden)
1 theelepel cajunkruiden
1 eetlepel tomatenpuree
Wat geraspte kaas

Verwarm de oven op 200 graden.
Rul het gehakt bruin in een pan met een beetje olie of boter.
Snijd de puntpaprika in reepjes en bak even mee met het gehakt.
Voeg ook de prei, tomatenpuree en cajunkruiden toe.
Meng alles goed door elkaar en breng het mengsel eventueel op smaak met peper en zout.
Kook de zoete aardappelen met wat zout in ca. 20 minuten gaar, giet af en stamp tot puree. Breng eventueel op smaak met wat kruidnagelpoeder)
Doe het gehaktmengsel in een ovenschaal en dek af met de zoete aardappelpuree.
Bestrooi met een beetje kaas en bak ca. 20 minuten in de oven tot de kaas mooi gesmolten is.


Boek

Posted on by

Ik geloof dat het bij Bettie was dat ik las over de fraai geborduurde kussens die in Engelse kerken liggen. Kneelers heten die en ze worden gebruikt om je knieën te beschermen bij het bidden. En er werdook iets gemeld over een boek. Nou ja, het fijne is me nu even ontschoten, maar dat boek reserveerde ik meteen bij de bieb.

En toen het er was, las ik het in één ruk uit. Tracy Chevalier kan schrijven en ook hier weet ze weer een prachtig verhaal te borduren, om in stijl te blijven.

Violet is het beu om voor haar moeder te zorgen. Moeder is nooit tevreden, laat geen gelegenheid ongebruikt om Violet te vernederen met haar ongetrouwd zijn. Dan doet de kans zich voor dat Violet in Winchester kan gaan werken. Ze moet dan wel verhuizen en krijgt een kamer in een damespension. Op een dag ziet ze in Winchester Cathedral een prachtig geborduurd knielkussen liggen en dat is het begin van een heerlijke hobby. En dat niet alleen. Ze leert allerlei mensen kennen en ontdekt dat vrijheid vele en nog ongekende kanten heeft.

Chevalier heeft het verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen en schetst daarbij een goed beeld van de omstandigheden waarin ongetrouwde vrouwen zich moesten schikken in het Engeland van rond 1930.

En nu ik het boek uit heb, wil ik wel meteen naar Winchester om die mooie kussens in werkelijkheid te gaan zien.

Overdaad

Posted on by

Dit is niet het eerste blogje waarin ik mijn verbazing (en ergernis) verwoord over de overvloed in ons dagelijks leven. Ik realiseer me terdege dat niet iedereen deelt in die overvloed. En dat maakt het misschien nog wel pijnlijker.

Voor een kleine kerstbijeenkomst had ik toastjes nodig. Zelf kies ik daarvoor altijd een bepaald merk . Maar dit keer wilde ik kleine ronde melbatoastjes hebben. Met stomme verbazing stond ik voor het vak, waarin ik in de gauwigheid meer dan 30 verschillende soorten en merken aantrof. Toastjes gewoon, volkoren, meer granen, met spelt, met sesam, met kruiden, olijfolie, rozemarijn of peterselie. Natuurlijk ook in bio-kwaliteit, glutenvrij en nog vele mogelijkheden meer.

Deze screenprint is nog maar een klein gedeelte, meer paste niet op mijn scherm

Wat is er gebeurd in dit land? Eten we allemaal zo verfijnd, zo exquis? Is onze smaak ineens zo geperfectioneerd? Ik kan het nauwelijks geloven. En het gevolg van al die overdaad is dat er onnoemelijk veel moet worden vernietigd, want niet verkocht en dus over de datum. En daardoor wordt het product natuurlijk weer duurder.
Kostelijk voedsel, dat verspild wordt. En dat vind ik doodzonde!

Wat was er nou?

Posted on by

Zaterdag was ik helemaal vergeten om te bloggen. Veel te druk met…

Laat ik bij het begin beginnen. Donderdag hield mijn smartphone er mee op. Definitief. Ik heb een reserve toestel, maar voordat dat alles weer over heeft. En in zulke gevallen wordt ook meteen de Wet van Murphy meteen toegepast. Er was storing bij de provider.

Vrijdag wilde ik een nieuwe telefoon bestellen, maar waren er moeilijkheden bij de bank. En dan slaat onmiddellijk paniek toe bij mij. We zullen toch niet gehackt zijn? Gelukkig bleek dat niet het geval. Telefoon besteld en ja, daar was ie dan op zaterdagmorgen. Netjes bezorgd door een vriendelijke jongen op een blauwe bakfiets. Inderdaad van Coolblue.

Bron: Google Afbeeldingen

En dan begint het uitzoeken van de wirwar van instellingen, back-ups, inloggen en wachtwoorden. Het nam me helemaal in beslag. En eigenlijk vind ik dat niet zo leuk. Laat ik me nu dan toch zo beïnvloeden door al dat digitale? Je ontkomt er gewoonweg niet aan. Best wel griezelig, omdat ik beslist zo nu en dan verdwaal in alle opties, adressen en apps.

Maar goed, hopelijk zit er nu weer structuur in en kan ik mijn toestel soepeltjes gebruiken en mijn mede-bloggers weer gewoon volgen 😉

Vergeten

Posted on by

Wat was er….? Nou niks schokkends hoor! Ik was zo opgeslokt door iets anders, dat ik helemaal vergat om te bloggen.

Wat hield mij zo bezig? Binnenkort horen jullie het wel. Ben nog even veel te druk!

Taart

Posted on by

Tja, wat moet ik daar nou van zeggen? Mijn gedachten bij een vergadering zijn altijd een beetje saai. Denk ik aan een feestje dan zie je toch vooral iets vrolijks, iets gezelligs voorbij komen.

Maar om zo abrupt te beweren dat een feestje altijd vergezeld van een taart moet gaan… Nou nee! Want omdraaien kun je het niet. Een vergadering met een taart is beslist niet altijd een feestje.
Hooguit misschien iets zoets om het zuur te verdrijven. Och, och, wat een gedachten bij zo’n eenvoudig kaartje.

Laat ik er maar niet meer aandacht aan geven. Het was gewoon een tekst om het kaartje te vullen…..

Verspilling

Posted on by

Gisteren tipte ik deze uitzending al even aan. Bij de NDR (Duitsland) dus misschien niet voor iedereen nog te bekijken. Maar met een schrikwekkend verhaal over verspilling en geld, maar vooral materiaal, weggooien.

Foto via Google

De uitzending begint met een enorme stapel zakken waarin gebruikte textiel en kledingstukken zitten. Alles bij elkaar zo’n vier vrachtwagens vol, in totaal 5000 kilogram.
En dat wordt in geheel Duitsland elke twee minuten weggegooid .
Misschien is het in ons land een beetje minder, maar het blijven toch enorme hoeveelheden.

En als je dan ook nog eens leest dat we elk jaar gemiddeld 46 nieuwe kledingstukken kopen, en zo’n 6 paar schoenen, dan weet je dat deze over-consumptie de spuigaten begint uit te lopen.

Ik heb die cijfers met verwondering gezien en weet zeker dat ik niet zoveel kleding en/of schoenen koop. Zou niet weten waar ik het allemaal moet laten. Maar beangstigend vind ik het wel. Zoveel “welvaart”, terwijl het ook betekent dat aan de andere kant van de wereld mensen zich afbeulen om die spullen hier goedkoop en snel te brengen. Zou het volgend jaar misschien een ietsje minder kunnen?