Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Onderzoeken

Posted on by

Na alle commotie over de C-crisis begint nu een periode waarin we het ene na het andere onderzoek voorgeschoteld zullen krijgen.

Bron: Google foto’s

Nog tot in lengte van dagen zullen wetenschappers en pseudo-wetenschappers zich verdiepen in allerlei aspecten van die ziekte.

Over de invloed op ons leven, de gevolgen van het thuiswerken, hoe veel minder of juist hoeveel meer ziektes de kop op staken of verdwenen leken te zijn.

Hoe het echtscheidingscijfer beïnvloed is, wanneer de geboortepiek plaats zal vinden, waarom men beter dit wel of dat weer niet zou hebben moeten eten, drinken, gebruiken, laten staan.

Het moet een eldorado zijn voor al die snuffelaars in de cijfers en trends. Ze zullen er voorlopig nog wel een tijdje zoet mee zijn.

Beschermd

Posted on by

Een dooie knotwilg langs de kant van het pad. Geen groen blaadje te zien… of toch? Ja daar, tussen wat zo op het eerste gezicht twee armen lijken. Wat er groeit is geen wilgenblad, maar een zaailing van een eik.

Ik ben geen bioloog, maar weet wel dat zaadjes door de wind meegenomen kunnen worden. Maar een eikeltje? Dat lijkt me sterk. Hoe komt zo’n eikel dan in die boom terecht?

Ik loop verder en denk er niet meer aan. Maar thuis zie ik de foto en dan verwonder ik me er weer over. Zo’n raadsel kan zich in mijn brein nestelen en groeit daar dan uit tot een “probleempje”. Maar ineens wist ik het….

Nou ja, ik denk dat ik het weet. Kinderen hebben er een eikeltje verstopt… Of misschien was het een gaai, die het een mooie plaats voor zijn wintervoorraad vond. Of zou het een eekhoorn geweest zijn? Dat lijkt me onwaarschijnlijk, want die zie hier niet in de buurt.

Ach, wat kan het me verder schelen. Het is één van de vele raadselen van de natuur….!

Zeep

Posted on by

Vroeger, toen ik bij mijn tante in Brabant logeerde, liet ze me een keer haar voorraadkast zien.

Tante had in de oorlog in een Jappenkamp gezeten, bittere armoe en honger geleden. Misschien daarom wilde ze altijd een flinke voorraad in huis hebben. Die kast stond vol zelf geweckte potten bonen, stoofperen en kersen. Er lag rijst, macaroni, bloem. In mijn kinderogen leek het wel een winkel.

Maar er was ook een plank met stapels lucifers. Dat moest je ook altijd ruimschoots in huis hebben, vond tante. Want dan kun je altijd een vuurtje maken.

En zeep, dat heb je ook nodig. Dus lagen er grote blokken Sunlight zeep en stapels Lux toiletzeep. Het maakte een overweldigende indruk op me.

Toen de C-crisis begon, heb ik mijn voorraad eens geïnspecteerd. Ik kocht wat blikken, vulde rijst en pasta aan. Maar niet in zo’n grote hoeveelheid als tante.

En natuurlijk keek ik ook naar mijn voorraadje lucifers. Dat was nog wel voldoende. En de zeep behoefde ook geen aanvulling. In de loop van de tijd heb ik nogal wat stukken verzameld, gekregen of zelf gekocht.

Trouwens, sinds we vloeibare zeep gebruiken, slinkt mijn voorraad niet noemenswaard.

Maar nu gebruiken we weer gewoon zeep. Eigenlijk best fijn. Zacht schuimend en lekker geurend. Ik kan nog wel een tijdje vooruit. In elke kast ligt nog wel een geurend stukje 😉

Belofte

Posted on by

Vandaag start de zomer, op de langste dag van het jaar. En dan gaan de dagen al weer langzaam korten. Dat merk je nog niet zo snel,. maar binnenkort zie het toch steeds vroeger donker worden. Nou ja, het is niet anders. Altijd zomer… nee, dat is het toch ook niet.

Straks komt de herfst. Met vaak prachtige dagen, vol zon en lome warmte. En dat brengt weer andere genuegten met zich mee. Nu bloeit de braam nog uitbundig, maar ook de eerste bramen zijn er al. Nog felgroen, zuur en oneetbaar. Maar met een beetje hulp van de zon kleuren ze diep paars en kunnen we straks weer volop bramen zoeken.

Dat is weer een pleziertje om naar uit te kijken. Voor een ander uitje in eigen land.

Gebrek aan…

Posted on by

Het komt niet vaak voor, maar vandaag heb ik totaal geen inspiratie voor een blogje. Elke dag schrijven is geen verplichting, maar toch voelt het niet oké om niks te publiceren.

Gelukkig is er dan een onuitputtelijke bron om uit te putten: Pinterest. Even zoeken op een van de vele borden die ik er heb, leverde me deze serie op. Een kleine greep uit “Posters en labels/fietsen”. Allerlei afbeeldingen van fietsen, door de tijd heen. Wie nog meer wil zien van wat ik er zoal verzamel, klikt hier.

Allemaal posters van fietsreclames, verzameld op Pinterest

Pareltje

Posted on by

Al snuffelend op internet stuitte ik op “Man alleen” een televisieserie uit 1981. De serie werd uitgezonden door de VARA, maar veel heb ik er niet over kunnen vinden. Maar de openingstune van het programma kwam me vagelijk bekend voor. De teksten waren van Jan Boerstoel, Jan Riem en Frans Boelen, maar de openingstune was, ja natuurlijk, van Harry Bannink en wordt gespeeld door zijn eigen combo. Veel was er niet over te vinden.
Klik op de foto om het nummer te beluisteren.

Kersentijd

Posted on by

Vroeger kocht mijn moeder wel eens een mandje met kersen. Heerlijk, samen zaten we dan te smullen. Eerst de tweelingkersen uitzoeken en als oorbellen over je oren hangen. En dan zo’n zalig zoete kers in je mond steken, doorbijten, de pit net zo lang in je mond houden totdat ie helemaal glad en zonder vruchtvlees was.

Onze kinderen vonden kersen ook lekker. Oudste heeft eens een heel schaaltje met pit en al opgegeten. Dat schijnt niet zo goed te zijn. Desondanks is ie mooi groot gegroeid 😉

Vorige week las ik dat er bijna geen hoogstam kersenbomen meer zijn. En dat het beroep van kersenplukker daarmee dreigt uit te sterven. Op de foto staat een van de laatste kersenplukkers met een bak dikke, grote en donkerrode kersen.

Die zelfde soort kersen herkende ik op het taartje dat François Perret (de beste patissier ter wereld) voor zijn moeder bakte. Ook daarop dikke donkerrode kersen. Je zou denken nog met pit, maar binnenin zit een vulling (room, witte ganache… wie zal het zeggen?).

Wat zou ik zo’n taartje graag kunnen bakken. Maar dat is te hoog gegrepen voor deze thuisbakster.

Maar binnenkort wil ik toch eens een keer een kersenslof bakken. Dat zal beslist ook heel lekker zijn.

Privé

Posted on by

Een paar maanden geleden vroeg ik op gymles om het telefoonnummer van een -op dat moment- zieke mede-gymster. Degene aan wie ik het vroeg wilde me dat nummer al geven, toen ze werd tegengehouden door een ander. Dat mag je niet zo maar doen, dan schaad je de privacy.

Oké. Het zou dus via een omweg moeten. Eerst moest de betreffende mevrouw gevraagd worden of ik dat nummer wel zou mogen hebben…. Hoewel ik het nogal ver gezocht vond voor iets simpels, stemde ik er uiteraard mee in. En gelukkig, een paar uurtjes later had ik het betreffende telefoonnummer en kon ik even een whatsappje sturen en beterschap wensen 😉

Nú moet je bij een -vooraf telefonisch- gereserveerd restaurantbezoek een aantal vragen beantwoorden, je naam, adres en telefoonnummer achterlaten. Die gegevens zouden eigenlijk meteen na je bezoek vernietigd moeten worden. Maar… dienen nu nog even bewaard te blijven, zodat ze, indien noodzakelijk, bij een later contactonderzoek gebruikt kunnen worden.

Guttegut, wat kan alles toch snel veranderen. Eerst op je vingers getikt worden, al ging het alleen maar om je meeleven te kunnen tonen. Nu je gegevens achterlaten zonder ook maar enigszins te kunnen controleren wie die zoal in kunnen zien….

Kunnen jullie er nog chocola van maken?

Handig!

Posted on by

In de loop van vele jaren zijn er allemaal dingen in het huishouden bijgekomen. En dan bedoel ik geen elektrische apparaten of zo, maar dingen als alu- en plasticfolie, keukenrollen en zo.

Handig, maar inmiddels ook weer omstreden. Want die rollen vormen nu weer een bedreiging voor het milieu. Nou ja, wie ze met beleid gebruikt en alles netjes weggooit in de daarvoor bestemde afvalbak….. Die is toch nog niet zo slecht bezig?

Nou lees ik vaak dat je een natgemaakt vel keukenpapier onder je snijplank zou moeten leggen. Dan glijdt die niet zo gemakkelijk weg. En kijk, dat vind ik dan weer verspilling en helemaal niet zo handig.

Op mijn aanrecht staat een leuke pot, met daarin wat stukken van deze anti- slipmat. Voor een habbekrats te koop bij Action in diverse kleurtjes. Een lengte van zo’n 20-30 cm voldoet prima onder snijplanken of deegkommen en is ontelbare keren te gebruiken. Na gebruik vouw ik het op en gaat het terug in de pot. Is het vies geworden, even afspoelen onder de kraan, droog deppen met een theedoek en voilà… weer opnieuw te gebruiken.

Zo wordt het milieu gespaard. Om van de besparing in geld maar niet te spreken…..